Elke dag is zó verschillend...
Wat zit er toch weinig lijn in hoe ik mij per dag voel!
Er hoeft maar iets sneu te zijn of de tranen lopen mijn ogen uit. Het is geen huilen, want geluid maak ik niet, maar het is net of mijn ogen overlopen. Ik kan dan zelfs een brok in mijn keel voelen. Iets naars met een dier, het omhakken van een boom, verdriet van een mens door anderen aangedaan, onrecht en dood, al die dingen raken me diep en laten mijn tranen stromen. Het heeft volgens mij met verlies te maken: verlies van leven, van vertrouwen, van zelfrespect en vreugde.
Het is net alsof ik mijzelf niet onder controle krijg. Als ik me niet verdrietig voel ben ik al blij bij wijze van spreken, terwijl blij zijn toch meer moet zijn dan dit vlakke gevoel. Het erge is dat ik me de tijd niet kan heugen dat ik me bewust blij voelde. Het zijn gevoelens van vroeger, van vóór de kanker... dat weet ik wel. Toen was blij nog heel gewoon...
Ik voel me leeg en moe. Ik kom laat m’n bed uit. Dan is de dag korter. En ik ga er vroeg weer in. Ik weet dat het zo niet moet, want ik word op deze manier alleen maar moeier. Ik droom erg en word daar wakker van. Kan dan niet makkelijk meer inslapen, want zelfs als ik slaapwakker ben “droom” ik mijn dromen gewoon verder. Ik ben dan in de ochtend moe van de onderbroken slaap waardoor ik weer later opsta. Een cirkel waar ik uit moet wat maar niet schijnt te lukken. En ik was altijd een enorme doorzetter met behoorlijk wat zelfdiscipline, maar dat is nu ver te zoeken lijkt wel...
22 reacties
Lieve Renée,
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Een paar weken geleden voelde ik mij ook zo. Niets kwam er meer uit mijn handen, ik huilde bij alles wat er om me heen gebeurde. Inmiddels gaat dat wel weer wat beter, maar ik ben er nog lang niet.
Ik realiseer me ook dat het allemaal heeft te maken met rouw. Het is een fase waar we allemaal doorheen moeten. Het wordt nooit meer zoals het was. Maar weet dat er een tijd komt dat het wat beter wordt. Voor nu, neem de tijd om dit alles te verwerken ook al is het niet makkelijk.
Liefs, Karin
Lieve Karin,
Wat fijn om te lezen dat het met jou een stukje beter gaat al ben je er nog lang niet. Er is dus kennelijk hoop. En je hebt gelijk: het wordt nooit meer zoals het was... Wat is dat moeilijk om te aanvaarden... 😔
Lieve Renée,
Door ons proces zijn wij een open zenuw geworden. Ons gevoel zit buiten ons lichaam.
In mijn campagne voor KWF zeg ik ook, "je wordt nooit meer wie je was" en dat lees en zie ik bij iedereen terug. En de geestelijke acceptatie hiervan is verdomde lastig. We zitten onszelf in de weg.
Ik herken het, ben er ook nog lang niet. Ik zeg vaak tegen een vriendin, "ik leef niet meer, ik overleef". Ik hoop ooit weer het gevoel van leven te krijgen.
Dikke kus en knuffel van iemand die jou begrijpt.
Groet,
Patricia
Lieve Patricia, begrip is onvoorstelbaar belangrijk blijkt elke keer weer. Ik heb bij “de buitenwereld” steeds het gevoel dat ik mij moet verdedigen. Zeker nu ik kilo’s ben aangekomen omdat ik niet meer rook en er dus helemaal niet ziek uitzie. Ik was ook wel erg mager, maar met mijn 58 kilo zie ik er inderdaad stukken beter uit. Maar dat ellendige gevoel wat maar geen gelijke tred houdt met mijn er beter uitzien is veelal onzichtbaar. Alleen als er niemand is komen die tranen weer...
