Hoe eerlijk mag ik zijn
Sommige blogs lezend komen er vragen in mijn op een enkele keer heb ik vragen , maar hoe eerlijk kan je zijn, mag je aan iemand vragen die in een ziekenhuis ligt nog steeds palliatief of richting terminaal, hoe eerlijk kan je zijn bij een borst verwijderingsoperatie of ander vrouwelijk ernstig ongemak als man, wat zeg je tegen iemand die nadat hij 30 chemo's heeft gehad en niet meer verder kan., alvleesklier kanker is nou niet bepaald zachtzinnig te noemen. Gekomen aan de vooravond om afscheid te nemen weten dat er geen ontkomen meer aan is, mijn moeder had besloten te stoppen met lijden en nadat de 1e palliatieve sedatie was gedaan heb ik haar een goede reis gewenst. Een goede vriend wordt straks 73, chemo word niet meer verdragen natuurlijk had ik hem nog 10 jaar willen zien mezelf niet uitgesloten het is wat het is en das flink k@t. Ook weet ik dat ik door vermoeidheid mijn woorden minder gefilterd mijn mond laat uitgaan zelf op papier moet ik 3 x teruglezend nog regelmatig woorden of zinnen aanpassen, soms een kwinkslag soms een andere zin opbouw. Hoe eerlijk kan ik zijn naar vrienden en familie hoe vrolijk ik ook word als ze er zijn hoe moe ik ben als ze weer weg zijn niet altijd een aanslag op mijn energie maar wel altijd de dag erna van slag de ene keer meer dan de andere, toch wil ik wel dat er mensen komen en soms doe ik mijn best om ergens heen te gaan wat nog veel meer energie kost. Hoe eerlijk kan ik zijn tegen mezelf een rusteloos lusteloos op de bank / bed hangend leggend monster, matig geintresseerd in wat er om me heen gebeurd wat lul verhalen hier publiceert zijn "mening" ongevraagd spuit of een flauwe grap of slecht gedicht hier neer pleurt aan mensen die genoeg punten van hun zelf hebben een zelfde toekomst beeld en soms iets beter. Eerlijk duurt het langst is het spreekwoord ik geloof er geen zak van. Een milde leugen soms iets straffer of een berg onbegrip ongeloof, de ultieme leugen is je zelf voor de gek houden. Ik denk dat het goed gaat me me dacht u niet?
14 reacties
Lieve Ron,
Je boodschap komt luid en duidelijk door. Niet dat het helpt, maar ik leef met je mee. En nee, in mijn ogen is het niet handig en verstandig om altijd open en eerlijk te zijn. Het is maatwerk, weten bij wie dat wel en niet kan. Als je open en eerlijk, figuurlijk naakt voor elkaar kunt staan en elkaar toch kunt blijven waarderen, is dat de hoogste vorm van verbinding. Maar goed...lang niet altijd mogelijk. Ik doe dus met je mee en zeg dat ik altijd optimistisch ben, dat ik geen zorgen heb en dat dit leven Ć©Ć©n groot feest is š.
Heel veel sterkte gewenst!
Groetjes van Jessica
De waarheid is zowiezo een subjectief begrip, jouw waarheden zijn niet noodzakelijkerwijs de mijne, zo leerde ons pa ons, waarheid met wijsheid denk ik dan, en tegen mij persoonlijk hoop ik dat je 'm d'r gewoon in knalt. Dat heb je altijd gedaan, en dat waardeer ik in jou.
Laat de waardering voor jouw blogs en gedichten maar aan anderen over, broer, je bent nogal nodeloos kritisch naar jezelf, š
Beste Ron,
Je snijdt hier een heel moeilijk probleem aan. Ik zal proberen mijn denkwijze op dit punt uiteen te zetten. Maar ik claim daarmee niet gelijk te hebben. Hier spelen emoties een rol en sommige van die emoties kan ik niet begrijpen om de eenvoudige reden, dat ik die emoties niet voel.
Wat mij opvalt, is, dat veel mensen zichzelf voorliegen. En dat is een fout, die je niet moet maken. Ik zelf heb een vorm van kanker, die ongeneselijk is. De kans dat ik de vijf jaar volmaak is nihil. Daar heb ik me allang bij neergelegd, mede omdat ik weet, hoe mijn einde zal zijn: niet prettig.
Maar deze constatering van dit feit leidt er wel toe, dat ik met volle teugen geniet van de palliatieve fase waar ik al drie jaar zit. Doordat ik eerlijk ben ten opzichte van mijzelf. neem ik beslissingen ten aanzien van verdere behandelingen, die een heleboel mensen, ook hier, als defaitistisch beschouwen. Je moet strijden tegen kanker nietwaar? En die strijd opgeven is tegen het algemene denken.
Dit laatste is het kernpunt in mijn direkte omgeving. Die vinden vrijwel unaniem, dat ik te gauw opgeef. Uitleggen, wat ik hiervoor beschrijf, helpt niet. Het antwoord is dan meestal: "Je ziet er toch nog goed uit? Je doet je dagelijkse dingen, je gaat met vakantie. Dus waarom zo pessimistisch?"
Die mensen vergeten, dat ik hooguit 5 uur buiten mijn bed kan zijn. Dat ik niet behoorlijk kan eten en als ik dat wel doe grote kans loop, dat ik dat lekkere eten op niet-reguliere wijze verlies. Dat ik mij dagen lang beroerd kan voelen, zonder een duidelijke aanleiding.
