En dan staat de wereld even stil... Deel 59
Zondag 16 september 2018
Om de één of andere reden heeft Klaas Vaak mij niet,dan wel slecht gevonden vannacht. Ieder geluidje heb ik gehoord. Om de haverklap wakker. Uiteindelijk loods ik me om 6:15 uur vermoeider uit bed dan dat ik er gisterenavond in ben gestapt.
Als ik beneden kom ligt mijn moeder als een roos te slapen. Ik wens de waakdienst een goedemorgen. Zet een pot koffie en verdwijn met een kop koffie en een sigarette de tuin in. Pfff, even wakker worden.
Dan weer naar binnen. De overdracht van de nachtdienst volgt. Mama heeft een goede nacht gehad. Rustig geslapen. Haar ademhaling is normaal. Gelukkig heeft er dan in ieder geval één iemand goed geslapen, bedenk ik me.
De waakdienst gaat naar huis. Heel langzaam ontwaakt de rest van het huis. In tegenstelling tot mama, want die slaapt braaf door. Wat opvalt is dat mama haar ademhaling verandert. Ze heeft er soms pauzes tussen zitten van zo’n 20 tot 30 seconden.
Om 8:45 wordt mama wakker. Ze heeft aandrang en wil op de po-stoel. Op dat moment lopen de heren hard de woonkamer uit. Dat is dan ook lekker. Sta ik dan. Met een moeder die niet in staat is om zelfstandig naar het toilet te gaan. Gelukkig heb ik het gisterenavond samen met de thuiszorg gedaan. Dus dit zou me toch moeten lukken. Niet veel later til ik mijn moeder dan ook vanuit het bed op de po-stoel. Ik merk in alles dat haar spierkracht verder is afgenomen. Als mama eindelijk op de po-stoel zit kunnen we samen vreselijk lachen. Het is bijna allemaal goed gegaan. Ze heeft alleen haar onderbroek nog aan. Dat gaat hem dus niet worden. Ik help mijn moeder uit haar onderbroek en blijf stevig hopen dat binnen nu en enkele minuten de deurbel gaat. Dan is de thuiszorg er en die kunnen haar dan mooi verder helpen. Want om de billen van mijn moeder af te vegen, gaat me echt even te ver. Wat moet dat moet, maar liever niet. De stoelgang van mijn moeder verloopt moeizaam en is een zit van zo’n 15 á 20 minuten. De thuiszorg is dus ruimschoots op tijd aanwezig. Mijn moeder heeft een perfecte timing zullen we maar zeggen.
In deze fase is het belangrijk om de geur, kleur en substantie van de urine en ontlasting goed in de gaten te houden. Een beetje onsmakelijk wellicht maar de ontlasting van mijn moeder is nog stevig, maar volledig in kleikleur. Ik vraag me af waar dit nog wegkomt ze heeft in dagen niet gegeten. Haar urine is cola bruin en stroperig. De urine is geconcentreerd en stinkt als een malle.
Mijn moeder wordt gewassen en verzorgt. Dit geeft mij even de tijd om mezelf te verzorgen. Ik weet dat ze in goede handen is.
Mama is na de verzorging goed bij en er zijn redelijke gesprekken met haar te voeren. Er zijn nog een aantal zaken die besproken moeten worden en ik wil over een aantal zaken haar mening horen en weten. Een testament schrijf je in goede dagen voor de slechte dagen. Mijn moeder heeft een hoofdrol in mijn testament als het gaat om de toekomst van mijn zoon. We weten beiden dat zij weg zal komen te vallen en daarom moet mijn testament aangepast gaan worden. Ik bespreek met mijn vader en moeder mijn gedachten. We wisselen ideeën uit en komen al snel tot een eenduidig besluit. Dit wordt eerst samen met mijn vriend besproken. Mijn moeder verteld in tranen dat mijn zoon het dierbaarste is wat zij bezit en dat hij daar heel zuinig op moet zijn. Mijn vader vult dit aan. De ideeën en het hoe wat en waarom, worden daarna in bijzijn van mijn broer besproken. Het was een intensieve en emotionele ochtend. Waar we elkaar als familie weten te vinden en weten te verbinden. Mijn broer zal ook zijn testament moeten laten aanpassen. Hij vraagt me hem daar in te ondersteunen en of ik met hem mee wil naar de notaris. “Ik wil met je mee en zal je steunen. Ik zal proberen verrijkend te zijn. Maar het is jou testament en jij moet keuzes maken die voor jou goed zijn.” “Wat fijn dat je dit wil doen, Amygdala. Ik weet dat ik op jou kan bouwen. “ hoor ik mijn moeder vanaf haar bed fluisteren.
