Een nachtmerrie terwijl wij allemaal wakker zijn

2 oktober, midden in de nacht wordt Lias wakker. Dat is lang geleden dat dit is gebeurd. Hij voelt zeker weten alle spanning in huis. Waar ik normaal meteen uit mijn bed kom word ik dit keer overspoeld door angst. Wat nou als ik deze periode niet overleef, dan moet Arjan dit ook oplossen. Stokstijf blijf ik liggen. Arjan lijkt hetzelfde gevoel te hebben, hij gaat ineens heel snel uit bed en loopt naar de kamer van Lias. Huilend treft hij hem aan. Zodra Lias Arjan ziet hoor ik dat Lias nog harder begint te huilen. Lias roept om mij en vervolgens schreeuwt hij tegen Arjan dat hij weg moet gaan. Arjan blijft rustig en begint tegen hem te praten. Ik huil en hoor aan wat er in de kamer naast mij aan de gang is. Het lukt Arjan om Lias rustig te krijgen. Vervolgens hoor ik een zacht en verdrietig stemmetje nogmaals vragen naar mij. Arjan geeft aan dat ik slaap. Lias besluit dan om verder te willen gaan slapen. Wat een nachtmerrie. Ik kan er niks aan doen maar mijn hoofd gaat met mij aan de haal. Ik hoor niet een gewoon verdrietig kind dat ergens van is wakker geschrokken. In mijn hoofd hoor ik een kind vragen om zijn moeder. Een moeder die overleden is en nooit meer terug kan komen. Mijn kind. En ik ben die moeder. Compleet in tranen val ik terug in een onrustige slaap.

Kinderen hebben en kanker krijgen, wat een verschrikkelijke combinatie.