En dan staat de wereld even stil... Deel 43
Maandag 9 april 2018:
De lijn dat mama zich goed voelt zet zich gelukkig door.
Vandaag staat in het teken van beddengoed wassen en luchten. Het weer zit mee. De lente laat zich dat jaar al vroeg op zijn best zien.
's middags komen er vrienden van mama op bezoek waar ze al 45 jaar omgang mee heeft.
's avonds komt een buurvrouw nog even een kop koffie doen.
De dag staat eigenlijk in het teken van laten we van ieder moment genieten en een feestje maken. Nu kan het nog. Eigenlijk is het in alles mama haar feestje. Wat zij wil doen we. Wat zij lekker vindt eten we. Gewoon omdat het nu nog kan.
Dinsdag 10 april 2018:
Alhoewel ogenschijnlijk de rust enigszins lijkt teruggekeerd doordat mama zich wat beter lijkt te voelen woekert de onrust innerlijk. 1001 en 1 vragen, angsten en het besef dat alleen de tijd de vragen zal kunnen beantwoorden.
De dag kabbelen we door. Papa heeft een afspraak bij de notaris.
Mijn zoon moet 's morgens naar school gebracht en 's middags weer opgehaald worden. Als hij uit school komt bellen we vanuit de auto even naar huis. Wie heeft er zin in ijscoffee of een ijsje? Snel langs de fastfoodketen bij ons om de hoek en dan naar huis. De temperatuur meter geeft 24 graden aan. Heerlijk!!
's Avonds komt de thuiszorg. Ik zit nog even in de tuin te genieten van een boek. De waslijn hangt vol. Het vogelconcert is in volle gang. Wat kan het leven toch mooi zijn. vooral als de de kleine geluksmomentjes kan zien en op waarde weet te schatten.
De thuiszorg komt naar beneden en loopt linea recta op mij af. "ga jij even naar boven. Ik denk dat je moeder een knuffel heel hard kan gebruiken."
Als ik boven de slaapkamer in loop zie ik mijn moeders betraande ogen. "Het gaat wel hoor." "Natuurlijk gaat het mam. Daarom lig je ook huilend in bed." Ik kruip naast haar, geef haar een dikke zoen en knuffel en besluit even niets te zeggen. "Ik ben zo bang. Gek hé? Het valt me allemaal zo vies tegen. Ik ben zo geschrokken van het gesprek afgelopen vrijdag. dat heeft me heel angstig gemaakt. Wat als ik het niet haal? Ik kan toch nog niet gaan Amygdala. Jou zoon kan ik nog niet alleen laten. Ik weet hoe dat is. Ik heb mijn vader verloren toen ik 16 was." "Dat je bang bent is niet gek, mama. Dat ben ik ook. Wat bedoel je dat het je allemaal vies tegenvalt?" "Met mijn broer en zijn behandeling ging het allemaal zo anders. Hij werd niet zo ziek van de kuren en leek er zo makkelijk door heen te gaan. Hij heeft ondanks alles nog 5 goede jaren gehad en moet je mij eens zien." "Mama ik denk dat je vanaf het begin niet een heel realistisch beeld hebt gehad door je broer als voorbeeld te stellen. Je broer had een andere vorm van kanker. Hij had de zeer trage en chronische vorm van Non-Hodgkin. De kuren die hij heeft gehad waren daardoor ook beduidend minder zwaar. Jullie uitgangspositie was ook volledig anders. Hij was er redelijk vroeg bij en stond nog midden in het leven. Hij werkte nog 6 dagen per week. Daarnaast had hij heel wat meer kilo's aan de kont hangen dan jij. Jou startpositie was in deze beduidend slechter dan die van Joop. Je lag al maanden hier boven op bed. Je was al bijna 40 kilo afgevallen en toen moest je nog starten met alle s." "ik was inderdaad vanaf start veel slechter. Maar de maanden daarvoor ook al. Al liet ik dat niet altijd even goed merken." "Mama kan jij je de ruzies nog herinneren die ik met je heb gemaakt vanaf eind 2016? Ik vond dat je naar de dokter moest omdat het voor mijn gevoel niet goed met je ging. Het ging steeds slechter met jou in mijn ogen. Soms