Vervolgafspraak met de chirurg

Vrijdag 6 november 2020

Omdat de chirurg, waar wij afgelopen dinsdag voor de uitslag waren, vandaag in Purmerend zal zijn, hebben we daar een afspraak. We moeten even een tijdje wachten en dan worden we opgehaald door iemand anders, een man. Hij verontschuldigt zich dat mevr. De W. niet aanwezig is, zij zit nog in Hoorn bij een operatie en hij vraagt of we het goed vinden als het gesprek met hem plaats vindt. Tja, dat moet dan maar hè. Het is een aardige man en hij is helemaal op de hoogte. De dag ervoor heeft het team patiënten overleg gehad vandaar. Het gesprek komt op de operatie en ik vertel hem dat ik voor de borstamputatie kies omdat ik zo snel mogelijk geopereerd wil worden en niet eerst 3 weken bestralingen vooraf wil. Dan vertelt hij ons dat bestraling vooraf bij een borstsparende operatie ook niet aan de orde is, dat er dan ook meteen geopereerd wordt. Als hij dan ook nog zegt dat we nog helemaal niet hoeven te beslissen raak ik helemaal van slag. Ik wil nu helemaal niet naar huis zonder dat er knopen doorgehakt zijn. Dan moeten we weer in de boeken en alles tegen elkaar afwegen terwijl ik eigenlijk al weet wat ik wil. Ik kijk naar mijn man en zeg dan: We zouden vandaag onze beslissing kenbaar maken en ik blijf toch bij mijn beslissing van amputatie. Die tijdbom wil ik er zo snel mogelijk uit hebben, daar staan we allebei helemaal achter toch? Mijn man beaamt dit en de dokter gaat akkoord. Gelukkig. Ik zeg hem dat mij vertelt is dat de operatie binnen 2 weken gaat plaatsvinden. Dat is niet zo, zegt hij. Er zijn duidelijke afspraken gemaakt dat er tussen de dag van de uitslag en de operatie een maximum van 32 dagen zit. De vorige chirurg had dat nooit mogen zeggen omdat je mensen dan blij maak met een dode mus. Oh. Ik vind het allemaal maar heel raar en mijn vertrouwen in de vorige chirurg is erg aan het wankelen gebracht. Ik stel deze man nog veel vragen en geduldig legt hij van alles uit over de operatie. Ook wil hij mij nog even zien. Bij het aankleden vraagt hij mij of het me uit maakt wie de operatie gaat doen. Ik vraag hem gekscherend of hij het een leuke klus vindt. Ja hoor, zegt hij, nou dan mag jij het doen zeg ik. Als ik weer zit vraag ik hem ook nog dingen over eventuele nabehandelingen zoals een chemokuur omdat ik daar eigenlijk nog helemaal nog niets over heb gelezen en ook nog helemaal niet veel kennis van heb. Hij haalt de casemanager er even bij en stel haar aan ons voor. Zij wil gerust met ons afspreken. Het kan vanmiddag nog, maar niet direct. Zij heeft eerst een andere afspraak, over drie kwartier kan het wel. Wij vinden dat geen probleem, we gaan beneden in de hal even koffiedrinken en schrijven onze vragen alvast op.

In de wachtkamer zie ik een magazine liggen van ProudBreast. Er staan ervaringsverhalen in en vrouwen met prachtige lingerie. Er staat ook een foto in van een vrouw met één borst. Ik vind het een mooie foto. Ik word hier helemaal blij van. Omdat ik er zo blij van wordt mag ik het magazine mee naar huis nemen van casemanager Linda.

Wat een fijn gesprek hebben we met haar. Ze neemt alle tijd voor ons en er wordt heel veel duidelijk. Ik vraag haar het hemd van het lijf en ze heeft overal een antwoord op. Omdat we een besluit hebben genomen over de operatie neemt ze met ons nog even het hele mammacareboek door en ze zet een kruis in de stukken die nu niet van toepassing zijn. Kijk daar hou ik van. Het wordt al overzichtelijker. Als ik probeer te vissen hoe progressief mijn tumor is en of er chemobehandeling of bestraling nodig is na de operatie geeft ze voorzichtig antwoord. Er is natuurlijk nog niet zo heel veel bekend. Wel dat mijn tumor triple negatief is en dat betekent dat hormonen er geen vat op hebben. Hormoontherapie is dus uitgesloten.
Tien dagen na de operatie, zal er een gesprek plaatsvinden. Dan is alles onderzocht en heeft men een duidelijke uitslag. Dan zal er ook gesproken worden over eventuele nabehandelingen. Linda maakt voor ons een nieuwe afspraak voor a.s. maandag om 9.00 uur bij een casemanager in Hoorn. Zij gaat dan met ons de operatie verder doornemen en afspraken maken.
Als we de spreekkamer uitlopen en door de gang richting uitgang gaan valt het me op dat het zo rustig is in dit ziekenhuis. Zou het door de corona komen? Of omdat het weekend is? Misschien is het altijd wel zo rustig in Purmerend. Heel anders dan in Hoorn. Daar is altijd bedrijvigheid. Wij gaan met ons hoofd vol kennis weer richting huis, waar de kinderen op ons wachten want zij willen alles weten.