Dag voor dé dag

Poeh wat is het een chaos in mijn hoofd. Ik ervaar de afgelopen dagen zo ontzettend veel verschillende emoties en gevoelens. Dat in combinatie met een lijf zonder schildklierhormoon is het perfecte recept voor een pudding hoofd. Alles kost mij meer tijd, ik vergeet dingen en ik ben sneller afgeleid dan ooit. Maar naast dit praktische ongemak gaan deze emoties, gevoelens en gedachten ook over de behandeling die morgen van start zal gaan.

Omdat ik een capsule moet slikken met sterk radioactief spul zal ik drie dagen geïsoleerd zitten in een ziekenhuiskamer. Niemand mag bij mij komen, ik mag niet naar buiten, eten wordt via een luikje naar binnen gebracht en het contact met de verpleging zal via de telefoon plaats vinden. Best eenzaam dus. In een periode waarin het eigenlijk heel prettig kan zijn om mensen om je heen te hebben lijkt mij dat deze isolatie ingewikkeld kan zijn. Maar in alle eerlijkheid weet ik nog niet zo goed of ik hem ook zo ingewikkeld zal gaan vinden. Ik kijk er namelijk ook een beetje naar uit om even helemaal alleen te zijn. Een soort weekendje weg maar dan zonder dat mensen hoeven vragen hoe ik dat met eten ga doen en of ik dan alleen naar een restaurant toen zal gaan. Maar misschien is drie dagen te lang, het zou zeker kunnen.

Ik heb nagedacht over wat mijn grootste struikelblokken kunnen zijn en ik denk dat dat de piekermodus en het gebrek aan beweging kunnen worden. Dus er gaat een sportmat mee voor het geval ik echt zo rusteloos word.

En zolang ik niet in piekermodus ga en mezelf niet te ziek ga voelen, durf ik erop te vertrouwen dat deze isolatie goed gaat komen. Het zal raar zijn. En lang. En saai. Maar ik denk dat ik er ook iets uit kan halen. Namelijk even helemaal afstand van de wereld en terug naar rust voor mijn lijf en hoofd. En zo proberen we uit al het negatieve iets positiefs te halen.