hadden we hier dagelijks woordenwisselingen over. Ik moest me niet met jou bemoeien. ik moest het niet allemaal beter weten. Ik moest je niet zo betuttelen. Je hebt me dagen doodgezwegen en me genegeerd. Ik was bezorgt om jou. Maar jij was er nog niet aan toe." "Ja, nu je het zo slecht. at klopt wel. Sorry daarvoor." "Je hoeft geen sorry te zeggen. Dat is nergens voor nodig. We hadden ons toen niet kunnen bedenken dat we er nu zo voor zouden staan." "Bedankt voor alles wat je voor mij en voor ons gezin doet Amygdala." "Volgens mij moet ik jou bedanken mama. Door jou heb ik me ontwikkeld en kunnen ontwikkelen tot de vrouw die ik nu ben. Bedankt voor alles wat ik van je heb mogen leren. Bedankt dat jij mijn moeder bent. Ik heb het je niet altijd even makkelijk gemaakt. Ik ben waarschijnlijk ook één van de grootste veroorzakers van alle grijze haren die je bolletje rijk is. We hebben wellicht niet dezelfde inslag en kijk op het leven. Ik ben het ook niet altijd eens met je, hoe jij met de dingen omgaat of naar de dingen kijkt. Dit heeft vaak geleid tot woordenwisselingen. Als er wat was mocht ik altijd bij jou terug komen. Je was mijn steun en toeverlaat. Dank je wel voor alles wat je voor mij, maar ook voor mijn zoon gedaan hebt." Een traan en knuffel volgt. "Dan is de rekening vereffend" hoor ik haar zeggen. Dat is hij zeker. "Maar ik kan je zoon nog niet "alleen" achter laten. Hij is nog veel te jong. Ik heb altijd gedacht dat ik wel 80 zou worden. Het is allemaal veel te vroeg." "Mama doodgaan doe je altijd te vroeg. Daar hebben we geen keuze in. Er zijn altijd redenen te bedenken waarom we deze aardbol voor ons gevoel niet kunnen verlaten. Besef je aub dat je ons alles hebt meegegeven om het zonder jou te kunnen redden. Al hoop ik dat dit nog heel lang op zich laat wachten. Ik snap je zorgen om mijn zoon , jou kleinzoon. We wonen vanaf dat hij 6 maanden is bij jullie onder één dak. Hij is letterlijk met en bij jullie opgegroeid. Aan de andere kant heeft hij al heel vroeg "afscheid" moeten nemen van zijn vader. Dit omdat zijn vader geen vader voor hem kon zijn. Omdat zijn vader niet in staat was hem te begrijpen, te steunen en zich emotioneel met hem te verbinden. Zijn vader is er nog, maar maakt al jaren geen deel meer uit van zijn leven. Dit omdat mijn zoon dat niet wil. Het zal zeker lastig voor hem worden als jij weg zou vallen. Begrijp me niet verkeerd. Maar hij heeft een enorm goede thuisbasis gehad, mede dankzij jullie, waardoor hij het kind is wat hij nu is. Het wegvallen van jou vader, mama, was iets anders en van een ander niveau. Jij bent opgegroeid in een hecht en beschermend gezin. Van tegenslag was er in jou leven op dat moment nog geen sprake geweest. Mijn zoon kan dit wel handelen. Natuurlijk moeten we hem in de gaten houden, maar met hem komt het wel goed." "Denk je dat echt, Amygdala." "Ja dat weet ik wel zeker." "Zul je goed op jezelf en je zoon passen?" "Daar zal ik mijn uiterste best voor doen." "Ik ben heel trots op je. Om wie je bent, om hoe je mij verzorgd en voor pa en je zoon zorgt. Daar ben ik je heel dankbaar voor." "Ik zal mijn uiterste best daarvoor blijven doen, mama. Wat de toekomst ook zal brengen. Ik hoop dat je begrijpt dat ik geen beloftes doe. Die moet ik namelijk nakomen en waarmaken. Ik weet niet of ik dat wel kan. Ik kan je alleen zeggen dat ik mijn uiterste best zal proberen te doen om goed voor iedereen te zorgen." "Ik weet dat je dat zal doen en dat ik je daar in kan vertrouwen. Je mag van mij ook geen beloftes doen. Dat zou niet eerlijk zijn. Dat mag ik van niemand vragen."