Zo Herkenbaar,
voel me vaak zo ondankbaar, het gaat toch goed. Ja voor de buitenwereld maar ik voel me zo vlak. Onbezonnen blij is er niet meer bij. Mijn verstand zegt wel geniet nou je mag nog op de wereld zijn. Maar zeggen en doen dat zijn er 2.
Sterkte en liefs voor een ieder in dit traject😘
Beste Renée.
Goed omschreven hoe je je voelt. Ikzelf voel me ook zo, maar kan soms de woorden niet vinden om het te beschrijven. Elke dag is verschillend inderdaad en moeilijk uit te leggen aan je omgeving. Ben ook onder behandeling bij een psycholoog om mijn angsten en gevoelens onder controle te krijgen. Een tijd ging dat best goed en had ik betere dagen, maar nu alles buiten er vaak zo somber uitziet, kan ik moeilijk de moed opbrengen om iets positiefs te gaan doen en val ik soms terug in die vicieuze cirkel. Zelfs huilen lukt me niet omdat ik dan heel veel druk krijg op mijn ogen .
Soms heb ik het gevoel dat Patricia ook weergeeft als reactie.
Dank jullie wel. Het doet me goed om iets herkenbaars te lezen en ik hoop er kracht uit te putten om de lange weg vol te houden.
Lieve groet,
Kayak
Lieve Kayak,
Wat goed van je dat je hulp hebt gezocht bij een psycholoog. Praten is volgens velen een goed medicijn, al vind ik het steeds lastiger om erover te praten. Ik heb immers al bijna een jaar geen uitzaaiingen dus dan gaat het toch goed? Nou, nee dus! Werkte het maar zo! De geest laat zich niet vangen in hoe het hoort en zelfs niet in hoe je het graag zou willen. Het lijkt vaak of mijn geest juist een eigen leven leidt, los van lichamelijke klachten. Want ook als ik een lichamelijk redelijk goede dag heb kan ik me niet blij voelen. Het is net of verleerd ben te lachen. En dat vind ik erg.
Ik wens je sterkte met alles en hoop dat je gauw wat rust kunt vinden.
Dag Renée,
Ben sinds kort in het AVL in Amsterdam ingeschreven en weet nog niet zolang mijn diagnose. Wat is dit heftig en zwaar om te accepteren snap precies hoe iedereen zich voelt. Mijn behandelplan traject is net opgestart moet vrijdag terug. Krijg een operatie en 6 weken dagelijks bestraling ik weet niet wat me precies te wachten staat. Maar probeer overal informatie te vinden en alles te volgen op kanker.nl
Het is fijn om steun te voelen door te lezen hoe lotgenoten ermee omgaan en hoe moeilijk het kan zijn wat er allemaal op je afkomt en je leven nooit meer hetzelfde zal zijn als voor de diagnose.
Veel dank dat ik je verhaal mocht lezen en kan reageren.
Gr Bart
Lieve Bart,
Dank voor je reactie. Ik wens je heel veel sterkte toe met het traject dat je te gaan hebt. En als je de kans krijgt, praat er dan zo veel mogelijk over. Het is erg om je lijf ineens te moeten wantrouwen en bang te zijn voor wat komen gaat. En praten kan helpen... Nogmaals, sterkte.
Ik heb precies hetzelfde als Renée,ik baal er ook van..en ik laat het maar over mij heen komen,ik wens je heel veel kracht toe
Jan Helder
Lieve Jan,
Wat fijn lijkt het me dat je zo ver bent dat je de dingen over je heen kan laten komen. Ik pieker duidelijk te veel ondanks dat ik weet dat dat geen zin heeft. Heb je een tip voor me hoe je dat gedaan hebt in je hoofd? Ik meen dat oprecht, want ook voor jou zal alles niet makkelijk zijn. Ik hoor dat graag van je.
