Kanker en Corona - het is ondoenlijk!
Er wonen nog twee zoons in mijn huis. Heerlijke jongens. Eentje van 18, die al twee jaar dikke verkering heeft en wiens 1 jaar jongere vriendinnetje na goed overleg met het andere ouderpaar van tijd tot tijd hier logeert. En eentje van 23, ook met een leuke vriendin die wat minder vaak, want ze heeft een leuke studentenkamer in Leiden, maar toch ook wel eens een nachtje in mijn huis bivakkeert.
En toen kwam Corona de hoek om kijken. Wat doe je als moeder van zulke fijne jongens terwijl je zelf midden in de pittige behandelingen zit voor een levensbedreigende ziekte. Ga je de jongens verbieden met hun vriendinnen om te gaan of ze hier in huis te laten komen? Man en ik konden het na goed overleg niet over ons hart verkrijgen. Het zijn kerngezonde jongens, we konden ons het niet voorstellen dat ze nu plots van hun vriendin zouden afblijven, of de dames hier nu wel of niet bij ons in huis zouden komen. Ze hebben daarnaast hun school en werk, de jongste in de vulploeg van de AH, de oudste als servicemonteur bij een grote kabelfabriek.
We hebben serieus met de jongens om de tafel gezeten en afgesproken, dat zij én hun vriendinnen binnenshuis ook tenminste 1,5 meter uit mijn buurt blijven. En constant hun handen wassen. En dat er direct aan de bel getrokken wordt bij het minste kuchje of verkouden gevoel.
En dan worden landelijk de Corona teugels wat losgelaten, en blijk ik de huidige pittige ronde van chemo/immuuntherapie verbazingwekkend goed te verdragen. Zo goed zelfs, dat na zorgvuldige voor-inspectie van het restaurant, ik buiten de deur ga lunchen met vriendinnen of dineren met vrienden. Waarvan dan ook vrolijke foto’s op sociale media gedeeld worden, omdat iedereen zo blij is om te zien dat ik gezellig zit te eten.
En de kinderen komen thuis bij een moeder die er vrij normaal uitziet, die wellicht iets minder hard loopt dan gewoonlijk, maar met vrienden op stap gaat en boven alles zo gezellig mogelijk de kinderen onderhoudt.
Maar feit is, dat ik natuurlijk nog steeds doodsbang ben om Corona op te lopen, het is vast en zeker een enkele reis naar de eeuwige jachtvelden in mijn geval. Nu de mensen in het algemeen de afstandsregels niet meer zo erg in acht nemen, zoals ik op mijn laatste boodschappenexpeditie ervoer, durf ik de supermarkt niet meer in. Ga ik naar een andere, kleinschalige winkel voor wat kleding o.i.d., dan zet ik een mondkapje op. Ik geloof niet dat die echt werken, maar ik merk wel dat mensen je dan wél uit de weg gaan.
En dan komt gisterenmiddag plots, in al zijn onschuld, mijn 23-jarige zoon thuis uit zijn werk, met een snotterige neus. Hij voelt zich verder prima, maar een snelle check met de thermometer wees koorts aan. Hij schrok zich zelf ook een hoedje en verhuisde direct naar de tuin om telefonisch de afspraak voor een Coronatest te regelen. Er is zo’n drive-through gebeuren op de parkeerplaats van het winkelcentrum achter ons huis, ik verwachte eigenlijk dat hij daar met 10 minuutjes even langs had kunnen gaan. Na drie kwartier in de wacht te hebben gehangen, hoort zoon dat hij pas op a.s. zaterdag in het verre Nootdorp terecht kan, als allersnelste optie…
Ik schiet volledig in de stress. Ik zit in dag 2 na de 2e chemoronde – ik zal zo vatbaar zijn als de pest. Hoe kan ik mijn kind, waar ik zo enorm dol op ben, nu de toegang tot mijn huis ontzeggen? En toch heb ik liever dat hij bij zijn schat van een vriendin in haar studentenhuis in Leiden gaat logeren, totdat duidelijk is wat er aan de hand is. Hij is het daar gelukkig zelf ook helemaal mee eens, en pakt zijn spullen en gaat. Ik huil dikke tranen.
Pas zaterdag kan hij getest worden, en pas 48 uur later horen we de uitslag. Mijn hart breekt – het is gewoon niet te doen, die ***combinatie van Corona en kanker!
14 reacties
Wat een ellende lieve Petra! Ben het helemaal met je eens, het is een onmogelijke combinatie. Heel moeilijk dat jij je zoon nu moet laten gaan maar gelijk heb je, het kan gewoon niet anders. Jij moet het er echt niet bij hebben.
Laten we hopen dat hij gewoon een verkoudheid heeft. Maar zelfs daarvoor moet je nog heel erg uitkijken als je verminderde weerstand hebt door chemo!
Veel sterkte en liefs,
Hanneke
Dikke knuf, Petra. Je mag het idd echt niet oprapen. Morgen wordt je zoon getest en weet je meer.
Liefs, S.
Herkenbaar weer (sorry als dat saai wordt), het gedoe met (stief)kinderen en hun aanhang tijdens de coronamaatregelen.
