2 februari, the day after

Het is gek wakker worden. Een kater gevoel maar dan op emotioneel vlak. Vandaag is de eerste dag van ons nieuwe leven. De eerste dag die niet meer alleen in het teken van kanker staat. Kanker wordt weer een bijzaak. Ons leven is weer open en het voelt gek en onwerkelijk.

Kanker, als een soort tornado komt hij het leven binnen. Je ziet hem naderen maar uiteindelijk is zijn komst toch een verrassing. In volle vaart dendert hij door. En door. En door. Hij verwoest, brengt chaos en laat uiteindelijk een puinhoop achter. En dan, plots en abrupt, is hij weer weg. De harde wind gaat liggen en je bent weer vrij.

Een onrustige wind blijft hangen, niemand weet voor hoelang. Je kunt weer naar buiten kijken, er is weer licht. Je kijkt en ziet alles na de storm.

Als kanker echt een tornado zou zijn, wat is dan de volgende fase? De fase na zijn komst. Opruimen? Zodat er daarna weer opgebouwd kan worden? Ik geloof dat dat het is, opruimen van het hoofd.

Morgen. Morgen ruimen we op. Vandaag blijven we in onze bubbel. Onze bubbel van ongeloof waarin we kussen en knuffelen, de hele facking dag.