Beste Renée,
wat kan ik zeggen, het is zo herkenbaar, vooral het eerste jaar had ik daar veel last van. Daarna sloeg het om en kon ik nergens meer om huilen. Nu, nu het voor de tweede keer terug is en ik midden in de chemo’s zit loop ik weer regelmatig over en wat doe ik daaraan? Ik zet een kerstfilm op en laat die waterlanders maar komen. Ik denk dat het erbij hoort, dus accepteer ik het. Ik kan mij overigens wel heel gelukkig voelen, om de kleinste dingen zoals lekker lopen in een regenbui, de zon die schijn of een prachtige bos bloemen die ik krijg ( waar ik dan ook weer van moet huilen 🤪)
het wordt beter,
sterkte,
Hallo Renée,
Ook ik heb last van deze gevoelens. Ook al is het 6 jaar geleden ik ben ook niet meer zo onbevangen als daar voor.
Altijd de angst dat het terug zal komen.
Ook niet altijd zin om nu nog uitleg te geven.ik ben weer aan het werk maar ondervind nog dagelijks de naweeën van het traject.
Wel zover dat ik het benoem in mijn omgeving en wat ze daar van vinden maakt me eigenlijk niet veel uit.
Maar uitbundig lol trappen wat ik voorheen wel deed is er niet meer. Soms wil ik me ook zo weer voelen. Helaas gaat dat niet meer op.
Veel sterkte en kijk of je de moed op kunt brengen om iets te ondernemen met familie of vriendinnen.
Dagelijks probeer ik 5 km te wandelen dat doet me goed
Lieve iedereen, wat een herkenbare verhalen allemaal.
Ook ik heb in mei de diagnose kanker gekregen. Mijn allergrootste angst ooit, om ooit kanker te krijgen, werd de waarheid. En hoewel de oncoloog optimistisch is, ben ik bang, ontzettend bang, somber en depressief. En boos. Boos op de kanker. Boos op mezelf. Boos op de mensen om me heen, die zeggen dat ik " positief" moet zijn. ( waar zit dat knopje dan???) Boos op de mensen die zeggen dat het nu klaar is en ik weer verder kan, want de operatie is geslaagd en ik hoef geen nabehandeling ( dus????)
En heel soms, per ongeluk, is daar een kleine glimlach. Om iets kleins. Een klein momentje geen kanker. Een eerste stap op weg naar een leven ná de diagnose. Want die zal inderdaad nooit hetzelfde meer zijn als voor die dag.....5 mei.
Liefs voor iedereen
Sandra
Dag Sandra,
Heel boos ben ik ook, heb sinds oktober de diagnose en weet nog niet wat ik er mee aanmoet, de zin maar je ziet er goed uit pff
Wacht nu op een traject om behandeld te wordenn
Snap precies hoe jij en iedereen op kanker.nl zich voelt.
Vind het een grote steun om alle blogs en verhalen te mogen lezen.
Groet, Bart
Lieve Bart,
Jeetje, jouw diagnose is nog hartstikke vers! Wat fijn dat je jezelf herkent in verhalen hier. Volgens mij is alles wat je voelt goed. Het mag er zijn. Ik vind het ook fijn om herkenning te vinden bij anderen. Dan voel ik me wat minder eenzaam. Herken je dat? Hoe goed iedereen het ook bedoelt, hoe lief iedereen ook is....
Lieve groet, Sandra
Lieve Renée,
Precies dat ja! Zo kom ik ook mijn dagen door. Ik wil dat niet, maar het gebeurt. Ik kom maar niet uit mijn kankerbubbel.
Ik ben net terug van vakantie, maar heb ik genoten? Nee. Het was 90% kankergedachtes en kankerbubbel. Misschien wel 95%.
Brrrrr, stomme rotkanker.