En waarom willen die mensen dat niet horen? Volgens mij omdat ze er bang voor zijn. Bang, omdat het ze confronteert met een realiteit, die ook hun kan overkomen. In zekere zin liegen ze zichzelf dus voor.
En dat zichzelf voorliegen is een groot goed in de kankerpatienten gemeenschap. Je moet toch blijven strijden, nietwaar? Ik ga daar in gesprekken niet op in. En de reden ligt besloten in het voorgaande; ik begrijp de motivatie niet. Dus ik kan eerlijk zijn. wat ik wil, maar het is mijn realiteit en niet die van anderen.
En zo balanceren we allemaal tussen hoop en vrees. Wat zal de toekomst brengen? Kan ik nog dit of dat? Enz. Enz. Persoonlijk heb ik de hoop al opgegeven, dat ik het allemaal wel zal redden, Ik ben blij met de drie relatief goede jaren, die ik achter me heb. En weet je wat het is? Als je niet meer hoopt, heb je een stuk minder vrees.
Sterkte allemaal..... H
Ik ben voor de waarheid. Ik voel me vandaag belabberd, heb weer eens koorts, was 2,5 week geleden, ik word er gek van. Heb gewoon gewerkt en vanmiddag moet ik weer, stop me wel weer vol met paracetamol. Niemand heeft een verklaring hiervoor, op zich waren mijn bloeduitslagen goed en dat onzekere dingetje van de CT, volgende week mri. Alvleesklierkanker een rotkanker inderdaad, ik ben er nog en ben nog steeds van plan bij die 9% te horen. De waarheid is soms hard, maar eerlijkheid duurt het langst. Ik had een super eerlijke oncoloog, niet iedereen kan daar tegen, ik hou er van. De eerste chemo zei hij, je moet je niet aanstellen, de tweede bood hij zijn excuus aan en bij de derde zei hij we stoppen, straks is het chemo geslaagd en patiƫnt overleden, Folfirinox krijg jij niet meer. Ben eerlijk tegen wie er tegen kan en inderdaad is de waarheid subjectief . Liefs
Hallo Ron. Ik lees in jouw bericht aan de vooravond van afscheid nemen. Bedoel je hier met je moeder, Ron???
Lieve groet Dasje šŗšŗšŗ
nee mijn moeder is reeds 5 jaar geleden overleden.
Gelukkig. Al besef ik dat dit heel raar klinkt. Met een dubbel gevoel. Maar zo mooi hoe jij ons meeneemt in hoe jij het beleeft. Veel bewondering voor. Lieve groet Dasje.
Respect man!!
Mooi zelf weten hoe eerlijk je wilt zijn, zowel tegen jezelf als tegen anderen. Net zoals we een mening kunnen geven over de tenenkrommende, goedbedoelde opmerkingen die we om de oren krijgen, kunnen we ook een mening geven over de eerlijkheid van de ongeneeslijk zieke. Maar het hĆ²eft niet.
Veel liefs XXX
Eerlijkheid duurt het langst. Wat Henri ook schreef is dat niet iedereen het wil horen.
Soms een leugentje om best wil moet kunnen. Wil je iets niet kwijt zwijg je erover. Vragen staan vrij of je er een antwoord op krijgt/geeft is de vraag.
Het is aan een ieder waar hij/zij zich goed bij voelt . Ik ga voor eerlijkheid en vragen staan vrij.
Jou blogs worden veelvuldig gelezen dus ga maar lekker door met bloggen wij leven ontzettend mee.
Liefs Alice Xxxx
Ron
er wordt al zoveel gezegd wat we zouden moeten denken en hoe we dat moeten verwoorden, wees alsjeblieft je eerlijke heerlijke zelf.
Ieder mens kan zelf filteren wat ze ervan willen horen en of meenemen, je deelt hier wie je bent, wie JIJ bent Ron! want waarom zou je iemand anders moeten zijn. We lezen hier massaal jouw bloq en kunnen denk ik erom lachen, erom huilen en vooral er in meeleven, je bent uniek .
Bedankt daarvoor! Tiny.
Blijf jezelf..er zijn zoveel anderen...lieg jezelf zoveel voor als je wilt...eerlijk vind ik je toch..liefs.
Ron, ik lees jouw blogs al heel lang. Jouw blog was de eerste die ik las en je blog hakte er meteen behoorlijk in. Ik ben je blijven volgen en ben altijd benieuwd hoe het met je gaat, je laat een stuk van je strijd zien en dat is waardevol. Je vindt het zelf niet altijd eerlijk genoeg, misschien is dat niet mogelijk. Ik weet het niet. Toen ik 5 jaar geleden na mijn diagnose mijn eerste groepsmail wou versturen , wou ik er in zetten:
Geef me geen raad, zeg niet wat ik moet doen, vergelijk me niet met een ander, laat mij mijn eigen weg maar gaan, ik doe het op mijn manier. Het werd me afgeraden en ik heb er van afgezien omdat het voor de ontvangers vd mail niet prettig zou zijn om te lezen. Ik zou het nu wel doen
Ron, ik kan alleen maar zeggen dat ik heel veel waardering voor je heb !
Emoties zijn eerlijk, die liegen niet
Jij bent jij
Eerlijk
No lies
Zonder punten, geen einde.