Ik ben intussen wat lakser geworden en ga weer zelf naar de supermarkt (gewapend met mondkapje indien nodig en handalcohol) en uit eten e.d. En afgelopen zaterdag mijn verjaardag gevierd met die (stief)kinderen (van de 4 woont er nog eentje thuis) en wat vrienden. Buiten en op afstand, geen anderhalve meter want dat is verdomd veel, maar wel afstand.
Zondag werd één van mijn bezoekers verkouden. Maandag is hij getest en de uitslag was godzijdank negatief. Ik heb er vreselijk over in gezeten en ben weer wakker geschud. Want ook al is het risico op een ernstig verloop voor kankerpatiënten niet groter (volgens het AvL), als het wèl ernstig verloopt zal het 'einde verhaal' zijn.
En oh, wat kan ik me je tranen goed voorstellen. Wat maakt dat virus het voor ons allemaal extra zwaar. Vreselijk dat het zo lang moet duren voordat de test gedaan wordt en de uitslag bekend is! Ik hoop en duim heel hard mee dat het geen coronabesmetting is. Heel veel sterkte en veel liefs! XXX
Vrouwen zijn genetisch beter beschermd voor corona is gebleken uit vele studies, in Op 1 werd daar vanavond weer op gewezen. Voor de zekerheid had ik ook meteen gebeld voor een test je hebt namelijk hoogstwaarschijnlijk al door je zoon contact gehad voordat bij hem dat virus zich openbaarde maar wel actief was.
sterkte
Toeval wil, dat het betrokken kind net een paar dagen niet thuis geweest was, anders had ik dat zeker gedaan. We wachten nog even zijn resultaat af, hij heeft het erg gezellig bij zijn vriendin. De volgende dag had hij geen koorts, hopelijk loopt het met een sisser af.
er gaat iets mis roept mijn computer maar wat weet ik niet ik krijg het niet ge-delet
Lieve Petra,
Zoals je jullie (fijne) gezinssituatie beschrijft, zit je wel in een spagaat, zeg! Heel moeilijk, deze onzekerheid of je zoon corona heeft of dat het om een griep of iets dergelijks gaat. Nog even doorbijten, dan weten jullie meer. Veel sterkte!
Lieve groet,
Carolina
Ik heb er nog over nagedacht en me druk gemaakt over het feit dat je zoon vandaag pas getest wordt en maandag pas de uitslag krijgt. En ook al die tijd thuis moet blijven (bij z'n vriendin dan in dit geval), vijf dagen ongeveer vanaf donderdag.
Ik vind dat onbegrijpelijk. Eerst drie kwartier in de wacht aan de telefoon, dan twee dagen wachten voordat hij getest wordt en dat nog niet eens vlak bij huis, dan twee dagen wachten op de uitslag. Ik lees in het nieuws dat we weinig test-bereid zijn en de testcapaciteit lang niet volledig gebruikt wordt. Als we wel driftig laten testen, moeten we dan twee weken wachten?
Sorry, ik draaf door. (Ik ben zelf getest in 'mijn' ziekenhuis: bellen, meteen komen, test, 24 uur later uitslag.) Ik vind het een kwalijke zaak dat het zo lang duurt! Maar goed, verder met hopen dat het met een sisser afloopt, nogmaals sterkte.
HaHa, dezelfde gedachtengangen hier. Achteraf gezien hadden we het misschien via mijn ziekenhuis of onze huisarts moeten spelen. Maar op dat moment: je ziet het teststation over de schutting klaarstaan en er is een algemeen nummer... dat bel je dan.
Vanmiddag was de test. Hij krijgt binnen 48 maar niet voor 24 uur telefonisch uitslag. We duimen.
En dan, op zondagavond om 7 uur, het verlossende telefoontje: het is GEEN corona! Het kind was sinds donderdagmiddag braaf op de kamer gebleven, dus die vertrekt nu de stad in voor een welverdiend biertje! Wij zijn enorm opgelucht!!!!!
Pffffff!!
Gelukkig maar! Een pak van je hart. Maar corona is nog niet weg, voorzichtig blijven is de boodschap.
Liefs S.
Hoi Petra, op de een of andere manier volgde ik je blog nog niet, maar nu wel.
Ik heb twee volwassen dochters. De jongste tijdelijk inwonend en de oudste om de hoek. Het is niet te doen en ik wil het ook niet, anderhalve meter afstand van hen houden. Hun sociale leven is inmiddels weer op gang gekomen en ik gun het ze van harte. Mocht er genies en koorts optreden dan moet Jongste maar tijdelijk bij Oudste intrekken. Waarschijnlijk hebben ze allebei in maart al corona gehad (Brabant) zonder het te weten, hopelijk hebben ze toch nog wat antistoffen aan boord.
Fijn dat je zoon geen corona bleek te hebben. Het merendeel van de tests is negatief. En ook al is de inschatting van het risico voor longkankerpatiënten bijgesteld (niet elke besmetting is fataal), we krijgen het maar liever niet hè.
Sjonge..... wat een spanning! En dat moet er allemaal bij; kanker alleen is niet genoeg. Ben blij voor jou en jullie dat het geen corona was. Pfffft.... zit op het puntje van mn stoel te lezen......