Zelfliefde

“En Loes, hoe zit het met je column? Is ‘ie al af?”, vraagt Hannah de docente, na weer een heerlijke yin yogales.

Hannah weet van mijn droom om een website te maken waarop ik blogs wil plaatsen die gaan over alles wat mij raakt in het leven. Sinds ik, ruim 5 jaar geleden, de diagnose borstkanker met uitzaaiingen in mijn okselklieren kreeg, schrijf ik af en toe een blog over het leven, met als thema: ‘Hoe maak ik de wereld een stukje mooier?’

Als je, zoals ik, geconfronteerd wordt met je eigen sterfelijkheid, verandert alles. Mijn eerste gedachten waren “Wat is hier de boodschap van? Wat kan ik hiervan leren?” Zo ben ik ook de chemo- en immuuntherapie ingegaan.

Die boodschap werd al snel duidelijk: ZELFLIEFDE.

Ik weet nog dat ik, de avond nadat ik het bericht van de oncoloog kreeg, riep: “Vanaf nu doe ik nóóit meer iets tegen mijn zin!” Alsof ik dat zo vaak deed, maar ja ik riep het wel, het kwam recht uit mijn hart, dus ik sprak mijn waarheid.

Zelfliefde dus. Mooi woord, maar hoe doe ik dat dan? Mijzelf liefhebben?

Na een ontzettend zwaar jaar van behandelingen en operaties, begon ik de opleiding tot energetisch therapeut. Ik wilde mijn intuïtie ontwikkelen. Ik kon het onderscheid tussen angst en intuïtie niet meer maken. Vooral het eerste lesjaar was een cadeau voor de rest van mijn leven! Door middel van lichaamsoefeningen, dansen, zingen, tekenen, schrijven enz. gingen we per chakra ons lichaam door. Eigenlijk ons leven door. Blokkades ontdekken en doorvoelen, daar komt het op neer. Er werd veel gehuild en gelachen. Geweldig dat dit soort opleidingen bestaan! Een plek waar het veilig is om mijzelf te laten zien, met al mijn mooie kanten én mijn schaduwkanten.

Schaduwkanten zijn die kanten van onszelf waar we niet trots op zijn. We tonen ze vaak ook niet in het openbaar. Ik ga bijvoorbeeld niet tekeer in een yogales, maar als ik getriggerd word door iets wat mijn man of kinderen zeggen, nou berg je dan maar, haha! Gelukkig ben ik hierin de laatste jaren gegroeid. Ik kan mezelf steeds vaker observeren zonder oordeel. Niet altijd natuurlijk hè, het blijft een uitdaging. Maar het is al zo’n verademing dat ik die kanten van mezelf niet afwijs. In feite wijs ik dan natuurlijk mezelf af, en dat is nou juist funest voor die zelfliefde!

Ik denk dat zelfliefde begint met voelen. Welke emoties voel ik, waar voel ik iets in mijn lichaam, welke gedachten gaan er door mijn hoofd? Op deze manier kun je jezelf, stap voor stap, beter leren kennen. In de yogalessen wordt dit ook steeds weer gezegd; voel wat je lichaam aangeeft. Zo leren we onze grenzen kennen. Niet alleen lichamelijk, maar ook op sociaal gebied. Hoe fijn is het om met iemand om te gaan die zijn grenzen eerlijk aangeeft? Die goed voor zichzelf zorgt? Want ‘Wie goed voor zichzelf zorgt, is een geschenk voor de ander’.

Wat op de loer ligt als je eerst goed voor jezelf zorgt, is schuldgevoel. Ik heb dat zelf ook vaak ervaren, en het steekt nog steeds af en toe de kop op. Door ook dit gevoel letterlijk te voelen in mijn lijf, vaak als knoop in mijn buik, en te benoemen, ga ik het herkennen. Wat ik altijd deed is vechten tegen nare gevoelens. Dit doen we meestal hè, we willen ons het liefst goed voelen en zo snel mogelijk af van moeilijke gevoelens. Bij mij werkt dat dus niet, het blijft knagen. Het gevoel wil gezien worden, door mij! Ik herken het, ik erken het, met compassie. Ik probeer er als het ware licht op te schijnen.

Als ik het dan weer voel, bijvoorbeeld wanneer ik kies om thuis te blijven en op te laden in plaats van naar mijn vader te gaan, zeg ik hardop: “Hoi schuldgevoel, daar ben je weer! Ik hoor je! Bedankt voor het waarschuwen”. Dan besluit ik te luisteren naar die andere stem in mij, de stem van Liefde.  Ik heb namelijk ontdekt dat we 2 stemmen in ons hebben; de stem van het ego en de stem van Liefde. Liefde is wie wij werkelijk zijn. Als de stem van mijn ego aan het woord is, dan geeft me dat altijd ergens een verkramping. Ik oordeel, voel me boos of schuldig of ik schaam me. Als de stem van Liefde spreekt, voelt dat als stromend, in verbinding met mezelf en met de ander, dan voel ik me blij en dankbaar, compleet.

Ik vind het zó leuk om hierover te praten en te schrijven. Ik ben nieuwsgierig! Het voelt voor mij als het allerbelangrijkste in het leven; mijzelf ont-dekken en mijzelf liefhebben. En nee, dit is niet egoïstisch, de mensen om mij heen worden er ook gelukkiger door, want weet je, Zelfliefde is behoorlijk besmettelijk!

Liefs, Loes