5 november 2019
12 dagen na de operatie. Ik ben overal erg emotioneel over.
Ik heb de eerste nacht na de operatie bij elk moment van in slaap vallen een paniekreactie gehad, ademnood en enorme spanning op buik. De 3 nachten in ziekenhuis ook niet of nauwelijks kunnen slapen ondanks de oxacepam en temazepam.
Thuis ging het niet veel beter dus nu zwaardere temazepam. Om de nacht. Het gaat nu redelijk.
Maar o wat ben ik een emotioneel wrak.
Ik kan nog niet veel, rommel wat in huis, loop elke dag een klein rondje buiten. En dat is het.
Wereldje is klein.
Ik ben al zeker een jaar heel veel aan het nadenken een hond te nemen, vrolijkheid, verplichte wandelingen en de liefde van zo'n beestje.
Ik heb zelfs al een nestje waarvan de pups nu bij moeder weg mogen.
Maar kan ik het nu al aan? Ik zal er voornamelijk voor moeten zorgen.
Ik zal er snachts uitmoeten en mogelijk naast het beestje slapen de eerste nachten.
Hoe snel gaat mijn vooruitgang?
Als ik de hond neem als ik weer werk moet ik er een paar weken voor vrij nemen.
Eerst maar vrijdag afwachten of er nog chemo volgt. Maar zo niet, zal ik het doen?
En om terug te komen op mijn toestand. Zo met mijn emoties overhoop, ik heb vraagtekens over alles. Alles in mijn leven. Alles is ineens moeilijk, keuzes zijn moeilijk, ik ben veel te veel aan het wikken en wegen, denk veel te ver in de toekomstige problemen. Kortom het lijkt wel alsof ik een beetje depressief aan het worden ben.
4 reacties
Hebben ze bij jullie in de buurt een inloophuis dan zou ik je aanraden om daar eens binnen te lopen misschien kunnen ze je daar een beetje helpen om de boel een beetje op de rit te krijgen , sterkte
Dank je wel.
Ja die is er in een stad 10 km verderop. Ben er 2x voor meditatiegroep geweest. Nog niet echt contact met lotgenoten gelegd. Ik zou er nu ook niet alleen heen kunnen (nog te draaierig voor autorijden). Misschien volgende week
Het hoort er wel een beetje bij, al die gevoelens. Zelf heb ik veel baat bij gesprekken met een oncologisch psycholoog (in het ziekenhuis kunnen ze je vast een aanraden). Ook de oncologische fitness was en is voor mij een uitlaatklep, sporten met lotgenoten.
Een hond geeft heel veel afleiding, zeker een pup, maar is ook wel een handvol. Ik had het er vlak na de operatie niet bij kunnen hebben, eerlijk gezegd. Wij hebben een hond en ik ben blij dat mijn man de grootste verzorging doet. We hebben ook een grote die heel veel beweging nodig heeft, een kleine is ongetwijfeld makkelijker en kun je ook makkelijker een klein rondje mee lopen. Verder is het heerlijk, hoor, een hond, ik ben echt dolblij met hem, hij is mijn grote troost in bange dagen.
Heel veel sterkte met de verwerking van alles,
Miranda X
Dank je. Ik denk dat als we toch aan pup beginnen ik het nu moet doen.
Een oncologisch psycholoog misschien een idee. Ik zal het vrijdag eens vragen.