Uitslag scan & meer

Lieve lezer,

24/10 Was de dag van de eerste controle. De controle werd uitgevoerd d.m.v. een PET-scan. 
Bas, Diede-Jazz en ik reden naar het St. Antonius ziekenhuis in Nieuwegein. Mijn schoonmoeder kwam hier onze dochter oppikken en zou deze middag oppassen. Net op tijd lopen wij het ziekenhuis binnen, tot ik erachter kom dat ik niet op deze locatie moet zijn, maar in Leidsche Rijn. Bas zag het al aankomen. Hij vroeg die ochtend nog of ik zeker wist dat ik daar moest zijn en ik antwoordde met volle overtuiging dat ik écht daar moest zijn. Ik belde naar de andere locatie en kon er gelukkig nog terecht. 

Ik heb al meerdere Pet-scans gehad, maar deze viel vies tegen.  Normaal had ik de scans in Nieuwegein. Hier mocht ik nog even een muziekje aanzetten op mijn telefoon of een serie kijken. Hier werd ik in de eerste minuut al aangesproken op mijn telefoongedrag. Er kwam een zustertje de kamer in hobbelen met het verzoek mijn telefoon met rust te laten. Met drie camera's op mij gericht voelde ik me bespied en gaf aan dat ik het niet fijn vond. Het is dan natuurlijk volkomen logisch dat ik niet elke seconde van de tijd dat het radio actieve spul moet inwerken op mijn telefoon mag zitten, maar had nu bijna de neiging om het infuus er zelf uit te trekken.
Uur overleeft en door naar de scan. Vastgebonden en wel mocht ik een half uur lang in een smalle tunnel liggen. Ik kreeg het claustrofobische gevoel van het masker van de bestraling weer helemaal terug en wilde dit bijna aangeven. Na een paar keer goed in-en uitademen kon ik het toch doorzetten. 

Een week wachten op de uitslag heeft zo zijn geschiedenis geschreven. Ik heb de meest heftige paniek/angstaanval ooit gehad. Het begon een dag of twee na de scan. Een druk op mijn borst, een brok in mijn keel, pijnscheuten in mijn linkerarm en heel nare gedachtes. Dit heeft een paar dagen geduurd tot ik op 29/10 het gevoel kreeg dat dit wel eens mijn laatste dag zou kunnen zijn. Dit was iets wat ik nog nooit heb ervaren. Paniek en angst ken ik, maar niet in deze maten. De huisarts kwam langs en hij kreeg mij rustig. Na twee pilletjes Oxazepam werd ik nog rustiger. High zelfs. Man, wat heb ik goed geslapen. Toen ik wakker werd was alle druk van me afgegleden. Het is gewoon alle spanning wat zich op aan het kroppen was en wat er uit moest. Wel heb ik er een goede spierpijn aan overgehouden! 

31/10 Kreeg ik de uitslag. Bas en ik reden naar het ziekenhuis. Bas was enorm ontspannen en zei dat het allemaal wel goed zat. Ik, zo panisch als dat ik ben, dacht weer een maffe aanval te krijgen. Rustig ademen Annie! Mijn arts riep ons. We gingen zitten en ze vroeg hoe het ging. Ik zei dat ik hoopte te kunnen zeggen dat het goed ging. Dit ging het namelijk niet. Ik vertelde wat er was gebeurd en hoe ik mij voelde. Ik stond versteld toen ze daarna vroeg wat ze voor mij kon doen... DE UITSLAG ALSJEBLIEFT? Ohja.... 
Conclusie: Complete metabole Remissie. Deauvillescore 2. Wat betekend dat ik volledig genezen ben en geen enkel kankercelletje meer te zien is! De meest fantastische uitslag ever! Hier hebben we een lekker wijntje op gedronken!

6/11. Bas en ik hebben een nachtje weg gepland staan. Dit hebben wij cadeau gekregen van een vriendin van mij om bij te komen na alle ellende. Een suite naar keuze. Even lekker samen ontspannen. Diede-Jazz zou naar mijn schoonouders gaan. We worden woensdagochtend wakker met veel gemiste oproepen. Toen Bas terugbelde kreeg hij te horen dat zijn oma dinsdag op woensdag nacht is komen te overlijden. Onverwachts. Na een hele dikke knuffel zei Bas dat hij toch weg wilde gaan. Geen zin om thuis te zitten jammeren en wachten op nieuws. Diedje kon niet meer naar zijn ouders vanwege het vele wat geregeld moest worden dus moesten we wat anders verzinnen. Ze kon terecht bij een goede vriendin. 
Met een dubbel gevoel hebben wij toch weten te genieten van ons nachtje 'even helemaal niets.'

Er zat natuurlijk wel het één en ander aan te komen... Ik zou worden geopereerd en Bas zijn oma werd begraven. Laat dit nou precies op de zelfde dag plaatsvinden.
Dit was op maandag 11/11. Het gekkengetal. En of het gek was! RUK vooral. Ik kon er niet voor mijn vriend zijn en hij kon er niet voor mij zijn. En of hij er was! Ik werd net wakker uit de Narcose en meneer stond meteen naast mijn bed. Mijn moeder is deze hele dag bij me geweest. Bas wilde even zijn koppie laten zien maar is al snel naar huis gegaan om DJ over te nemen. Een vriendin heeft deze ochtend/middag opgepast. 
Rond een uur of 16:00 uur was ik ook thuis. Eindelijk is alles achter de rug.

Hoofdstuk 'mijn feestje' is bij deze afgesloten! Bijkomen en genieten! Dat is voor nu ons plan.

Lieve familie, vrienden en vriendinnen, Ik wil jullie enorm bedanken voor de lieve woorden, knuffels en opvang. Jullie hebben het mij en ons als gezin en familie een heel stuk dragelijker gemaakt! 

LOVE