On my way

woensdag 22 januari 2020

On my way

En daar sta ik dan, een beetje beduusd om me heen te kijken terwijl de stofwolken om me heen langzaam optrekken. Ik ben op een verlaten perron zonder borden of wijzers en de trein waar ik net uitgestapt ben, rijdt alweer een stuk verderop en verdwijnt langzaam uit het zicht. 
Als ik dan rondkijk en besef dat ik de helse rit overleeft heb, zie ik in de verte opeens een pracht mooi en open landschap voor me. Ongerept, onbebouwd, fris en volledig naar wens in te vullen.
Ja!! Dáár wil ik heen!!
Als een soort welkom en aanmoediging begint de zon voorzichtig te schijnen en breekt de lente aan. Het nieuwe land is blijkbaar klaar om zich weer te herstellen na een lange, sombere en uitzichtloze winter.
En het roept mij. 
Ik kan vanaf hier niet zien hoe ver de reis zal zijn, maar ik zie het begin van een pad dat ik besluit te volgen. Het gaat niet in een rechte lijn op het nieuwe land af en heeft veel bochten.
Er is geen vangrail, en ik kom langs angstaanjagende afgronden en steile rotswanden.
Regelmatig duizelt het mij voor ogen en moet ik mij vastgrijpen aan alles wat voorhanden is om niet te vallen of naar beneden te storten.
Maar het lukt mij, ik negeer de donkere wolkjes die ik links en rechts zie en focus me op de gouden gloed in de verte. Het geeft me de kracht die ik nodig heb.
Ik word behendiger en sterker als ooit, en  ook de weg wordt langzaamaan steeds meer begaanbaar. 
Here I come!!

Ik sta aan het begin van een "nieuw leven", althans zo voelt het.
Toen ik op 11 september 2019 de diagnose borstkanker kreeg en ik verhalen las van mensen die het hadden over hun leven voor en ná hun ziekte, dacht ik dat dat wel mee zou vallen, en ik dat vast niet zo zou ervaren.
Maar gaandeweg, waar tijdens de afgelopen 4 maanden echt heel veel is gebeurd, is dat gevoel ook bij mij erin geslopen.
Blijkbaar ga je dingen anders zien en anders ervaren, waardoor je, zonder dat ik er overdreven of sentimenteel over wil doen, toch het gevoel krijgt dat je leven uit twee gedeeltes bestaat.
Voor kanker en na kanker.
Je kijk op bepaalde dingen wordt gewoon anders en als je eenmaal uit het dal opkrabbelt is er één ding wat voorop staat: dit wil je niet nog eens meemaken.

Maar hoe voorkom je dat?

Toen ik mijn diagnose kreeg wist ik echt NIETS over kanker, behalve dat het een ziekte is en je er dood aan kan gaan,... Omdat ik er zo weinig vanaf wist, ben ik er heel veel over gaan opzoeken en lezen. Ik kreeg van mijn kapster Afra en tevens lotgenote, een paar mooie boeken* te leen, die mijn visie op kanker veranderde en mij veel inzicht gaven. Ook vanwege mijn schrijverij zocht ik veel op en ik wilde alles weten wat er te weten viel over mijn dossier en mijn prognoses.

En, zoals ik in bovenstaande alinea al schreef: mijn visie op kanker is behoorlijk veranderd de afgelopen 4 maanden. Waar ik in het begin nog dacht dat "iedereen het in zich heeft en het vroeg of laat naar buiten komt" ben ik er nu van overtuigd dat de grootste oorzaak van het krijgen van kanker bij jezelf ligt. Een soort van karma eigenlijk,....

Als je jarenlang je lichaam volpropt met de verkeerde voeding, overgewicht hebt (en dat kun je ook hebben als je niet heel dik bent), signalen negeert, niet sportief bent en eigenlijk een "bourgondisch leven" leidt (of misschien wel lijdt) dan loop je een hele grote kans om vroeg of laat met kanker geconfronteerd te worden.
En blijkbaar (als ik naar mezelf kijk) hoef je daar niet eens heel erg gek voor te doen.

Oké, ik eet en kook al een jaar of 10 zonder pakjes en zakjes, voor ons geen "Knorr breekt zo lekker de week". Sinds 2½ jaar sport ik intensief, en ik heb sinds een jaar of 3 al een redelijk goed en stabiel gewicht.
Maar ik moet ook toegeven dat ik jarenlang écht verkeerde gewoontes heb gehad, die me nu blijkbaar zijn opgebroken oftewel noodlottig zijn geworden.
Zo heb ik tijdens onze tijd in Frankrijk 10 jaar lang teveel alcohol gedronken, was ik dol op zoetigheid, was ik zeker 10 tot 13 kilo zwaarder als nu en deed ik alles met de auto.
Het waren geweldige jaren en ik heb er de mooiste herinneringen aan, maar ik weet heel goed dat dat allemaal verre van "gezond" was.
Voeg daar ook nog even "stress" aan toe, in de breedste zin van het woord, en je bent bezig om je lichaam de juiste "kanker cocktail" toe te dienen.
Want je lichaam ervaart niet alleen stress van werk gerelateerde issues, familie zorgen of maatschappelijke problemen, maar ook als je bijvoorbeeld verkeerde voedingsstoffen tot je neemt. Daarmee breng je je lichaam op cel niveau, constant in conflict met zichzelf en dan weten cellen niet meer hoe ze zich moeten gedragen en gaan ze rare dingen uithalen met als doel zo lang mogelijk in leven te blijven.

Dus, als ik kijk naar hoe ik de afgelopen 25 jaar geleefd heb, en dan meeneem wat ik allemaal gelezen en ontdekt heb, kan ik alleen maar concluderen: als ik wil voorkomen dat het terugkomt, of in ieder geval de kans zo klein mogelijk wil maken, zal ik mijn levenswijze moeten aanpassen.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik grotendeels zélf in de hand heb of de kanker terugkomt of wegblijft.

Daarbij geeft het mij een goed gevoel als ik zélf actief bezig ben met een nieuwe levensstijl die mij helpt weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam en die hopelijk kankercellen geen kans geeft uit te groeien tot nieuwe tumoren. Dit voelt beter als toxische medicijnen aanpakken en passief doorgaan zoals ik deed, omdat ik er van overtuigd ben dat het dan zéker terugkomt.

Ik ben nu ruim twee weken bezig met mijn nieuwe 2.0 leven en het voelt alsof ik op de goede weg zit.
Oude gewoontes zijn lastig te veranderen en natuurlijk gaat het nog niet perfect. Ik weet ook niet of het ooit 100% perfect zal gaan, want ik kom genoeg verleidingen tegen die heel moeilijk zijn te weerstaan. Waar het om gaat is dat ik een goede balans ga vinden, waar ik me goed bij voel en die me vertrouwen en houvast geeft.

Wat ik allemaal wél of juist niet doe, waarom en wat de achterliggende gedachtes of wetenschappelijke redenen allemaal zijn, zal ik de komende tijd uitgebreid beschrijven in mijn volgende blogs.

* Kanker is geen ziekte,... maar een overlevingsmechanisme - Andreas MORTZ

* Eigen Wijsheid - Een alternatief voor Chemo - Manon SWART