En dan staat de wereld even stil... Deel 9
Zaterdag 24 februari 2018: R-VIM
Na een nacht beroerd te hebben geslapen vertrekken we(mijn zoon, vriend en ik) richting het ziekenhuis. Vandaag start de R-VIM. De hoop er inhouden is lastig. Mijn zoon weet niets van hetgeen gisteren besproken is met de oncoloog.
Vanmorgen vroeg al even telefonisch contact gehad met oma. “Wellicht is het goed dat jij en R even tijd samen hebben mam.” “Maar wat moet ik hem dan zeggen?” “De waarheid. Dat de vorige kuur niet is aangeslagen en dat je daarom deze kuur krijgt. Laat alle onzekerheden en vragen maar achterwege. Wij kunnen dat niet eens behappen, laat staan een puber van 13” “Dat zal ik doen”
In het ziekenhuis aangekomen zijn we even met zijn 3-en naar mama gegaan waarna mijn vriend en ik maar even op de hal zijn gaan zitten. Oma en kleinzoon de ruimte biedend om met elkaar te kunnen praten over de dingen die voor hun tweeen zo belangrijk zijn. Oma haar infusen lopen op dat moment als. De eerste MESNA wordt toegediend. Na een kwartier toch maar weer de kamer in gegaan. Mijn zoon zit vol aandacht te bladeren in hèt mapje waar de chemokuur in is uitgeschreven. Samen met hem heb ik het boekje “doorgelezen” en uitgelegd waar de medicatie voor dient die er in staat. Vol aandacht observeert hij de 2 verpleegsters die met de zakken binnen komen en hoe ze worden aangesloten. De chemo wordt toegediend. Nu maar hopen dat ze net als de voorgaande kuren er niet misselijk van wordt. Onderwijl kijken we met zijn vieren, op de ipad van het ziekenhuis, naar de kwalificatieronde van de massastart dames en heren. Alhoewel een kwestie van kijken zonder daadwerkelijk op te nemen wat er gebeurd.
Na enige tijd gaan we weg bij mama en gaan we even de stad in. Wat eten en de boodschappenlijst van mama inslaan.
Daarna de spullen naar mama gebracht en naar huis gereden. Wat opvalt als we bij mama komen is dat haar gelaatskleur veranderd is. Ze ziet wat grauw geel, maar dat hoort erbij.
nog even knuffelen een zoen en dan naar huis.
Na een nacht beroerd te hebben geslapen vertrekken we(mijn zoon, vriend en ik) richting het ziekenhuis. Vandaag start de R-VIM. De hoop er inhouden is lastig. Mijn zoon weet niets van hetgeen gisteren besproken is met de oncoloog.
Vanmorgen vroeg al even telefonisch contact gehad met oma. “Wellicht is het goed dat jij en R even tijd samen hebben mam.” “Maar wat moet ik hem dan zeggen?” “De waarheid. Dat de vorige kuur niet is aangeslagen en dat je daarom deze kuur krijgt. Laat alle onzekerheden en vragen maar achterwege. Wij kunnen dat niet eens behappen, laat staan een puber van 13” “Dat zal ik doen”
In het ziekenhuis aangekomen zijn we even met zijn 3-en naar mama gegaan waarna mijn vriend en ik maar even op de hal zijn gaan zitten. Oma en kleinzoon de ruimte biedend om met elkaar te kunnen praten over de dingen die voor hun tweeen zo belangrijk zijn. Oma haar infusen lopen op dat moment als. De eerste MESNA wordt toegediend. Na een kwartier toch maar weer de kamer in gegaan. Mijn zoon zit vol aandacht te bladeren in hèt mapje waar de chemokuur in is uitgeschreven. Samen met hem heb ik het boekje “doorgelezen” en uitgelegd waar de medicatie voor dient die er in staat. Vol aandacht observeert hij de 2 verpleegsters die met de zakken binnen komen en hoe ze worden aangesloten. De chemo wordt toegediend. Nu maar hopen dat ze net als de voorgaande kuren er niet misselijk van wordt. Onderwijl kijken we met zijn vieren, op de ipad van het ziekenhuis, naar de kwalificatieronde van de massastart dames en heren. Alhoewel een kwestie van kijken zonder daadwerkelijk op te nemen wat er gebeurd.
Na enige tijd gaan we weg bij mama en gaan we even de stad in. Wat eten en de boodschappenlijst van mama inslaan.
Daarna de spullen naar mama gebracht en naar huis gereden. Wat opvalt als we bij mama komen is dat haar gelaatskleur veranderd is. Ze ziet wat grauw geel, maar dat hoort erbij.
nog even knuffelen een zoen en dan naar huis.
