Mammografie en echo

Vrijdag 30 oktober 2020

Met een gezonde spanning in mijn lijf ga ik naar het ziekenhuis. Ik ben wel wat vroeg, dat zit nu eenmaal in mij. Ik kan mijn gedachten ook niet zo heel goed meer bij mijn werk houden. Wel heb ik het tijdens de lunchpauze aan een collega vertelt. In het ziekenhuis aangekomen zijn hier natuurlijk ook allemaal coronaregels maar het is goed georganiseerd. Een gastvrouw wijst me de weg naar de juiste poli. Het is een aardig stukje lopen maar daar word ik dan juist wel weer rustig van. Het is druk bij de balie. Ik ben blij dat ik wat vroeg ben. Ik hoef maar heel even in de wachtkamer te zitten en ik word al geroepen.
De verpleegkundige van de mammografie is heel aardig. Ik zie er een beetje tegenop omdat ik hele kleine borstjes heb en mijn ervaringen in de bus zijn niet zo heel erg prettig. Dit keer valt het mee. Maar ik ben opgelucht als de vier foto’s gemaakt zijn. 2 van mijn linkerborst en 2 van mijn rechterborst. De verpleegkundige vertelt mij dat ze de foto’s van mijn laatste bevolkingsonderzoek opgevraagd hebben zodat ze kunnen vergelijken.
Hierna mag ik doorlopen naar een kamertje ernaast voor een echografie. Ook daar weer een hele vriendelijke verpleegster. Ze vertelt mij dat ze even de foto’s gaan bekijken en daarna terug zal komen met de radioloog. Ze legt heel zorgzaam even een handdoek over mijn ontblote bovenlijf. Tja, dan lig je daar zomaar. De radioloog stelt zich voor en stelt mij gerust door te zeggen dat hij denkt dat het een cyste is. ”Ik hoop het” zeg ik en hij gaat aan de gang met hulp van de verpleegkundige. Ik kijk niet mee want dan moet ik mijn nek zo draaien maar de radioloog vertelt me wat hij ziet. “Het is geen cyste” zegt hij na een tijdje. “Die is doorzichtig en dat is deze niet. Ik weet eigenlijk niet wat het wel is. Er zit wat kalk in. Ik ga toch een biopt doen”, zegt hij. Hij bekijkt ook nog even de hele omgeving inclusief mijn oksel. Hij legt aan mij uit wat er gaat gebeuren. Eerst een verdoving, dan even wachten tot het ingewerkt is en daarna haalt hij 2 hapjes uit het knobbeltje. Eentje voor de zekerheid. Dit zal worden opgestuurd naar de patholoog. Hierna mag ik me weer aankleden en er wordt gebeld met een casemanager die voor mij een afspraak gaat maken voor de uitslag.
Weer even de wachtkamer in en ik word opgehaald door Hilde. Ze vraagt of ik geschrokken ben. Nou, ik ben wel wat verbaasd. Dit had ik eigenlijk allemaal niet verwacht. Zij maakt een afspraak met de chirurg op dinsdag 3 november. Het is een wat krappe planning met het weekend ertussen maar als de uitslag er nog niet is zal ik maandag gebeld worden. Ik mag haar altijd bellen als ik nog vragen heb. Ze raadt me wel aan om niet in mijn eentje te komen de volgende keer. Ik ga met een raar gevoel nog wat boodschapjes doen in de stad en daarna lekker naar huis. Mijn man is internationaal vrachtwagenchauffeur en is de hele week van huis. Mijn thuiswonende dochter is een weekje weg met haar vriend mee, ook op de vrachtauto. Dus ik ben alleen thuis. Natuurlijk bel ik mijn man die er van schrikt en ik bel nog even met mijn kinderen en met mijn beste vriendin. Verder is nog niemand op de hoogte van dit alles.

Het wordt een raar weekend. Er gaan allerlei gedachten door me heen van: wat als. Aan de andere kant duw ik die gedachten ook weer snel weg. Ik ga me geen zorgen maken over dingen die misschien helemaal niet aan de orde zijn. Maar toch. Het knobbeltje is wel iets van vorm verandert en van plaats verschoven maar dat kan natuurlijk door de biopt gekomen zijn.

We hebben er eigenlijk helemaal niet zo over nagedacht maar mijn man is maandag gewoon weer naar zijn werk gegaan. Mijn jongste dochter heeft nog een weekje vakantie en die gaat met mij mee dinsdag voor de uitslag.