Er zijn nog een aantal zaken die papa en mama met ons willen bespreken ten aanzien van hun testament. Dit gebeurd gelukkig ook vanuit rust. Al is en blijft de situatie emotioneel verdomd zwaar niet alleen voor mijn moeder, maar voor ons allemaal.
Mijn moeder valt na dit gesprek weer in slaap. Wat meer dan te begrijpen is. Haar ademhaling stokt weer geregeld en dat neemt in frequentie toe.
Rond 16:00 uur staat één van de twee, eerst verantwoordelijke verpleegkundigen van de thuiszorg op de stoep. Mama probeert haar verhaal te doen. Maar er is geen touw aan vast te knopen. De thuiszorg vertroeteld haar. Mama geeft aan dat ze naar de po-stoel wil en op dat moment verdwijnt het gehele mannengezelschap in sneltreinvaart weer uit de woonkamer. Dit vindt mijn moeder ronduit belachelijk. We proberen haar uit te leggen dat dit soort situaties voor vrouwen nou eenmaal wat anders zijn dan voor mannen. De reactie hierop is dat mijn moeder aangeeft dat mijn vriend ook wel gewoon in zijn blote billen in de woonkamer kan komen zitten. De thuiszorg en ik kijken elkaar aan en weten niet waar we het zoeken moeten. “Whahaha, we hebben een nieuw gezin in zorg. Ze zijn allemaal nudist” mijn moeder ziet de lol hier ook wel van in. Al is het voor haar niet te begrijpen dat de mannen steeds de woonkamer uitvliegen.
Na de verzorging valt mama weer in slaap. De ademhaling blijft instabiel tijdens het slapen. Om wat rust voor mama te creëren wordt onze voordeur voorzien van een briefje: “Aub niet aanbellen. Bezoek via de schuurdeur.”
Mijn zoon brengt zijn dagen door op zijn slaapkamer en in onze woonkamer. Mijn broer hangt als hij er is de tijd aan elkaar met op de bank in de tuin zitten en zijn neus in de GSM. Geregeld is hij niet aanwezig en is dan thuis. Mijn vader is om de haverklap spoorloos verdwenen. Geregeld treffen we hem aan in de slaapkamer waar hij zit te genieten van de voetbal.
Mama alleen laten is geen optie. En zo zit ik dus bijna de gehele dag bij haar in de woonkamer en aan het bed. Mijn vriend lost me op de sigarette en toilet momenten even af.
Ik heb mijn hoofd totaal niet naar eten koken staan. Gelukkig biedt de shoarmaboer een uitweg. Deze bezorgd thuis bezorgd dus even heb ik daar geen omkijken naar.
Papa is inmiddels beneden en dat maakt dat ik even weg uit de woonkamer kan. Onderwijl de voordeur in de gaten houdend want elk moment kan de shoarmaboer langs komen. Toch gaat mij hier iets in mis. Zo mis ik dat de huisarts binnen is en aanwezig is. Hij zit in gesprek met mijn vader. Mijn vader geeft wederom aan dat hij denkt dat de dosering van de morfine te hoog is. Ook dit maal overweegt de huisarts de dosering daarom naar beneden te doen. Waar ik een beetje van baal is dat dit soort gesprekken met mijn vader gevoerd worden. Die is de gehele dag nauwelijks bij mijn moeder in de buurt geweest en weet dus eigenlijk niet hoe het mijn moeder is vergaan vandaag. Zo weet hij ook niet dat ze sinds het vertrek van de huisarts gisteren 4 maal de bolus heeft gebruikt. Op het moment dat de huisarts de dosering wil verlagen kom ik binnen lopen. Ik hoor wat de bedoeling is en weet nog net deze situatie niet te veranderen in een Snickers reclame moment. Wederom weet ik een bijstelling van de morfine te voorkomen.
Niet veel later staat de shoarma-man aan de deur. Mijn broer arriveert. We eten gezamenlijk. Dit verloopt gezellig. Mijn moeder slaapt ondertussen rustig door.
Om 20:00 uur vertrekt mijn broer weer naar zijn huis. Om 21:00 uur leg ik mijn zoon op bed. Mijn vader volgt niet veel later zijn voorbeeld.
Om 21:30 staat de thuiszorg weer aan het bed van mijn moeder. Ze ligt nog steeds te slapen. Haar ademhaling blijft instabiel, maar niet zorgelijk. Ik heb even een gesprek met de thuiszorg en uit mijn frustraties en emoties van de afgelopen dag. Een dikke knuffel volgt. Wat kan dat fijn zijn.
Om 22.45 uur staat de waakdienst van Stichting Leendert Vriel op de stoep. Net als de vorige avond volgt er een rondleiding door huis. Praten we haar wat bij. Om 23:30 vertrekken mijn vriend en ik richting ons bed. Hopelijk lukt het slapen mij deze nacht beter dan afgelopen nacht.