De uitslag

Dinsdag 3 november

Samen met mijn jongste dochter ga ik naar het ziekenhuis. We hebben een afspraak om 5 over 11 en we zijn weer ruim op tijd. De dokter met wie wij een afspraak hebben loopt ook nog eens heel erg uit. 15 tot 20 minuten zien we op het scherm. Eindelijk zijn we aan de beurt.
We gaan zitten. “Ik heb geen goed nieuws” zegt ze. “Er is borstkanker bij u geconstateerd”. Wat! Dit heb ik toch niet zien aankomen. Ik ben helemaal van slag. Wat ze daarna vertelt dringt eigenlijk niet meer zo goed tot mij door. Ze wil me nog even zien in het kamertje ernaast. Ik kleed me trillend uit en zij gaat nog even het bobbeltje voelen. Tijdens het aankleden vraagt ze naar mijn bh maat. AA zeg ik, ik zeg er ook nog achteraan dat ik eigenlijk helemaal geen bh nodig heb met mijn kleine borstjes. Ook mijn lengte en gewicht wil ze weten. Als we weer zitten vertelt ze over de mogelijkheden. Of een borstsparende operatie of een borstamputatie. Bij een borstsparende operatie gaan er dan 3 weken bestralingen aan vooraf, 5 dagen in de week van 1 minuut. Ook legt ze uit wat ze gaan doen bij een borstsparende operatie. Het is bij beide gevallen mogelijk dat er een reconstructie plaats gaat vinden met vet uit eigen lichaam of met siliconen. Bij mij borrelt meteen al naar boven dat ik dat niet wil en dat mijn voorkeur uitgaat naar een borstamputatie zonder een reconstructie. Die kanker moet zo snel mogelijk uit mijn lichaam. Ik heb toch niet zo heel veel met die kleine borsten van me. De arts wil dit al meteen noteren. Maar ik word nog even geremd door mijn dochter die vindt dat ik dat eerst met mijn man moet bespreken. Ook de verpleegkundige die in een hoekje achter de computer zit vindt dat we hier even rustig over moeten nadenken. We hebben de tijd zegt de arts. Ze noteert wel alvast mijn voorkeur. Ik vraag haar hoelang het ongeveer zal duren voor de operatie zal plaatsvinden bij een borstamputatie. Binnen 2 weken zegt ze. Er wordt een nieuwe afspraak gemaakt voor vrijdag 6 november en dan zullen we onze beslissing kenbaar maken. Voor we het weten is het consult afgelopen. De verpleegkundige zegt ons in de gang nog even dat ik me echt nog moet verdiepen in wat bestralen inhoudt want het is misschien minder erg als ik in mijn hoofd heb.

We zijn helemaal van de rel. We willen ergens zitten maar de zitjes in het ziekenhuis zijn allemaal met lint afgezet, dus lopen we door naar buiten, daar is een bankje. Het zonnetje schijnt, dat is fijn. Poeh! Even bijkomen. Het is heel onwerkelijk allemaal. Na een tijdje wil mijn dochter even met haar vriendje bellen. Ik heb met mijn man afgesproken dat hij mij zal bellen als hij wakker is, hij heeft namelijk de hele nacht gereden. Dit zal rond 14.00 uur zijn. Ik bel eerst naar mijn zoon, naar mijn vriendin, naar mijn werk, en mijn andere dochter belt om 12.00 uur in haar pauze. Ik vind het heel vervelend om elke keer het nare nieuws te moeten vertellen. Even later vraagt mijn dochter via de app waar wij zijn want ze mag van haar collega’s naar huis. We zitten nog voor het ziekenhuis vlak bij haar werk dus zij komt onze kant op. Ze is in tranen en zo geschrokken dat wij er ook emotioneel van worden. Na een tijdje besluiten we toch om met z’n drieën even de stad in te gaan, maar dat is niet zo’n succes. We kopen drie lekkere broodjes bij Bakker Bart en de meiden gaan met de auto naar huis en ik mag op de elektrische fiets van mijn dochter. Heerlijk even met mijn hoofd in de wind.

Thuis even bijkomen, koffie drinken en de lekkere broodjes opeten. Daarna gaan mijn dochter en ik het mammacare boek doorlezen. Zij leest voor en ik maak aantekeningen. Wat komt er dan toch veel op je af. Maar mijn gevoel heeft nog steeds de voorkeur voor borstamputatie. Mijn man belt. Die schrikt zich rot. Zit je daar helemaal ver weg in Duitsland, net wakker, in de vrachtauto. Dat is heel moeilijk voor hem. Wij zitten hier met z’n allen bij elkaar. Mijn zoon en schoondochter zijn ook gekomen met de kinderen. Twee heerlijke kleinzoons, een van 2 en een van een half jaar. Het wordt druk in huis. Ik bel nog even met de assistente van de huisarts om de uitslag door te geven. Dat had ik belooft. Niet lang daarna belt de huisarts zelf terug. Ze vraagt of ik misschien de volgende dag even langs wil komen voor een gesprek. Ze zal wat extra tijd voor me inplannen. Nou graag. Mijn man belt later die middag weer terug. Ik zeg hem dat ik heel graag wil dat hij thuis komt. We staan voor een moeilijke beslissing en ik wil graag dat hij de volgende dag mee kan naar de huisarts. Hij gaat het vragen. Het lukt, hij mag meteen door naar huis rijden. Hij zal de volgende ochtend rond half 6 thuis zijn. Fijn.
Mijn dochter en haar vriend blijven eten en ik ga wat familieleden bellen. Wat een schrik voor iedereen die ik aan de lijn krijg. Maar ik wil het ze allemaal graag persoonlijk vertellen. Ook na het eten bel ik nog naar familieleden en precies om 19.00 uur ben ik klaar. Tijd voor de persconferentie van premier Rutte. Een beetje dizzy zit ik op de bank. Wel heerlijk op rust. Daarna kijk nog een programma en ga dan naar bed. Wonder boven wonder slaap ik redelijk goed.