Voor en na de operatie
Voor en na de operatie
Inmiddels zijn we een maand verder en is er heel veel gebeurd. Teveel dingen die me raken en ondersteboven gooien zodat ik er niet over wil en kan schrijven. Simpelweg omdat ik dan weer terug moet gaan naar de pijn en eenzaamheid van die momenten en dat vermijd ik liever nog.
Het moment dat je alleen in het kleine kamertje zit te wachten tot je binnengeroepen wordt om wéér een CT-scan te maken. Gespannen én koud. Eenzaam. Ik probeer me wat op te peppen door te denken: “wie kan er straks zeggen dat je een 3D-scan hebt?” “Het duurt maar 30 minuten”. Ook vliegen alle soorten psalmen en gezangen en gezegdes door mijn hoofd.
De confrontatie van een week lang met een Edding 3000 zwarte markeerstift het plekje op mijn borst aanstippen zodat de chirurg tijdens de operatie sneller haar werk kan doen. Elke dag zo van: dáár zit het en de mogelijkheid om aan struisvogelpolitiek te doen wordt me ontnomen. De rest van mijn leven vrees zal de markeerstift een trigger voor mij zijn.
De nacht in het ziekenhuis na de operatie. Alle bijwerkingen die er kunnen optreden na een operatie heb ik allemaal. Het hele pretpakket zogezegd. Wat er voor zorgde dat ik ’s-morgens helemaal in paniek was en vreesde dat ik niet naar huis mocht. De arts zag dat de wond er goed uitzag en de operatie was ook “naar wens verlopen” dus ik mocht gelukkig naar huis.
Na een week het telefoontje van de chirurg: we hebben alles weg kunnen halen en de lymfeklieren zijn schoon! Grote dankbaarheid en pijn: die voelde ik niet.
Na weer een week begon de volgende fase: naar de arts die de bestralingen zou begeleiden. Wéér naar een ander ziekenhuis, weer iets onbekends, wéér aftekenen op mijn lichaam waar precies de bestralingen moeten plaatsvinden en stil liggen met mijn armen boven mijn hoofd. Gespannen én koud. Eenzaam. Tijdens de bestralingen is het nu “Jezus is de goede Herder” en, tsja, hoe raar vliegen gedachten door elkaar heen: de opmerking van één van mijn broers: “appeltje – eitje” om weer gevolgd te worden door Bless the Lord O my soul. De éne keer als loflied de andere keer als bede.
Het is een zware en moeilijke weg. Maar De Heere is er bij.” Ja, ik moet door het water gaan maar Hij gaat mee (Jesaja). Door zoveel dingen, klein en groot. Elke keer rijders, kaarten die blijven komen, buurtjes die mijn tuin verzorgen, Appjes, telefoontjes, bezoekjes, mensen die voor me koken, alle gebeden die als een muur rondom mij zijn, zakken snoep J en bakjes aardbeien. Zóveel liefde en zorg voor mij. Ik ben er nog steeds verwonderd over.
De eerste 7 van de 21 bestralingen zijn geweest en de “bijwerkingen” komen maar ik wil afsluiten met psalm 77 vers 7 en doorgeven Wie de Heere voor mij is
‘k Zal gedenken hoe voor dezen
Ons (mij – Anja) de HEER heeft gunst bewezen;
‘k zal de wond’ren gadeslaan,
Die gij hebt van ouds gedaan;
‘k Zal nauwkeurig op Uw werken
En derzelver uitkomst merken
En, in plaats van bitt’re klacht,
Daarvan spreken dag en nacht.
