Immunosessie nummer twee

De tweede immunosessie is achter de rug. Diverse mensen wensten me vooraf succes, heel aardig, maar ik hoef niks te doen; alleen maar in een stoel hangen met een aangesloten port-a-cath. De tijd vloog voorbij, want wie zat er naast me: ons aller Frie! Ik sta weer uiterst charmant op de foto, maar ik lijk sinds een tijdje wel alle schaamte voorbij. Vroeger vermeed ik foto's zo veel mogelijk. Zou dat nu de fameuze ontremming zijn die je van een hersentumor kunt krijgen?

Net als de eerste keer ondervind ik geen bijwerkingen van het spulletje, maar dat zegt niks. Bij de bestraling voelde ik me ook helemaal top de eerste twintig uur, daarna belandde ik in een ambulance. Wat trouwens de eerste keer in mijn leven was. O nee, de tweede. Maar van de eerste keer, anderhalve maand geleden, heb ik niks meegekregen. Dat moet echt heel beangstigend zijn geweest voor Jongste, die 112 heeft gebeld.

Frieda
Van tevoren hadden Frieda en ik samen geluncht. Jammer dat Dasje verhinderd was, anders was het nóg leuker geweest. Maar het bleef een bizarre ervaring: zij op bezoek in mijn oncocentrum na 46 sessies terwijl ik met de tweede bezig was. We vergeleken haar piccline en mijn port-a-cath (PAC). Het voordeel van de piccline is duidelijk dat ie twee kanten op werkt. Je kunt ‘m ook voor bloedafname gebruiken en met de PAC wordt dat alleen bij uitzondering gedaan. Ik vind het wel prettig dat de PAC niet meer is dan een onderhuids bultje, terwijl er bij Frieda een slangetje uit haar arm hangt met een soort manchet eroverheen. Stom is ook dat niet iedere laborant een infuus kan aansluiten op de PAC. Dus als ik een MRI krijg op de poli radiologie moet ik eerst langs de oncodagbehandeling om de PAC aan te sluiten, anders krijg ik toch weer een gewoon infuus voor de contrastvloeistof en die PAC zit er niet voor niks. Ik moet nog nagaan hoe ze dat in het Cathrien doen, want ook daar staat nog een MRI gepland. Ach, het houdt me van de straat.

Lunch
Ideaal en gezellig als je bezoek krijgt: maak een lunch. Je kunt dat prima voorbereiden en modulair samenstellen – brood, beleg, soepje, salade, fruit, muesli, zuivel, kies maar – terwijl het dan nog best een indrukwekkend maaltje kan zijn. Ook al ben ik niet meer zo’n vreetzak als vroeger, ik ben en blijf een liefhebber van eten én het bereiden ervan.

Tot mijn grote blijdschap hebben beide dochters die eigenschappen geërfd en gaat het altijd in de kortste keren over wat we gegeten hebben en wat we nog willen maken. Wel kost het me meer tijd dan vroeger omdat ik alles gestructureerd moet aanpakken. Om halfacht stond er alweer een kruidkoek in de oven. Vorige keer had ik per ongeluk alles lukraak bij elkaar geflikkerd; deze keer heb ik alle ingrediënten op een rijtje klaargezet. Ik ben benieuwd of het verschil maakt.

Reinbert
Ik was zoals altijd tegen een uur of vijf wakker en besloot nu eens wat anders te gaan doen. Kortgeleden is Reinbert de Leeuw overleden, een heel bijzondere Nederlandse componist, dirigent en muziekvernieuwer. Ik wist dat er in de afgelopen week een documentaire over zijn versie van Bachs Matthäus Passion is herhaald en die heb ik bekeken. Ik heb de MP een jaar of 20-25 geleden een aantal keren gezongen als alt in een oratoriumkoor en was al aan het overwegen om dit jaar weer eens naar een uitvoering te gaan.

De MP is een lange zit – drie cd’s, meer dan twee uur – en vermoeiend voor zowel de musici als het publiek; je ziet ook regelmatig mensen helemaal inkakken. Maar bij wat ik van De Leeuw zag lijkt me dat onmogelijk. De man wist tot in de kleinste details hoe hij het wilde hebben en als je de fragmenten hoort en hem met de zangers  en musici bezig ziet (topcast, tot nog grotere hoogten gebracht door De Leeuw) denk je: hoe zou het ook anders moeten, dit is het! Maar nu ben ik bang dat hierna iedere andere uitvoering zwaar gaat tegenvallen.

Houd je van klassieke muziek? Je kunt die docu nog in zjin geheel terugkijken. Als ik ooit iets met een bucketlist zou willen zou ik een top-Matthäus er wel op zetten. En waarschijnlijk een paar uur met tranen in mijn ogen zitten.

Een jaar of tien geleden ging ik met de muziekdocente van Zoon naar de Johannes Passion, ook van Bach, maar een stuk korter. Een paar dagen later kreeg ik een schokkend bericht: haar zoon bleek leukemie te hebben. Zomaar ineens. Hij had een paar weken koorts, er werd bloed afgenomen, uw zoon heeft bloedkanker … De behandeling heeft een jaar of twee geduurd met alle ups en downs, beenmergtransplantatie, noem maar op. Daarna gaven ze een gigantisch feest, want hij is genezen! Feit blijft dat een op de drie mensen kanker krijgt.

Theezakje van de dag
Nou ja zeg, helemaal vergeten! Ik had zeker inspiratie genoeg. En ik vind Welke plek ter wereld wil jij naartoe een slecht geformuleerde vraag. Foei, meneer Pickwick. Het is IJsland, trouwens.

Video van de dag
Een aria uit de Matthäus Passion van Reinbert De Leeuw natuurlijk.