Het gaat wel
Als ik zondagochtend de gordijnen open trek, zie ik dat er een paar seconden daarvoor voor mijn huis een ongeluk gebeurd moet zijn. Een wielrenner ontfermt zich over een jong stel. Het meisje ligt op de weg, de jongen over haar heen gebogen, een scooter op z'n kant ernaast. De jongen helpt het meisje overeind, ze strompelt aan zijn arm naar de overkant van de straat. Hij pakt zijn telefoon, de wielrenner fietst door. Het is zo te zien goed afgelopen.
Maandag heb ik voor het eerst sinds bijna een jaar wat koffiedates met collega’s op mijn werk. Het stormt maar ik pak de fiets, net als altijd. Anders dan vorig jaar ben ik nu bang dat mijn haarwerk zal afwaaien en kom ik buiten adem aan op mijn werk. Mijn collega haalt koffie zodat ik even rustig bij kan komen.
Ik word geraakt door hoe begripvol ze is en voel de tranen opkomen. Dat gebeurt wel vaker als ik mensen na lange tijd voor het eerst weer zie, na de kanker. Alsof ik door hun ogen weer opnieuw zie wat ik heb meegemaakt. Ik vind het niet erg dat ik moet huilen, zij ook niet.
Ze zijn net zestien denk ik. Zij staan er kwetsbaar en aangeslagen bij. Ik trek een jas aan, zet een muts op en loop met een flesje water naar de overkant van de straat. “Voor de schrik, gaat het”?, vraag ik. “Het gaat wel”, zegt zij stoer. “Ze kan staan dus het gaat wel”, zegt hij schijnbaar laconiek. Ik stel voor dat ze even gaan zitten op het bankje voor mijn huis en luister naar hoe ze zijn onderuit gegleden door het natte wegdek.
Terwijl we wachten op haar moeder ontsmet ik samen met de gearriveerde agent haar lelijke wonden. Een zak bevroren bosbessen in een theedoek fungeert als icepack voor de tennisbal op haar scheenbeen die met de minuut lijkt te groeien. Zij geeft geen krimp. Zijn bebloede pols onder zijn kapotte bomberjack hoeft voor hem niet ontsmet te worden. Het gaat wel.
Ze doen me denken aan de stoerste kinderen van de klas. Die kinderen met de grote bek, die nooit verlegen zijn en al helemaal nooit huilen. Bij jonge kinderen zie je nog duidelijk of stoerheid een strategie is om iets anders te verhullen. Je ziet of een kind stoer is van nature of als maskerade. Juist door stoerheid wordt kinderlijke kwetsbaarheid extra zichtbaar. Met de jaren vervaagt dat. We leren sterk te zijn. Stoerheid wordt een op zichzelf staande deugd en kwetsbaarheid een zwakte. Dat het eerste vaak voorkomt uit het tweede wordt vergeten.
Als na een tijdje haar moeder arriveert, breekt het meisje en komen de tranen alsnog. Ze bedanken me ongemakkelijk. Misschien hadden ze liever zonder mijn goedbedoelde hulp gewacht. Pas in nabijheid van anderen voel je je kwetsbaarheid. In je eentje is het veilig in een harnas. Niemand die je echt kan raken en niemand die je tranen ziet.
Met kanker heb je geen energie om een harnas mee te torsen. Dat harnas gaat hoe dan ook af. Dat gaat vanzelf. De vraag is of je het weer aantrekt op het moment dat het beter gaat. Ook dat gaat namelijk vanzelf. Terwijl het zoveel lichter is zonder. Alleen zonder harnas kan hulp geboden én ontvangen worden. Voelen wanneer de stoerheid je vooruit helpt en wanneer het je kwetsbaarheid overschaduwt is moeilijker dan onbewust een pantser inzetten. Maar het gaat wel.
20 reacties
Prachtig!
Wauw
Wauw en prachtig! Het zet me aan het denken en raakt me. Ik merk dat ik in mijn woorden mijn harnas weer aan heb (ik doe het zelf wel, het gaat wel) maar vaak merk dat het harnas er nog niet echt is (snel emotioneel, snel overrompeld, snel moe).
Herkenbaar, we willen gewoon door. Mooi dat het je raakt, dan zit het wel goed met jouw harnas ❤️
Wat een mooie blog. Dankjewel.
Liefs, Monique
❤️
Dankjewel.
