Wel uit mijn lijf, niet uit mijn leven

Morgen ga ik voor het eerst sinds mijn remissie op controle, en ik vind het eng. Ik voel me ontzettend goed: ik ben fitter dan ik de afgelopen jaren ben geweest, ik slaap goed, ik sport, ik ga regelmatig naar buiten, ik geniet van mijn gezin. Er is ook helemaal geen reden om aan te nemen dat er iets mis met me is. Maar ik realiseer me deze week extra dat de kanker wel uit mijn lijf is, maar niet uit mijn leven. De angst is er nog steeds. Angst om weer kanker te krijgen, angst voor late bijwerkingen van de chemo, maar ook angst dat er zomaar iets anders kan gebeuren wat je leven op zijn kop zet. Ik kan heus wel relativeren, maar bij elk bultje, bobbeltje, plekje en pijntje gaat mijn hoofd eerst heel even van het ergste uit, voordat ik het met logisch nadenken een plekje kan geven.

De kanker heeft mijn angst op scherp gezet. Natuurlijk heb je altijd wel een soort van besef dat het verloop van je leven niet vaststaat. Dat er dingen in je toekomst liggen die je nog niet weet. Maar als je daadwerkelijk ziek bent geweest, dan voel je dat nog veel meer. Je eigen kwetsbaarheid, en eindigheid. Die gedachten belemmeren me heus niet in mijn dagelijks leven, maar ze zijn sinds de kanker wel altijd op de achtergrond aanwezig. En in deze dagen voor mijn controle word ik daar somber van. En het verlamt me, op de een of andere manier. Het zorgt ervoor dat ik me onder de dekens wil verstoppen, en even niet uit bed wil komen. Ik geef daar niet aan toe, maar mijn hoofd wil het wel. En dat terwijl het zonnetje schijnt, mijn kinderen ontzettend leuk zijn, mijn man een paar dagen vrij heeft, en ik eigenlijk onbezorgd zou willen genieten.

Nu heb ik maar besloten dat de angst er mag zijn, en dat het genieten na morgen gewoon verder kan gaan. En mocht er wel iets aan de hand zijn, dan pakken we dat wel weer aan als het nodig is. Die instelling had ik vorig jaar ook: we doen wat moet gebeuren, en dat heeft me door de rotste tijd heen geholpen. Ik probeer het dus te accepteren voor wat het is. Het hier opschrijven helpt ook, want als ik op deze website kijk, besef ik me weer heel goed dat ik zeker niet de enige ben. Daarnaast hoop ik toch dat de angst slijt naarmate er meer tijd overheen gaat...

Voor deze week heb ik in ieder geval alvast sorry gezegd tegen mijn man. En dankjewel. Sorry dat ik deze week een kort lontje heb, en dankjewel dat je extra helpt met alles. Ik ben blij dat je me steunt, hoe groot of klein de strijd ook is.