De wereld op z’n kop

Maart 2020

Coronamaatregelen

In de dagen na de laatste bestraling reageert mijn huid steeds verder. Mijn borst, mijn oksel, alles ligt open. Tubes zalf en pakketten verbandmateriaal gaan erdoorheen. En daarmee komt de huid de komende weken weer heel langzaam tot rust.

En dan begint de coronapandemie, met alle maatregelen vandien. Op 12 maart mag ik nog net naar de specialistisch verpleegkundige voor een controle. We bespreken de hormoontherapie, hoe het gaat met de tamoxifen. Ik heb wel wat bijwerkingen, met name opvliegers, nachtelijk zweten, misselijkheid en afscheiding, maar verder gaat het redelijk goed. Ik krijg de keuze om mee te doen aan een onderzoek in het Erasmus MC naar de werkzaamheid van tamoxifen. Daarvoor word ik dan 2 jaar lang gevolgd en moet er een aantal keren bloed afgenomen worden. Het ziet er overzichtelijk uit, is niet te belastend en ik besluit mee te doen. Het zal mij opleveren dat er precies bijgehouden wordt hoeveel bruikbare stof er in mijn bloedspiegel is terug te vinden. Daarop kan de dosis tamoxifen dan eventueel bijgesteld worden.

Hierna ontstaat er een soort luchtledige en valt het (sociale) leven stil. Geen bezoekjes meer, geen uitstapjes meer, geen ziekenhuis meer. Dan is het alleen-zijn opeens echt eenzaam. En alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd, komt als een boemerang op me af.

Ik ben heel blij dat de bestralingen achter de rug zijn en ik voel mee met degenen voor wie de behandeling wordt uitgesteld. Wat naar moet het zijn om in deze periode niet geholpen te kunnen worden!

Eind maart word ik opgeschrikt door bloedverlies. Kan dit een bijwerking van de tamoxifen zijn? Ik bel de specialistisch verpleegkundige en word direct doorverwezen naar de gynaecoloog. Dit zet mijn wereldje nog meer op z’n kop. Wat nu weer?