29 september 2019

Gisteravond veel gehuild. Gevolg vandaag ondanks de paracetamol veel hoofdpijn en dikke ogen. Mijn vriend gaat er anders mee om. We hadden nog niet veel over de kanker gepraat en ik heb het gevoel er alleen in te staan. Voor mijn kinderen hou ik me groot, wuif ik het weg. Naar mijn vriend toe wil ik kwetsbaar kunnen zijn. Veel gepraat, veel gehuild.
Eerder die avond de buurtbbq. Niet alle buurtjes weten ervan. Er wordt ook niet over geproken. Maar de kanker is altijd in mijn gedachten.
Het is zo raar maar ook zo begrijpelijk. Ieder zn leven gaat gewoon door. Ow je hebt kanker, wat vreselijk, sterkte, en hun aandacht is daarna weer bij het volgende. Volkomen normaal.
Kanker heeft niet alleen effect op je lichaam, ook op je geest, je ziel. En dat is zo te merken.
Zo geen zin in morgen, de uitslag van de onderzoeken. Eerst kon het niet snel genoeg gaan, nu wil ik het niet. Ik wil niet horen wat er allemaal in mijn lichaam aan de hand is en wat me allemaal staat te gebeuren.