Eerste deel van de behandeling

Lieve lezer,

Om even terug te komen op het eerste deel van mijn behandeling..

21 Maart 2019 had ik een afspraak bij het hoofd van hematologie. Meneer legde mij uit wat de chemo kuur ABVD inhield en wat het met mij zou doen: Houd er rekening mee dat het een zware kuur is en dat je je haren gaat verliezen. Ook is de kans groot dat je misselijk gaat worden en je jezelf dus ook zwak zal gaan voelen. Ik moest wel in beweging blijven want anders zou er een soort van 'depressie' kunnen ontstaan. Zolang ik niet wil, wil mijn lijf ook niet. 

Op 8 april heb ik mijn eerste chemo gehad. Deze dag was verschrikkelijk. Bas (mijn vriend en de lieve papa van onze dochter Diede) en ik stonden op met een vreselijk gevoel. Nu gaat het gewoon beginnen. En het was ook vreselijk!

Het zou een opname zijn van +/- 4 uurtjes. Omdat het zo verschrikkelijk druk was op de afdeling en ik geen idee had van wat het allemaal precies inhield, liet ik de verpleegkundige het infuus maar inbrengen waar het op dat moment even makkelijk was om te prikken. Dit was aan de binnenkant van mijn elleboog. Deze 4 uurtjes werden 7 uren. Van 10:00 tot  17:00 heb ik aan het infuus gelegen. En dat infuus was, voor zo lang het heeft geduurd, niet op een gunstige plek gezet. Al die uren heb ik mijn arm niet lekker kunnen bewegen. Ik heb alleen maar in een bed gelegen en mijn blaas moeten bedwingen. 

Twee weken later was het volgende infuus. Ik heb toen meteen duidelijk gemaakt dat ik absoluut niet meer geprikt wilde worden op deze plek. Hoe druk het ook is en ook al zei ik zelf dat het op die plek mocht (ik wist echt nog helemaal niets over de gang van zaken), niemand zit daar voor zijn lol en iedere patiënt heeft gewoon de juiste aandacht nodig. Na enige discussies met mijn toenmalige verpleegkundige werd ik door een enorm lieve dame geprikt aan de bovenkant van mijn onderarm. Zij heeft mij de rest van de dag behandeld en ik was, en ben, daar enorm over te spreken. 

Grapje tussendoor: Mijn liefste vriendinnetje kwam langs in haar pauze. Zij werkte toen vlak naast het ziekenhuis. Het was heerlijk lekker weer en het volgende zegt ze: ' Oh, Annemay, kijk naar buiten! Lekker terrasje pakken in de zon zometeen!'. Waarop ik antwoord: 'Nou lieverd, ik mag de zon niet in met deze behandeling'. Waarop zij weer zegt: potverdorie, had je beter kanker kunnen hebben in de winter!' 
Op dit moment werd mijn infuus vervangen en mijn verpleegster hoorde dit. Ze schoot in de lach en zei: 'Ja lief bedoeld hoor, maar of gewoon geen kanker!' 
Het schaamrood stond op het gezicht van mijn vriendin, maar we hebben er allemaal toch zo enorm om moeten lachen! 

Dit was mijn eerste maand chemo. 2 Infusen verder. 
Van het andere gedeelte weet ik niet heel veel meer, behalve dat ik vaker op een kamer lag met mensen die ik begon te leren kennen en er twee weken later niet meer waren. Ik heb veel 'slecht nieuws gesprekken' moeten aanhoren. Dit heeft een enorm nare indruk op mij gemaakt en ben hier erg verdrietig van geweest. 

Zelf kreeg ik na loop van tijd 'haarpijn'.  Het voelde alsof er met naalden over mijn hoofdhuid werd gekrast. Mijn haren begonnen ook meer uit te vallen. Ook had ik veel pijn in mijn lijf. Het voelde als een spierpijn maar dan in mijn huid. Heel naar gevoel.. Paracetamol deed zijn werk, tot ik een zenuwpijn kreeg in mijn hoofd. Alleen de linkerzijde. Zenuwpijn is moeilijk te beschrijven. Maar het deed zo vreselijk veel zeer dat ik in elkaar kromp en paniekaanvallen kreeg. Toen werd mij Oxycodon voorgeschreven.. Helpt goed maar het is heftig spul. Ik waarschuw je.. Laat je hierover goed informeren. Ik bespaar u verder de details! 

Na twee maanden kreeg ik dus wel het goede nieuws dat de tumor weg was maar er nog heel wat volgde. Dit in mijn volgende blog! 

Liefs!