Dag 1 - De Operatie
Het is vandaag vrijdag. Om 7 uur smorgens melden in het ziekenhuis. Wat een rotgevoel is dat. We hebben in een hotel geslapen in Nijmegen. Het is stil op straat onderweg. Het is stil in het ziekenhuis. Na alle voorbereidingen lig ik voor het eerst in mijn leven in een ziekenhuisbed te wachten tot ik aan de beurt ben in een kleine ruimte waar meer mensen liggen te wachten op diverse operatie's. Omkleden en je bed in en afwachten. Dan bijna om exact 8 uur gaat iedereen met bed en al naar een grote ruimte waar verder niemand mag komen. In een sluis wordt ik overgedragen en ingecheckt aan personeel in een ander soort kleding. Er volgen diverse checks (aansluiten hartmonitor, een setje voor kennelijk beademing ofzo, infuus erin) en wat testjes en ik krijg een pleister op mijn arm. Deze is tegen blaaskramp. Het is de Kentera pleister. Dan, vrij snel, rond 8.15 uur ga ik naar de ok. Ziet er heel hi-tech uit. Anders dan je kent van een normale OK. Een wand vol computer apparatuur en ook een paar echt heel grote monitoren. De lamp boven je (jawel ook hier LED) en op een ca 10 m afstand de robot met zijn armen als een octopus. Deze rijden ze straks over mij heen. Overstappen op een speciale smalle (snij)tafel en er zijn ca 5 mensen aanwezig. Na wat checks en een OK teambespreking, rond mij, over wat ze precies gaan doen en hoe is het zover en ploep ik ben weg.
Ik kom bij in een speciale ruimte waar ik ook was voor de operatie. Hier liggen meer mensen die zijn geholpen aan diverse dingen bij te komen. Het is bijna 13 uur. Ze zijn bijna 4,5 uur bezig geweest. Na een ijsje en wat helderder worden begin ik pijn te krijgen. Ik zeg dat er iets mis is met de katheter. Ik voel dat ik moet plassen en zie niets lopen. Ik roep de verpleegster. Volgens de verpleegster hoort dat er allemaal bij. Ze wil mij naar de zaal sturen want alles is in orde. Zodra je wakker ben moet je naar de zaal toe. Ik wil dit niet maar wordt toch alvast afgekoppeld van alle dingen die aan me vast zitten. Deze verpleegster doet haar ding, koppelt alles los en gaat om koffie pauze. Ik ben aangemeld om te worden opgehaald. Het gevoel en pijnscheuten worden erger en ik vraag een andere verpleegster. Dit is niet goed. Zij neemt mij serieus, ziet dat het inderdaad niet goed gaat en maakt een echo. Er zit 225 ml in mijn blaas. Dat klopt inderdaad niet. De doorvoer naar de zak van de katheter blijkt verstopt te zitten. Dit wordt gelukkig ervaren als een grove fout maar fijn is dit niet. Uiteindelijk wordt ik weer aangekoppeld aan alle apparatuur en hierdoor blijf ik nog een aantal uren tot na 17 uur als enige in deze ruimte liggen.
Ik kom aan in een 4 persoonszaal waar nog 3 andere mensen liggen. De arts die heeft geopereerd en mijn vrouw staan me op te wachten. Ik hoor dat de operatie goed is gegaan en alle zenuwen bespaard konden blijven. Alsnog een positiever bericht dan het slechte gevoel wat ik heb na de operatie.
Mijn buik staat bol en er zitten 5 stukken verbandgaas op geplakt. Deze moeten 1 dag blijven zitten.
Ik ben erg moe en na een tijdje krijg ik mijn eerste eten. Ik mag uitzoeken wat ik wil. Ik vraag om wat brood met oude kaas. Dat is genoeg. De verzorging is prima. De pijn wordt verholpen met paracetamol 1000, diclofenac 50 en een oxycodon 10 pil. En dat om de ca 5 uur. Ook een pil tegen blaaskramp krijg ik erbij als aanvulling op de pleister. Dit is Oxybutynine 5. Deze neem ik 3x per dag in voorlopig. Ondanks slechte slaap kom ik de nacht redelijk door. Wat een herrie is het in een ziekenhuis. Veel licht, gesnurk en geluiden. Midden in de nacht wordt de katheterzak nog geleegd en krijg ik nog een oxycodon extra tegen de pijn.