Over mij
Mijn naam is Yvonne de Bree, 56 jaar jong.
Tja ik denk waar moet ik beginnen heb echt zoveel mee gemaakt en denk vaak waarom krijg ik zo veel…….
Ik trouwde erg jong op 20 jarige leeftijd in 1984 en kreeg een zoon in 1990. Helaas hield het huwelijk geen stand en vertrok ik met mijn zoontje van toen net 3 naar een caravan.
In januari 1994 werd bij mijn zus borstkanker geconstateerd en heb daar ruim 3 jaar geholpen en gesteund met haar en haar gezin. Op 23 november 1997 overlijd ze. Ik heb ondertussen een huurwoning gekregen en probeer mijn leven weer samen op te pakken met mijn zoontje. Echter in februari 1998 begint mijn vader te tobben met zijn gezondheid en wordt longkanker geconstateerd en overlijd op 10 augustus 1998. Dit verlies is voor mij zwaar maar ook zeker voor mijn moeder en Oma ( de moeder van mijn vader) en die overlijd 31 december 1998 ruim 4 maanden later als mijn vader. Automatisch ga je de zorg voor je moeder op je nemen samen met mijn zus. Echter wordt mijn zus in 2003 ook getroffen door kanker en overlijd hetzelfde jaar nog op 12 december 2003. Dit was niet te vatten en zeker zwaar voor mijn moeder en zorgde voor haar. We proberen ons leven weer op te pakken en heb veel steun aan een neef. In februari 2005 is er een feest en vrienden vragen of ik mee ga en vinden dat ik er eens even uit moet naar al die ellende. Ik ontmoet daar Gert en voel me als een puber weer verliefd en krijgen een relatie. We hebben het fijn al valt het niet altijd mee met onze pubers. Gert heeft namelijk 2 dochters en hadden dus samen op dat moment 3 pubers. Maar dat weet zijn weg te vinden. En het lijkt dat eindelijk de zon weer gaat schijnen. Mijn moeder is erg blij voor mij dus ook zij bloeit weer op. Echter mocht het niet lang zo zijn want op 21 december 2008 vindt mijn zoon mijn neef dood in huis. Hij sliep daar weleens als hij daar in de buurt uit was met vrienden en had dus de sleutel van zijn huis. Ondanks dat er veel verdriet was moest er ook nog gekeken worden of mijn zoon niks te maken had met de dood van mijn neef dus dat is ook wel heftig. Achteraf blijkt hij aan een maagbloeding overleden te zijn. Die avond moesten we zijn moeder gaan vertellen dat haar enige zoon was overleden ook dat is niet te beschrijven hoe erg dat is. Ik neem ook de zorg voor haar op me gelukkig nu samen met Gert en uiteindelijk overlijd ze 10 maanden daarna in 2009. Opnieuw moeten we allemaal weer proberen de draad op te pakken en dat lijkt ook jaren te mogen zijn. Totdat in 2019 Gert begint met klachten met plassen en blijkt een agressieve vorm van blaaskanker te hebben. Heb een jaar intensief voor hem gezorgd en kan je vertellen dit was het zwaarste wat ik had mee gemaakt. Hij overlijd op 25 november 2020. Ik was helemaal op inmiddels zat mijn moeder in een verzorgingshuis voor dementerende en had daar ook zorg van gehad. Ondanks alles probeer ik mijn leven weer opnieuw op te pakken en dat gaat me best goed af. We hadden al 2 keer geprobeerd om een nestje honden te krijgen met mijn hond en de hond van mijn vriendin en zij zei: zullen we het nog 1 keer proberen. Ik zei: prima maar heb wel je steun nodig want kan dit nu niet alleen verzorgen. En het mocht zo zijn mijn hond was drachtig van 2 pups niet veel maar al lang blij dat het toch gelukt was. Ze werden geboren op 26 oktober 2021, maar ook dat mocht niet zo gaan zoals het hoorde te gaan. De melkproductie kwam niet op gang bij mijn moederhond en moesten ze zelf gaan voeden. Ondertussen ging het al niet zo lekker met mijn moeder en die overlijd 3 dagen na de geboorte van de pups. ( uiteindelijk bultje in andere borst ondekt) mijn moeder heeft namelijk ook borstkanker gehad. Moet je na gaan dat stukje vergeet ik gewoon te vertellen zo veel is het. Dus weer veel verdriet en zorg en ook met de pups gaat het niet goed dus besloten om naar mijn vriendin alles te verhuizen want ik kon het niet meer aan. Echter na alle goede zorg van mijn vriendin en man moeten we naar 1,5 week ook een pup laten inslapen ook dat was heel triest. Maar we gaan vol voor de andere pup en die lijkt het goed te doen. Ik kon niet meer was moe, viel enorm af, maar iedereen zei; tja niet raar hè naar alles wat je hebt mee gemaakt, maar iets zij me dat het niet goed zat met me dus op 17 januari 2022 naar de huisarts en die stuurde me gelijk door vanwege dat afvallen en toen kreeg ik te horen naar foto’s en echo dat er iets in mijn long zat wat er niet hoorde. Nou dan ga je door de malle molen heen dat weet ik als geen ander. En op 18 maart 2022 krijg ik te horen dat ik longkanker heb met uitzaaiingen in de lymfeklieren en heup bot. (Nooit gerookt al 25 jaar onder controle voor borstkanker en dan krijg je longkanker) Ik had nog niet genoeg gehad. Op 14 februari hoorde ik dat ik voor het eerst oma wordt en op 18 maart dat je longkanker heb. Dit was niet te vatten en eigenlijk soms nog niet dat die kut ziekte ook nog in mijn lijf zit. Inmiddels 2 behandelingen immunotherapie gehad eigenlijk 4 want ik krijg dubbele dosis dus eigenlijk 2 behandelingen in 1 dit scheelt dat je maar 1 keer in de 6 weken hoef en de arts zei; dit kan je aan omdat je verder nog heel goed bent. Ik voel me op dit moment ook echt stukken beter en iedereen probeert je dan te overtuigen dat de behandelingen echt wel iets doen ik zelf heb dat niet ik moet eerst bewijs hebben. Op 15 juli ga ik door de CT-scan en ook die dag krijg ik mijn 3e behandeling. Als het goed is krijg ik die dag ook gelijk de uitslag te horen. Dagen heb ik dat ik vergeet dat ik ziek ben, maar nu de datum van de CT-scan dichterbij komt merk ik toch dat ik er in mijn hoofd weer erg mee bezig ben. We kunnen alleen maar hopen op een goede uitslag en dat ik nog wat jaren mag genieten van mijn kleinkind, maar in mijn achterhoofd weet ik als geen ander dat als de behandelingen niks hebben gedaan het ook heel snel kan gaan…..
oma 46 jaar niet gekend, moeder 87 jaar en 2 zussen op leeftijd van 34 en 44 jaar verloren aan borstkanker
vader 64 jaar verloren aan longkanker
man 64 jaar verloren aan blaaskanker
en nu zelf 56 jaar longkanker……
dan moet je toch eerst bewijs hebben om te geloven dat de behandelingen aan slaan
Moet zeggen dit voelde heel goed om dit te schrijven en wil graag mijn verhaal delen en hoop wat steun hierdoor mee te vinden.
yvonne de bree
