Geen kluitje in het riet

Vrijdag 10 december. Vandaag gaat het wat beter met mij, dus we besluiten om met het hele gezin en hond een rondje te gaan wandelen. Ik geniet van het buiten zijn, het was immers al een week geleden dat ik de frisse buitenlucht op had gesnoven. Lias was vrolijk. Hij hield de hele weg mijn hand vast en wees mij op de vele kerstlichtjes die wij onderweg tegen kwamen. Thuis aangekomen maakte we warme chocolademelk met slagroom. Het was fijn, romantisch bijna.

Tot ik het signaal van het nieuwe voicemailbericht op mijn telefoon zag staan. Arjan en ik kijken elkaar aan en vragen Lias of hij even zachtjes kan doen. Samen luisteren we het voicemailbericht af. Het is een assistent van het ziekenhuis. Zij vraagt ons om a.s. maandag (13 december) om 11.00 uur op afspraak bij de chirurg te komen. De chirurg wil ons graag zien. Ik hoor de urgentie in de stem van de assistente waardoor bij mij alle alarmbellen afgaan. Mijn hart zit in mijn keel en ik voel mij duizelig worden. Maandag ipv dinsdag op afspraak komen, waarom?!

En vanaf hier gaat het toch weer een beetje mis..

Ik heb inmiddels ervaring met ziekenhuizen en met negatieve uitslagen. Ik voel daarom aan alles dat deze afspraak niet voor niets is gemaakt/ verzet.  

Daar komt de urgente toon van de assistente op de voicemail bij.

Ik wil weten waarom deze afspraak gemaakt is en ik vind ook dat ik recht heb op deze informatie. Het is tenslotte mijn dossier en deze informatie gaat over mijn lijf en over mijn leven.

Vijf keer heb ik iemand aan de telefoon gehad om achter de reden van deze afspraak te komen. Vijf keer! En alleen omdat ik zelf zo "brutaal" ben geweest om direct contact te zoeken met een van de artsen uit mijn zorgteam, en omdat deze arts mij goed heeft in geschat, heb ik MIJN informatie gekregen. De andere telefoongesprekken ben ik, naar mijn idee, niet al te prettig behandeld.

Tijdens het op één na laatste telefoongesprek is mij zelfs beloofd dat de betreffende afspraak helemaal niks te maken heeft met de uitslag van de operatie van 2 december. Het woord "beloven" werd letterlijk uitgesproken. En ik vind dat nogal wat. Zeker als dat niet de waarheid is. Het afsluiten van het telefoongesprek met de zin "dit is waar u het mee moet doen, vragen kunt u maandag stellen. Fijn weekend" vind ik in deze context ook nogal wat. Ik voelde mij niet gezien en geloofde de boodschap die de vrouw aan de andere kant van de lijn mij gaf niet. Niet perse op haar als mens, maar wel op haar woorden en mijn gevoel daarbij. Ik benoemde dit en wenste haar evengoed een fijn weekend.

Maar vertel het mij, waarom wordt dit zo gedaan? Waarom worden patiënten voorgelogen over de reden van een afspraak? In wiens belang is dat en welke visie zit hier achter?

Ik heb mijn conclusie en plan getrokken. Zodra ik de telefoon had opgehangen belde ik een arts uit mijn zorgteam. Meteen verteld deze beste man mij wat er aan de hand is. Geen best nieuws maar ik waardeer zijn eerlijkheid enorm!