(…)Ik word geraakt door hoe begripvol ze is en voel de tranen opkomen. Dat gebeurt wel vaker als ik mensen na lange tijd voor het eerst weer zie, na de kanker. Alsof ik door hun ogen weer opnieuw zie wat ik heb meegemaakt.(…)
Nu heb ik er woorden voor 🙏🏻
Mooi❤️
Mooi beschreven.
Wat prachtig en herkenbaar. Ik zit midden in het proces, ben vorige week geopereerd en wacht op de uitslag.
Dank je wel voor het delen!
Wauw Shiv, tranen in mijn ogen, prachtig omschreven en zo herkenbaar. Ik ga proberen mijn harnas wat vaker af te leggen.
Dank je wel voor dit inzicht.
Mooi geformuleerd. Kanker vernietigt je harnas ja. En ook ik merk, dat het er weer heel langzaam insluipt. Gelukkig word ik nog steeds teruggefloten. Straks weer in de buitenwereld, dat wordt een echte uitdaging voor behoud van je kwetsbaarheid.
Bijna 13 jaar later na verwijdering van mijn longkanker komen eindelijk de tranen.... dank
Wauw, en daar word ik even stil van 🙏❤️
Zo mooi en zo waar.
Dank je wel.
Een hele mooie blog.
Als je je niet kwetsbaar op kunt stellen, niet voor anderen kunt openstellen, is het leven zoveel moeilijker.
Ook als nabestaande.
Ik wordt er gelukkig van, en na het leven met de diagnose kanker, en later uitbehandeld, en het verlies van mijn vrouw, ben ik blij dat ik kwetsbaar durf te zijn, en voel ik een ander soort liefde, voor de mensen die ik op het forum, op mijn weg tegenkom.
Ik zie het echt, als dat je iemand een stuk van je hart geeft, die het even vasthoudt, warmte en liefde geeft, en je het weer teruggeeft, en net als alles in het leven is het tweerichtingsverkeer.
Ieder teken van liefde, verbondenheid, en bij elke knuffel, zeg ik WAUW.
Ik ben gelukkig
Het ergste dat me kan gebeuren, is dat het niet op prijs wordt gesteld.
Dus als ik daarvan uitga, kan het alleen maar beter worden.
Voor mij een reden om mezelf bewust naïef te noemen.
Peter
Erg mooi beschreven, want zo is het♥️
Zo herkenbaar! Het heeft bij mij ook jaren geduurd voordat ik zonder te huilen mijn verhaal kon vertellen. In het begin communiceerde ik mijn updates naar familie/vrienden via de mail, later via de telefoon, alleen aan een handjevol dierbaren wilde ik mijn tranen laten zien. Het liefste praatte ik over hun belevenissen dat gaf mij de afleiding die ik nodig had want mijn wereld werd zo klein vanwege beperkingen.
Inmiddels ervaar ik zoveel mogelijkheden en durf vooruit te denken. Schrijf over van alles in mijn blogs op kanker.nl
Je kunt meer dan je denkt♡
BE A WARRIOR
NOT A WORRIER
Veel liefs, Gina
Mooi omschreven ik heb twee keer de diagnose kanker gehad, in 2015 longkanker en in 2021 Blaaskanker met uitzaaingen in de lymfklieren. Na behandelingen ( bestralingen,chemo, operatie, immuuntherapie) nu weer “ schoon” al die tijd een stoere meid geweest . Maar ook bij mij valt mijn harnas af, moeilijk voor mijzelf maar ook voor de mensen om me heen. Er komen veel emoties naar boven die steeds onderdrukt waren. Nu ga ik er maar tegen aan om daar weer mee te dealen!🍀💪
❤️
Herkenbaar en toch doorgaan
Ik herken het wel ... als ik de foto,s bekijk van mezelf in het ziekenhuis in 2022 , moet ik ook huilen .Terwijl ik dat in die tijd niet deed of kon .
Waarom nu wel ? Omdat ik weer in de molen zit omdat ik uitzaaiingen in mijn buik heb ? Of omdat de lieverds om me heen hopen dat ik de operatie met HIPEC kies ipv alleen chemo ? Met het idee dat ik dan langer bij ze kan blijven ? Of omdat ik zie dat zij het er zo moeilijk mee hebben ?
Ik weet het niet maar ik ben er wel blij mee dat het "harnas "verdwenen is want nu voel ik wat mij normaal lijkt om te voelen , angst en verdriet maar ook hoop en liefde .. wat de toekomst mij...ONS dus ... ook brengt .