Borstkanker en hypochondrie

Beste professionals en lezers.

Ik ben een vrouw van 37 en heb onwijs last van hypochondrie. Het feit dat ik op deze site, waar mensen daadwerkelijk te maken hebben met kanker, een vraag stel is heel wat. 

Het zit namelijk zo. Vijf jaar geleden had ik onwijs last van mijn linkerborst. Pijnlijke scheuten en noem maar op. Kon mijn arm amper optillen. Er kwam ook nog eens bij kijken dat een tante borstkanker heeft gehad en dat wekte bij mij onzekerheid op. Driemaal ben ik naar de huisarts geweest zodat ze konden voelen. Niks. Maar de hypochondrie sloeg weer eens aan en de huisarts verwees me naar een mamapoli. Daar zat ik dan om me heen kijken met échte patiënten die iets mankeerde. Ik schaamde me dood, maar voor hetzelfde geldt, had ik ook wat toch? Niks. De mammografie was perfect. "Er zit niet eens een spatje kalk, je borsten zijn gezond". Zei de verpleegkundige. De vraag of het erfelijk is aangezien mijn tante het ook had was nee. De bloedlijn was namelijk zo ver dat het onmogelijk was. (Halfzus van onze vader die het had). Met een gerust gevoel ben ik naar huis gegaan. 

Een lange periode volgde dat ik eigenlijk "genezen" was van deze hypochondrie. Gelukkig, want het vreet je op. Totdat ik weer dingen voelde. Nou zijn mijn borsten alles behalve klein. Cup 85G en dan voel je al allerlei dingen. Iets verder van het sleutelbeen en bovenkant borst voelde ik een zwelling en bij de oksel ook. Wederom de linkerborst.. echo laten maken en niks. Het kon vetweefsel zijn of iets anders maar het is in ieder geval totaal niet ernstig zeiden twee huisartsen en de radioloog. 

Thuis zette ik het van me af en beloofde mezelf de artsen te geloven en daarin het vertrouwen ook te leggen zij weten immers hoe en wat. Dat lukt! Totdat ik weer wat zag en nu raakte ik wel in paniek en wederom de linkerborst. Deukjes, kuiltjes schijnen dus ook een teken van borstkanker te zijn. Wist ik veel? Ik dacht dat voelen alleen noodzaak was. Het is niet eens een deuk of kuiltje want ik dacht dat moet striae zijn. Helaas doemde de angst weer op en voor mijn gevoel stond ik al met één been in het graf. Ik ben naar de huisarts geweest, heeft gevoeld en zei alles is zacht en soepel, ik voel niks geks. De diepe lange streep kan vetverdeling zijn, maar dit lijkt totaal niet op een kuiltje wat kanker moet voorstellen. Als ik me borst iets opzij duw dan zie je streep gewoon erg goed (zie foto's) De dokter zei nog, van mij hoef je er niets mee te doen, maar wil je een mammografie laten maken dan krijg je een verwijzing maar het hoeft niet van mij. Ze weet inmiddels dat ik een flinke hypochonder ben en daardoor de mammografie kon laten doen voor mijn gemoedsrust. Ik weet dat een mammografie alleen gedaan moet worden als het nodig is ivb stralingen dus wees ik het af. Maar diep van binnen was ik meer bang voor de uitslag. Stel je eens voor het is echt mis.. en waarom kon ik de dokter gewoon niet geloven? Twee verschillende huisartsen hebben binnen vier maanden de borsten onderzocht en zeiden dat het ok was, waarom geloofde ik het niet? Ik wordt langzamerhand gek van mezelf en schaam me zelfs dood tegenover mensen die hier echt mee moeten struggelen.