O hellepie wat herkenbaar allemaal!!! Waterlanders waar soms bij andere weinig begrip voor is. Ik heb superlieve partner, maar zegt die nu iets liefs, hup daar gaan de tranen, zegt ie iets vervelends, daar gaan we weer. Gisteren was ik heel even alleen, kerstcircus op tv, het idee dat die mensen hun hele leven trainen voor één kunstje: daar kwamen de waterlanders weer. Maar snel uitgezet.
Nu heb ik een eigenlijk een vraag aan jullie allemaal, misschien moet ik er wel een topic over beginnen maar eerst maar even kijken of jullie er een reactie op kunnen geven want het past wel bij dit onderwerp toch Renée? Eerst wat over mezelf. Altijd vrolijk en blij geweest, maar door een voorval twee spannende en rotjaren achter de rug. Toen kwam de tumor. Veel te laat ontdekt in oktober pas.
Nu zag ik een serie over kanker en een doktor die beweerde dat de bron van tumoren ofwel een onlangs heftige gebeurtenis is geweest of een lang sluimerende heftige gebeurtenis uit het verleden dat je niet hebt kunnen verwerken (als voorbeelden, verlies van een kind of geliefde, een opmerking uit je jeugd waardoor je je niet geaccepteerd voelt ect). Is dit bij jullie herkenbaar? Volgens deze arts was het dus zaak om, naast alle evt reguliere behandelingen, ook deze trauma’s aan te pakken.
Ik vond het nogal een uitspraak, maar herkende het wel dus ga er hoe dan ook mee aan de slag.
Ben benieuwd naar jullie opmerkingen hierover en allemaal heel veel sterkte met behandelen, verwerken en vooral overleven... (zo voelt het bij mij tijdens de chemo’s).
Beste Oktoberzonnetje,
Heb je dat in een documentaire ergens gezien? Ik ben wel benieuwd of er inderdaad een verband is tussen emotie`s, stress, onverwerkt verdriet en kanker.
Ik heb een aantal pittige jaren achter de rug en telkens zei ik tegen mijzelf..nog even dit en dan...word het ook voor mij weer tijd voor geluk! Telkens hield ik mij dit voor, maar telkens kwam er een nieuwe zware periode aan.
Mijn opleiding had ik voor 2/3 af en ik krijg kanker.......................onvoorstelbaar.
Maar nogmaals, ik zou er wel wat meer over willen weten.
Lieve groet Christel
Ha ja ik probeer het op te snorren, maar geef me de tijd want zit tussen twee chemo’s en ben doodziek daarvan....
Beste oktoberzonnetje,
dit vind ik een moeilijke, ik heb genoeg meegemaakt in mijn leven. Drie jaar was ik in therapie om een en ander te verwerken en aan het einde hiervan bleek ik een tumor te hebben. ( Zowel de psycholoog als ik dachten dat de darmklachten het gevolg van spanningen was en ik kreeg hier oefeningen voor mee, ook een reden waarom ik er te lang mee heb doorgelopen.)
Een andere kant is dat ik met beschadigde mensen werk, al 25 jaar. In die tijd hebben van alle cliënten die voorbij zijn gekomen ( zover ik weet) slechts twee cliënten kanker gekregen waarvan de één de 70 was gepasseerd en er bij de ander sprake was van alcoholgebruik en hij een tumor in de lever kreeg. Kortom, ik denk dat het een gevalletje pech is ( en het zit in de familie). Langdurige stress is natuurlijk niet gezond en kan leiden tot allerlei klachten maar om dat direct als oorzaak aan te wijzen, ik ben benieuwd of ze dit ook kunnen onderbouwen.
Dank jullie wel voor de interessante reacties. Ik heb de series The Truth about Cancer gekeken en dat was voor mij wel een goede stimulans om iedergeval door te gaan met mn groente sapjes.... diverse doktoren vertellen daar ook over de emotionele kant. En erg interessant vond een intervieuw die je kunt vinden als je even googled op Henk Fransen in een podcast die ook het een en ander over dat onderwerp verteld. Je moet inderdaad jouw weg zien te vinden, en dat is best lastig.