Bijkomen van de schrik
De eerste dagen na de boodschap van de arts dat er een –weliswaar kleine – kwaadaardige tumor in mijn borst zit, waren eigenlijk heel bijzonder. Ik ervaarde een rust van binnen en ik ging “gewoon” door met mijn revalidatetraject (http://methooprevalideren.blogspot.nl/2017/06/onverwachtse-wending.html) Daar zijn de therapeuten trouwens ook heel begaan met me en ligt de focus nu op het mij begeleiden richting de operatie.
Na een aantal dagen pakte ik toch maar eens de map die ik meegekregen had van de mammaverpleegkundige ter voorbereiding op het gesprek met de chirurg. Toen ik met grote koeienletters zag staan: “borstkanker en nu?” was alle rust weg. Blijkbaar hadden de woorden “foute cellen, kwaadaardig en tumor “ niet zo’n grote impact op me dan het woord “borstkanker”.
Verder lezend wat er allemaal stond te gebeuren aan voorbereidingen, operatie en bestralingen en alle zaken die geregeld moesten worden, was daar de fikse dip. Het was over en uit. De éne huilbui na de andere. Ineens kwam daar ook het pijnlijke naar boven van het single-zijn. Het állemaal zelf moeten regelen en overal aan moeten denken. Het vragen van mensen die met me mee willen gaan en ook mee kúnnen. Want, mijn wereld staat wel stil, maar die van alle andere mensen draait gewoon door. Logisch.
Op zulke dagen dat ik het niet meer zie zitten, zelfmedelijden om de hoek komt kijken, vragen richting God ongenuanceerd zijn en soms ook wat boos (of als een klein kind drammerig), blijkt de kracht van gewoontes en ‘tradities’. Tijdens het lezen van mijn dagboekje ging het over Maria die ontredderd is en alleen de steen ziet die weg is en concludeert dat ze de Heere hebben weggenomen. Dát is wat ze ziet. Maria en ik , leefden alleen bij wat we zagen, maar soms –zoals nu- valt er niets te zien. Omdat we naar de omstandigheden kijken en niet naar Boven. Omdat De Heere Jezus niet is waar Maria en ik Hem verwachten, denken wij dat Hij er niet is. De Levende zal er zelf aan te pas moeten komen. En Hij komt! Elke keer opnieuw verschijnt Hij en maakt Hij Zich bekend.
Na een huildag en Zijn Woord gaf God me weer de kracht en de moed om deze lastige draad, getiteld borstkanker, weer op te pakken en ging ik aan de slag en toen bleek Zijn zorg weer zichtbaar voor me: in een mum van tijd had ik voor elke afspraak een rijder en is de eerste horde genomen.
Ik ben zelfs een ochtend op mijn werk geweest. Even de leerlingen ‘bedanken’ voor alle kaartjes die ze me gestuurd hebben. De collega’s spreken en van hun werk af houden J Kortom: mij baden in een warm bad van liefde en aandacht zodat ik een berg positieve energie in voorraad heb om dit nieuwe en onbekende traject in te gaan.
De planning van de artsen ziet er strak uit en vooralsnog ben ik – op 3 mindere dagen- na, rustig en is God voelbaar nabij. Ik hoop en bid dat dit zo mag blijven. Bidden jullie mee?
