Gedoe!

Een heerlijk rustige zaterdagmiddag. Buiten regent het af en aan, man besluit zijn autosleutels aan jongste zoon te geven, zodat hij met z’n teamgenootjes naar hockey kan gaan, zelf blijft hij ook lekker op de bank zitten. Ik lees wat tijdschriften. En van het ene op het andere moment, heb ik geen idee wat er gebeurd is. Mijn huis staat vol met hulpdiensten: brandweer, politie, ambulancepersoneel. Mijn lijf voelt alsof er een tractor overheen gereden is, ik heb de hele boel volgeplast en mijn tong is aan twee kanten stuk gebeten.

Achteraf hoor ik dat ik een epileptische aanval had. Man had dat nog nooit meegemaakt, die had geen idee wat er gebeurde en probeerde eerst een aantal keer 112 in te toetsen in het wachtwoordscherm van zijn telefoon. Dat werkte niet. Uiteindelijk heeft hij zelfs de traumahelikopter achter het huis laten landen, dus paniek alom. Ik ben linea recta naar het ziekenhuis gebracht, waar een MRI-scan van mijn hoofd inmiddels uitwees dat er nu ook uitzaaiingen in mijn schedel zijn gekomen. Elke spier in mijn lijf heeft spierpijn, dat zou normaal zijn na een dergelijk feit, maar de pijn in mijn linkerbeen is dusdanig dat ik er geen minuut op kan staan. Erger dan drie bevallingen en een bronchoscopie, dus daar is zojuist ook een MRI van gemaakt. Afwachten maar weer, wat daarop te zien is.

Alsof dit nog niet genoeg ellende was, gaf ik per ongeluk een klein kuchje, hier in mijn kamertje alleen, waar een arts bij was. Longkanker, weet je wel. Er was net een blaasontsteking en 38.2 koorts bij me aangetroffen, je wordt nu eenmaal van links naar rechts onderzocht wanneer je eenmaal in een ziekenhuis ligt. Plots ging mijn kamer op slot en kwam het personeel enkel nog in volledige bepakking naar binnen: Lock down wegens Covd-verdenking. Dat leek me heel erg stug, ik leef sinds januari al in staat van quarantaine, maar goed: niet aan te ontkomen. De wattenstaafjestest werd gelukkig gelijk uitgevoerd, en binnen 24 uur het verlossende antwoord: niets aan de hand qua Covid.

Maar verder natuurlijk verschrikkelijk naar en onzeker. Op dit moment weet ik nog niet zoveel, in een kamertje elders in het ziekenhuis wordt er druk over mijn toekomst vergaderd. De chemo van gisterenmiddag is afgeblazen, zodat eventuele bestraling van mijn hoofd eerder zou kunnen plaatsvinden. Verder weet ik helemaal niets…. Frustrerend en onzeker, om de woorden van wordfeud/blogmaatje MV8 te gebruiken: Gedoe!

Maar 1 ding wat ik nu wil: naar huis. Oké, ik kan moeilijk lopen en/of staan. Al 3 verschillende mensen boden me een leen-rollator aan. Man moet voornamelijk thuis werken van Rutte, die kan me helpen. En ik krijg het ziekenhuiseten niet meer weg, ik snak naar de kookkunsten van de mannen.

En verder: we gaan maar weer afwachten wat de komende dagen ons zullen brengen. Het ziet er allemaal niet rooskleurig uit, maar wees ervan overtuigd: ik ben nog steeds niet zover dat ik het bijltje erbij neer gooi!