Mijn nieuwe leven als een puzzel
Van de week vroeg iemand hoe het ging.
Ik merkte dat ik die vraag lastig vond. Tijdens de behandelperiode, de operatie, de chemo's was het allemaal zo duidelijk. Het waren tijdsvakken van 21 dagen. De eerste dag in zo'n periode was de chemodag. Dag 2 en 3 waren de 'Tripdagen' ...het bijna letterlijk trippen op de 8 mg dexamethason. Alhoewel dat met de aantal chemo's wel steeds minder werd. Daarna volgden dag 4 t/m 8. Daarin was ik ziek en voelde ik dat mijn lichaam aan het vechten was tegen de chemo. Er waren dagen dat ik niet wist hoe ik moest zitten, liggen of staan...jasses! Gelukkig merk ik nu dat ik dat toch wel snel 'vergeet'. Net als bij een bevalling...tijdens de bevalling bedenk je je dat je dit nooit meer wil...nooit meer zo'n pijn ervaren, nooit meer zo moeten strijden met je lichaam. Maar als het dan voorbij is en er een prachtig klein wondertje op je buik ligt...dan lijkt het alweer zo ver weg. Zo ook met de herinnering van dag 4 - 8, ik wist waar ik het voor deed. Op dag 9 ging het weer de goede kant op en kon ik langzaam weer van alles. Op mijn tempo, dat dan weer wel...Dag 20 was de dag van het lab prikken...kijken of ik de dag erna met mijn kussen en iPad weer plaats mocht nemen in de chemostoel...en dan begon het allemaal weer van voren af aan.
Maar nu is de behandelperiode voorbij. Zit ik in een soort zwart gat volgens mede-patienten, die de symptomen herkennen. Energie op doen, leuke dingen doen, verwerken...het allemaal maar een beetje over je heen laten komen, Ja ach, want je hebt zoveel meegemaakt de laatste tijd...dat heeft zijn tijd nodig...Ja, in die fase zit ik nu.
Uiteindelijk heb ik de vraag wel kunnen beantwoorden.
Het voelt alsof na de behandelperiode mijn leven in puzzelstukjes op tafel voor mij is gelegd. Ik zie oude puzzelstukjes, maar ook vele nieuwe stukjes. Met deze berg kleine stukjes maak ik weer een nieuwe kleurige puzzel van mijn leven. Maar waar moet ik beginnen?! Hemellief, het zijn er zoveel en ze lijken allemaal op elkaar, maar als ik ze oppak ook weer niet. De hoekjes! Daar moet ik mee beginnen! Net als met een echte puzzel. Dat is de basis van de puzzel. Van daaruit kun je verder...
Pffff....het valt niet mee...zeker als je weet dat ik nooit goed ben geweest in puzzels...
#JustLive
zindjustlive.blogspot.com
4 reacties
Ha, ZinD,
Je schrijft lekker. Heel herkenbare dingen ook. Dat is zo fijn van deze site. Je kunt eruit pikken wat je aanspreekt en waar je dan zelf ook weer iets aan kunt hebben.
Dank je wel...ik hoop dat je er wat aan hebt. Liefs, Cindy
Hoi Cindy,
Wat word je geleefd tijdens alle behandelingen he, je hebt geen tijd om echt na te denken.
En dan je haar verliezen pff vond je dit niet vreselijk ikke wel toen ze de resten eraf haalde heb ik wel even flink gehuild.
Maar wat een mooie foto's heb je op je gemaakt je ziet er zelfs met je kale koppie goed uit zie eigenlijk alleen een big smile denk wel dat hier achter ook veel verdriet huist.
Heel veel sterkte de komende tijd.
Irma
Dank je wel...maar ik mis mijn haar zo erg...en die marmot op mijn hoofd...