Serieus vertragen

Een jaar na de diagnose komt het leven weer op gang. Althans, dat probeer ik. Hoe meer ik weer deelneem aan het leven na kanker, hoe sneller ik weer ga. Met name re-integreren maakt dat ik van de 1e naar de 5e versnelling dreig te gaan, als ik niet goed oplet als vanzelf, als bij een automaat. 

Oude patronen nemen het zo weer over. Die groeven zijn zo gevonden en rijden zo lekker. Maar de betreden paden blijven volgen heeft me niet gebracht waar ik wil zijn. Ik moet op zoek naar een ander pad om te vertragen. 

Snel veel willen is mij niet vreemd. Dat heeft op zich niets met kanker te maken. Mijn eerste reactie bij tegenslag is nog harder gaan werken. Duiden wat het probleem is, en aan de slag. Pas door kanker voel ik dat niet voor alles een oplossing is, en al helemaal niet onmiddellijk. Dat er juist met soms even niets doen, lucht en ruimte komt. 

Haast vertraagt dat proces. Heel hard werken is niet altijd te oplossing. Laat staan heel hard werken aan iets wat ook niet strookt met je eigen verwachtingen, omdat je in je eigen vaart je eigen verwachtingen nog niet heb bijgesteld. Wat ik nodig heb, is een pas op de plaats maken. 

Mijn oog valt in het wijkkrantje op een beginnerscursus Tai Chi, vlakbij, op een fijn tijdstip. Tai Chi is bij uitstek traag. Het duurt heel lang voordat je alle bewegingen een beetje onder de knie hebt. Dit zou naast de dagelijkse meditatie wel eens een nieuw pad kunnen zijn om te leren vertragen. De open dag en proefles bevestigen dat, al word ik niet meteen enthousiast. Het lijkt vooral heel serieus en niet gezellig. 

Ik blijf het fascinerend vinden hoe docenten in dit spectrum blijk kunnen geven van totale humorloosheid. Mijn huidige yogaschool heeft voor mij al vijftien jaar de juiste balans tussen fysieke en mentale aspecten, tussen oosterse wijsheden, westerse wetenschap en Hollandse nuchterheid. Er mag gelachen worden. Dat was wel even zoeken. 

Mijn eerste meditatiecursus deed ik ooit na een financiële meevaller. Ik gaf mezelf de keuze tussen een meditatiecursus of een nieuwe Iphone. Toen ik de docente met een knipoog mijn afweging vertelde, zag ik een mengeling van arrogantie en afkeuring. Ze kon er niet om lachen. Bij het werken aan je Hogere Zelf was geen plaats voor aardse zaken of relativeringsvermogen. Na drie lessen hield ik het voor gezien. Mijn geld kreeg ik niet terug. Ik was er volgens haar “nog niet aan toe”. 

Daarna heb ik nog een leraar gehad die je zodra je het meditatiekussen raakte, wees “op het gebied tussen je anus en scrotum”. Altijd alleen gericht op de mannelijke anatomie. Met zalvende stem, de hele les bloedserieus. Ik zag die man jaren later op een terras in de buurt zitten en moest even denken waar ik hem ook alweer van kende. O ja, van zijn anus en zijn scrotum. 

Na vier maanden oncologische fysio blijkt vandaag mijn progressie minimaal. Kanker krijgen laat me dagelijks voelen dat herstel en heling tijd kost. Dat niet alles met humor op te lossen is of weg te lachen valt. Er is geen quick fix. Een paar stappen vooruit, een paar stapjes terug, een sprong vooruit, een terugval. 

Leren leven met het idee dat er niet altijd een oplossing is kost tijd. Inzien dat de beste troost erkennen is dat er geen troost is, zoals de ernstig zieke psychiater Dirk de Wachter zo treffend zegt, kost tijd. 

108 Tai Chi bewegingen leren kost tijd. We doen er 1 à 2 per week. Het kán niet sneller. En ik vind het fantastisch. Gisteren maakte mijn Tai Chi docente, na vijf weken, voor het eerst een grap. Een goeie grap ook.  Soms moet je gewoon geduld hebben.