Puber wil niet praten, en jongste gevoelig wel info geven en hoever.

Beste betrokken ouder,

Wat fijn dat je de uniciteit van ieder van jouw kinderen ziet! Ieder kind is anders en reageert op eigen wijze. Het is dus ook een heel ingewikkelde taak als ouder je kinderen op te vangen als ze allemaal anders zijn en uiteenlopend reageren.
Voor pubers is een dergelijke gebeurtenis op dit moment van hun leven vaak ingewikkeld. Op het moment dat jouw zoon in de levensfase is dat hij zich wil losmaken van zijn ouders gebeurt er iets dat zijn aandacht weer naar het gezin trekt. Zijn ouder is ziek. Het allemaal even iets verder van zich af houden is zijn manier van er mee omgaan. Veel pubers van zijn leeftijd laten de zelfde reactie zien. Ze willen vooral dat alles normaal is en blijft. Heel goed dat je hem wel informeert over wat er speelt. Wellicht zou je met hem in gesprek kunnen gaan over waar zijn behoefte ligt. Je kan hem zeggen dat het belangrijk is dat hij weet wat er gebeurt maar dat de meeste mensen daar ook gedachten en gevoelens over krijgen en dat het prettig kan zijn daarover te praten. De scholen zijn weer begonnen, dus dat geeft ook ruimte voor een gesprek daar. Wij adviseren om de school/mentor op de hoogte te brengen. Het is belangrijk om daar bij aan te geven wat je zoon prettig vindt in hoe ermee omgegaan wordt. Vindt hij het fijn als zijn mentor er soms even naar vraagt of geeft hij het zelf aan als hij iets nodig heeft. Wil hij dat de klas het weet of juist niet. Dit kan je ook bespreken over de thuissituatie. Geef je zoon de tijd om er over na te denken en er op zijn eigen manier mee bezig te zijn. Respecteer zijn standpunt, maar vertel hem ook dat het ‘er niet over willen praten’, niet altijd de beste weg is. Zet hem niet onder druk, maar luister goed naar wat hij tussen de regels door zegt of laat zien en houdt hem op de hoogte van belangrijke ontwikkelingen. Je kan hem aangeven dat hij altijd vragen mag stellen en met hem in gesprek gaan over wat hij prettig vindt of nodig heeft hierin. Wellicht heeft hij een goede vriend waarmee hij er over praat of een trainer of leraar en wil hij jou beschermen door er niet over te praten. Vaak werkt het beter om deze gesprekken te voeren als jullie bijvoorbeeld samen in de auto zitten of wandelen. Juist omdat er dan geen oogcontact is, wordt praten gemakkelijker

Wat betreft de jongste van 9, zouden we adviseren om wel alles eerlijk te vertellen. Juist gevoelige kinderen voelen spanning en veranderingen. Vaak merken zij al heel veel op en kunnen wat ze zien vervolgens in hun hoofd invullen met hun eigen ideeën of het groter maken dan dat het is. Fantasie van kinderen is onbegrensder en daarom enger dan de werkelijkheid. Soms krijgen kinderen zelfs het idee dat ze er niet over mogen praten en kunnen zich dan terug trekken. Het liefst zou je je kinderen natuurlijk beschermen tegen deze nare situatie, maar juist door het eerlijk en open te bespreken, geef je ze de ruimte om jou vragen te stellen en niet alleen te worstelen met hun vragen en nare gedachten. Zo kan je ze het beste helpen om er mee om te gaan. Op www.ingeborgdouwescentrum.nl/kanker-in-het-gezin staan veel tips en adviezen over hoe je in gesprek kan gaan. Je geeft hiermee ook de jongste het vertrouwen en het gevoel dat hij/zij belangrijk genoeg is om deze dingen aan te vertellen. Nu is er eigenlijk een geheim wat de oudste twee wel weten en de jongste niet. Dat kan tot vervelende situaties leiden. Geheimen komen uit. Het kan heel naar voor een kind zijn om de enige te zijn die het niet weet. Hij/zij kan dan denken niet belangrijk genoeg te zijn om het te horen? Neem een moment op de dag dat jullie even rustig samen kunnen praten en vertel wat er speelt. Vaak merken wij dat de kinderen van die leeftijd ook meer vragen stellen en meer willen weten. Daarbij kunnen zij de vragen stellen, die de andere kinderen vermijden of niet durven te vragen. Openheid in het gezin over (gedachten over) wat er gebeurt, geeft vaak ook steun in het omgaan met de soms zware gevoelens, die men ervaart.