Onverwacht in een gat

Erg herkenbaar. Overigens geldt dat ook een beetje voor de partner van. Je bent zo (samen) gefocust op de behandelingen en ineens valt dat weg. Ik denk dat velen dat hebben die met een bedreigende ziekte te maken hebben gehad. En erna volgt vaak weer een periode van onzekerheid (net voor de periodieke controle). Ik merk wel dat je na enige tijd langzamerhand weer méér vertrouwen krijgt en dat het "gewone" leven weer de boventoon voert. (Al helpt deze periode van Covid-19 natuurlijk niet mee). Het duurt gewoon een tijdje. Ik wens je sterkte toe en hoop dat deze "lege" periode snel verdwijnt.

Zeker herkenbaar. Opmerkelijk dat het ziekenhuis zo attend reageerde. Die post bestraling reacties kunnen trouwens lang duren is mijn ervaring. En nu weer op naar de volgende scan.

Fijn om van tevoren te lezen dat dit iets is wat kan gebeuren. Mijn behandeling moet nog starten, maar ik kan het mij helemaal voorstellen dat je daarna in een gat valt. Het is een hele intensieve periode vol afspraken, die je daarna ineens niet meer hebt.

Ik ga proberen Het positief te zien: je hebt hard gewerkt, en na gedane arbeid neemt men rust. In de natuur gaan alle plantjes ook niet steeds door. In de winter nemen ze rust. Wellicht dit zien als een “wintertijd”? En de onzekerheid tot aan de volgende controle zal waarschijnlijk de rest van je leven blijven. Wellicht is dat iets waar je nog je persoonlijke aandeel in kan hebben. Het is niet meer fysiek werken aan de kanker, die periode is geweest. Nu is het tijd voor het mentale deel. 
Maar misschien heb ik het helemaal mis hoor, ik moet het zelf nog meemaken;) dit zijn in elk geval op dit moment even mijn gedachten hierover. Sterkte voor iedereen!! 

Zo ontzettend herkenbaar. Na meer dan een jaar behandelingen ineens niks meer. Dat is en was raar. Aan de ene kant geeft het rust, maar Idd geeft het ook een leeg gevoel. Ik krijg wel nog iedere 3 maanden een mri. Zelf ben ik meer gaan piekeren, dan tijdens de behandelingen. 
verder wens ik u veel sterkte.

Zo herkenbaar. Niet meer naar het ziekenhuis voor chemo. Het ziekenhuis voelt zo vertrouwd voor me,  een rustpuntje, de regelmaat, er even tussenuit, de figuurlijke aai over je bolletje. 

Wennen aan "dat er geen aandacht " meer voor je is. Dat je nu zelf aan de bel moet trekken als er iets is en dan nog .... 

Ik heb hetzelfde gevoel.  Na één jaar van een ingreep 20 maart 2020, 1e lockdown, operatie 11 mei 2020 en chemotherapie juli  juli, augustus en begin september had ik op 8 december nog een bloedonderzoek naar CEA waarde en een echo. Op 15 december vertelde  de chirurg mij tijdens de telefonische afspraak in 5 minuten dat de volgende en 2e controle over een half jaar zal plaatsvinden dmv CT scan en bloedonderzoek.  Het ging immers heel goed met mij. Toen was het gesprek alweer voorbij. Ineens voelde ik lichte paniek. Geen seconde paniek gehad tijdens het hele traject dikke darmkanker  stadium 3. Het was voor mij steeds kwestie van aanpakken, nu is er niets.  Overigens ook geen nazorg. Je valt idd in een gat. Overigens door COVID 19 heb ik mijn specialisten amper gezien,  alles ging telefonisch.

