Een tweede stukje 'geschiedenis' over mij; Diagnose na 4 jaar ellende
Ik zag dat het alweer zo'n twee maanden geleden is dat ik mijn eerste artikel plaatste hier op Kanker.nl. Het is dus wel weer eens tijd om jullie weer een stukje over mij te vertellen.
Nadat ik mijn huisje op orde had, kreeg ik in April 2012, na de alom bekende controle voor baarmoederhalskanker welke eens in de 5 jaar wordt gedaan bij vrouwen, dat ze een PAP3B hadden gevonden en er een Lisexcissie gedaan moest worden. Dit zou in Mei 2012 gedaan worden, tegelijk met een huidtransplantatie. Ik had immers een gat in mijn bil en die hoorde daar niet te zitten. Nadat het was dicht gegroeid (eindelijk na 4 jaar!) zaten er allemaal 'bloemkoolroosjes' als littekenweefsel op m'n bil en de Plastisch Chirurg zou dit weghalen. Door dan huid van mijn bovenbeen te pakken er daarop te plaatsten zou het sneller en mooier genezen.
Alleen ... Er was tijdens de operatie duidelijk geworden dat de arts meer huid en weefsel wegsnijden moest dan in eerste instantie werd gedacht. Daar bovenop kwam nog eens het feit dat de nieuwe huid niet aanhechtte! Naarmate de tijd verstreek en er iedere keer door de Plastisch Chirurg aan mij werd gevraagd wat ik zelf dacht dat er loos was gingen er bij mij, na een gesprek over de uitslag van de Gynaecoloog, allerlei alarmbellen rinkelen en vragen resen! "Waarom opeens zo'n hoge PAP-waardering? Houd dit verband met het gat in mijn bil? Zou dit alles ook verband houden waarom mijn huidtransplantaat niet aanhecht? Heb ik misschien toch iets ernstigs?" Als ik deze vragen met de Plastisch Chirurg besprak veegde hij dat iedere keer linearecta van tafel. Ik had géén kanker!
In september 2012 mocht ik voor de zoveelste keer op controle komen bij de Plastisch Chirurg in Lelystad. Hij bekeek de transplantaat en deze was wel iets gehecht maar niet naar behoren. Tevens ontdekte hij, na aanwijzing van mij, een nieuwe fistelgang! Na deze gezien te hebben besloot hij mij over te dragen naar een andere Chirurg omdat dit wel heel complex werd. Hij verliet de kamer en haalde de nieuwe Chirurg. Weer kreeg ik de vraag ... "Mevrouw, wat denkt u er zelf van?" Mijn antwoord was wederom: "Ik zelf denk nu ondertussen toch wel dat er iets ergs aan de hand is. Het transplantaat hecht niet naar behoren én nu weer de nieuwe fistelgang. Tezamen met de PAP3B uitslag van het uitstrijkje in April ... Ik denk dat ik misschien wel dichter bij kanker zit dan we denken."
Waar ik gewend was om een "Nee mevrouw, hoe komt u daar toch steeds bij!" te horen te krijgen kreeg ik deze keer van de nieuwe Chirurg te horen "Nou mevrouw, daar kunt u wel eens gelijk in hebben! We gaan een nieuwe afspraak maken en dan wil ik u helemaal onderzoeken." De artsen stuurde me naar de balie. De nieuwe Chirurg nam afscheid met de woorden "Tot ziens" en de Plastisch Chirurg liep achter mij en een vriendin aan naar de afspraken balie om door te spreken wanneer ik weer terug zou moeten komen. Opeens rent deze naar de andere kant, naar de nieuwe Chirurg. Ik keek de mevrouw aan die daar zat en ze zei "We wachten wel even tot hij terug is". Dit duurde eventjes.
Na wat voor mij een eeuwigheid leek kwamen de beide mannen weer aan lopen. "Loopt u nog even mee de behandelkamer in mevrouw." Ik keek m'n vriendin aan en ze vroeg of het echt nodig was dat ze ook weer mee ging waar op ik achter mij de nieuwe én de oude arts in koor hoorde zeggen "Ja komt u ook maar mee."
Dit klonk mij enigszins beangstigend in de oren maar ja, ik had geen keus. Eenmaal in de kamer gebaarde beide mannen ons te plaats te nemen tegenover hun. Er werden geen doekjes gewonden om de volgende woorden die uit hun monden kwamen. Wie wat zei weet ik niet meer maar het eerste wat er tegen mij gezegd werd was:
"U heeft kanker. Er wordt 'As We Speak' contact gelegd met het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam waar u direct heen gestuurd wordt." De bekende woorden als "we kunnen het niet mooi inpakken voor u" etc. kwamen natuurlijk ook maar bij mij leek het alsof mijn stoel met mij daarop zwevend in het heelal hing. Geluiden vervaagden ... heel eventjes maar tot ik een soort van wakker werd en ik de beide mannen aan keek en vroeg: "Dus u vertelt mij nu dat ik wél kanker heb?!!!" Na de "Ja" van beide artsen gehoord te hebben begonnen bij mij de tranen te lopen en zag ik de grond wederom onder mijn stoel vandaan verdwijnen. Omdat het spreekuur van de Plastisch Chirurg inmiddels zo'n 45 minuten uitliep door mij werden we in een kamertje naast de spreekkamer gezet. Een verpleegster zou koffie komen brengen en ik kon even op adem komen en daar rustig wachten tot er een afspraak bij het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis bekend was. Ik had sinds een maandje een nieuw vriendje (nou ja nieuw, ik kende hem al 6 jaar en opeens was die vonk daar) en sinds een week konden zijn ouders mij.
Toen ik dacht uitgehuild te zijn en ik mijn vriend wilde vertellen wat er zojuist gebeurt was las ik "Succes, we denken aan je" op mijn telefoonscherm. Het was een sms van zijn ouders! Weer begonnen de tranen te lopen. Op dat moment belde mijn vriend op, ik kon hem heel eventjes spreken toen kwam er een verpleegster binnen. Ik mocht gaan. Er werd zo snel als mogelijk een afspraak geregeld en dan zouden ze dat mij laten weten. Een dag later kreeg ik te horen dat ik 21 september 2012 mijn eerste afspraak in het Antoni van Leeuwenhoek zou hebben.
*** Wordt Vervolgd ***
Meer lezen van mij? Bezoek ook eens mijn andere blog ...
http://kirstswritingblog.wordpress.com/