Klaar - ready - fertig - fini

Ow, wat heerlijk dat het klaar is, dacht ik op 23 december toen de attributen voor de laatste inwendige bestraling werden verwijderd. Wat zalig dat ik niet meer hoef, dat het nu achter me ligt. Weg met die ellende. Over die laatste behandeling heb ik trouwens sowieso weinig te klagen dankzij een naar mijn idee wel heel royale dosis narcose. Voor de MRI herinner ik me overgeschoven  te zijn naar een ander bed en  dat er een alarmknopje in mijn hand gedrukt werd. Wakker werd ik weer toen een jongeman mij uit de scantunnel trok met de melding dat de MRI's prima waren gelukt. Tijd om naar de kamer te worden gereden in afwachting van het stralingsplan. Die tijd heb ik slapend en lunchend doorgebracht. Echt vreemd om wakker te worden met een stuk brood in je hand, een hap te nemen en pffffff zzzzzzzzzzz weer naar dromenland. Rond half vier werd ik wederom wakker gemaakt door de brachy-dames om vervoerd te worden naar de stralingsruimte. Maken van het plan was heel vlot gegaan mede dankzij de mooie en duidelijke MRI's. Echt, wat extra narcose, ik kan het iedereen aanbevelen!

Hierna heb ik bescheiden maar gezellig en heerlijk kerst gevierd met de kinders en ben ik me gaan richten op herstel. Lekker uitslapen en iedere dag een en liever nog twee wandelingetjes maken. 's Middags op de bank met een dekentje voor de broodnodige rust en heel erg veel boeken lezen.

Inmiddels zijn we aangekomen in 2022 dat voor iedereen -inclusief mezelf- hopelijk een mooi jaar gaat worden. Natuurlijk ben ik nog steeds dolblij dat de behandelingen afgerond zijn, maar toch voelt het momenteel als een soort niemandsland. Dat niemandsland bestaat uit geen behandelingen en geen werk of andere routines. Of de kanker weg is wordt over 2-3 maanden bekeken, de afspraak voor de diverse scans heb ik nog niet. Om te beginnen werken de bestralingen nog ca. 3 weken door en daarna is je lichaam nog wekenlang bezig met tumor-opruiming. Ik ga uit van een goed resultaat en zeg dat het normale leven over ca. 3 maanden weer hervat kan worden. Datzelfde heb ik doorgeven aan een mogelijke (nieuwe) opdrachtgever die mij afgelopen week via LinkedIn benaderde. Hoewel, wat kan en wil ik eigenlijk nog? Twee of drie dagen werken is misschien ook wel voldoende om brood op de plank te hebben. Het is toch veel fijner om relaxed de dingen te doen die ik leuk vind of wat te ondernemen met de mensen die me lief zijn. Bovendien, misschien is de kanker straks weg, maar blijft hij dat ook?

Wat mij betreft zit de crux in die laatste zin. Geloven dat de mijn kanker over enkele maanden (zichtbaar) weg is kan ik namelijk wel, maar vertrouwen dat ie wegblijft heb ik minder. We kennen allemaal de verhalen van mensen die genezen of schoon waren en korte of lange tijd later toch met een recidief en/of uitzaaiingen worden geconfronteerd. Mijn lichaam heeft al eerder gefaald in het uitschakelen van een indringer, dus waarom zou dat een tweede keer anders gaan? Allemaal redenen om te leven in het NU en dingen anders te gaan doen, maar hoe daar heb ik nog geen duidelijk beeld van. We zien wel zou mijn moedertje zeggen, of go with the flow?  Aan de andere kant ben ik ook een aanhanger van The Secret, als je geen beeld hebt van wat je wilt, dan maak je de invulling ook lastig. Bovendien hoor ik niet bij de categorie mensen bij wie allerlei mooie dingen "vanzelf" op hun pad lijken te komen. Een daarvan is een fijne relatie. Natuurlijk, als je 61 jaar bent zijn in er inmiddels wel wat mannen gepasseerd. Maar een leuke en goede langdurige relatie eigenlijk niet. Dat ligt natuurlijk ook aan mezelf.  Niet dat het mijn schuld is, maar astrologisch gezien heb ik  een lastig boodschappenlijstje wat mannen betreft. Als extra struikelblok komt daar nu wellicht ook nog bij dat mijn sexuele organen niet meer functioneren als voorheen. Lijkt me een interessant onderwerp voor de volgende blog.

groetjes en liefs,

Houdtje