Inderdaad herkenbaar! Ik heb het onder veel lotgenoten gehoord en zien gebeuren. Dat zorgde ervoor dat ik er zelf actief mee bezig ben gegaan om te voorkomen dat dit gat bij mij te groot of te diep zou worden. Daarover schrijf ik ook in mijn blog Hanneke vertelt...
Ik wens iedereen die dit gat tegenkomt de juiste personen en middelen in zijn omgeving om te zorgen dat het gat niet al te zwart wordt.

Warme groet,
Hanneke

Nee, dat gat, die leegte, herken ik niet. Heb vorig jaar winter 35 bestralingen gehad en omdat ik graag fiets heb ik alle ritjes op de pedalen afgelegd. Dat betekende 35 x 15 =525 km, ofwel een fietstocht van Haarlem naar de Arc de Triomphe, Parijs. Tijdens de behandelperiode maakte ik er een virtuele reis van. Elke dag bekeek ik op de routeplanner waar ik mij virtueel bevond en googelde ik informatie over de plek.  Na afronding van de behandeling ben ik zodra ik ertoe in staat was, op de fiets gesprongen en naar Parijs gefietst. Daar stond mijn vriendin onder de Arc de Triomphe met een grote bos bloemen mij op te wachten. Tranen van geluk.    
                                                                                                                                                                            Achteraf denk ik dat bij mij die leegte niet optrad omdat ik de mazzel (de ingeving fietstocht Parijs) had de bestraling onderdeel te kunnen maken van een groot  avontuur. Zonder de kanker zou ik nooit die mooie fietstocht naar Parijs hebben gemaakt.                                                                                                                                                         Helaas ben ik maar korte tijd kankervrij gebleven en inmiddels aan mijn tiende en laatste chemo toe. Het lukt mij niet om ook deze behandeling als een mooi avontuur te ervaren, wel lukt het meestal om de behandeling niet groter te maken dan wat ze is. Ik ben meer dan louter patiënt en mijn leven bestaat uit meer dan in behandeling zijn.

Ik had net een nieuwe baan toen ik kanker kreeg. Na chemo, operatie en bestralingen ben ik het werk weer gaan opbouwen. Tegelijkertijd ben ik half jaar chemopillen gaan slikken om kans op terugkeer te verkleinen.

Helaas werd na het werk opbouwen/chemopillen slikken mijn contract niet verlengd (oa omdat ik niet bijtijds alle veranderingen had bij kunnen benen..). Dat was het moment dat ik in een flinke rotperiode terechtkwam (ook al kreeg ik juist toen te horen dat ik 1 jaar na de operatie schoon was).

Na een half jaar met oa gesprekken via een stichting met iemand die psychische hulp na kanker bood ben ik weer opgekrabbeld. Ik heb inmiddels ook weer tijdelijk werk. Dus voor ons allemaal geldt: je blijft aan jezelf werken! Veel succes allen!

Hallo allemaal 

Zo herkenbaar is het voor.mij anders. Na.mijn 30 bestralingen en gelijkelijk tijd ook 4 chemo kuren was ik klaar en had zoiets van o mensen hebben gelijk stelt niets voor smorgens bestraling daarna chemo en s'avonds weer bestraling en dat op de maandag dinsdag en woensdag en de donderdag en vrijdag alleen bestraling. 

A dat valt wel mee,  ik hield me sterk en liet niets merken totdat ik echt de symptomen en bijwerkingen kreeg en in plaats van me bijstaan namen ze meer afstand en ja als ik nu wel ging klagen moest ik me verzetten.

Nee ik ben klaar maar nu sta ik er alleen voor en strakjes 24 december krijg ik de uitslagen van de.mri en ct van 21 december dus.ik doe het nu ook alleen.

Voor de rest doe ik of er niets aan de hand is en niets is gebeurd want dat willen ze

Hoi Emveebee,

Ja, voor mij is het ook raar. Na 13 maanden chemo ook klaar, maar nog steeds mega-moe.

En ik voel me ook heel angstig zonder dat ziekenhuis, opgelucht maar toch bang.

Lieve groet, Dingolette