"Ik hou van je mama!" Een knuffel volgt. "Ik hou van jou Amygdala. Maar dat hoef ik je niet te vertellen, dat wist je al hé?" "Ja ik weet dat, mama. Maar het is oh zo fijn om je dit te horen zeggen."
De lijn dat mama zich goed voelt zet zich gelukkig door.
Vandaag staat in het teken van beddengoed wassen en luchten. Het weer zit mee. De lente laat zich dat jaar al vroeg op zijn best zien.
's middags komen er vrienden van mama op bezoek waar ze al 45 jaar omgang mee heeft.
's avonds komt een buurvrouw nog even een kop koffie doen.
De dag staat eigenlijk in het teken van laten we van ieder moment genieten en een feestje maken. Nu kan het nog. Eigenlijk is het in alles mama haar feestje. Wat zij wil doen we. Wat zij lekker vindt eten we. Gewoon omdat het nu nog kan.
Dinsdag 10 april 2018:
Alhoewel ogenschijnlijk de rust enigszins lijkt teruggekeerd doordat mama zich wat beter lijkt te voelen woekert de onrust innerlijk. 1001 en 1 vragen, angsten en het besef dat alleen de tijd de vragen zal kunnen beantwoorden.
De dag kabbelen we door. Papa heeft een afspraak bij de notaris.
Mijn zoon moet 's morgens naar school gebracht en 's middags weer opgehaald worden. Als hij uit school komt bellen we vanuit de auto even naar huis. Wie heeft er zin in ijscoffee of een ijsje? Snel langs de fastfoodketen bij ons om de hoek en dan naar huis. De temperatuur meter geeft 24 graden aan. Heerlijk!!
's Avonds komt de thuiszorg. Ik zit nog even in de tuin te genieten van een boek. De waslijn hangt vol. Het vogelconcert is in volle gang. Wat kan het leven toch mooi zijn. vooral als de de kleine geluksmomentjes kan zien en op waarde weet te schatten.
De thuiszorg komt naar beneden en loopt linea recta op mij af. "ga jij even naar boven. Ik denk dat je moeder een knuffel heel hard kan gebruiken."
Als ik boven de slaapkamer in loop zie ik mijn moeders betraande ogen. "Het gaat wel hoor." "Natuurlijk gaat het mam. Daarom lig je ook huilend in bed." Ik kruip naast haar, geef haar een dikke zoen en knuffel en besluit even niets te zeggen. "Ik ben zo bang. Gek hé? Het valt me allemaal zo vies tegen. Ik ben zo geschrokken van het gesprek afgelopen vrijdag. dat heeft me heel angstig gemaakt. Wat als ik het niet haal? Ik kan toch nog niet gaan Amygdala. Jou zoon kan ik nog niet alleen laten. Ik weet hoe dat is. Ik heb mijn vader verloren toen ik 16 was." "Dat je bang bent is niet gek, mama. Dat ben ik ook. Wat bedoel je dat het je allemaal vies tegenvalt?" "Met mijn broer en zijn behandeling ging het allemaal zo anders. Hij werd niet zo ziek van de kuren en leek er zo makkelijk door heen te gaan. Hij heeft ondanks alles nog 5 goede jaren gehad en moet je mij eens zien." "Mama ik denk dat je vanaf het begin niet een heel realistisch beeld hebt gehad door je broer als voorbeeld te stellen. Je broer had een andere vorm van kanker. Hij had de zeer trage en chronische vorm van Non-Hodgkin. De kuren die hij heeft gehad waren daardoor ook beduidend minder zwaar. Jullie uitgangspositie was ook volledig anders. Hij was er redelijk vroeg bij en stond nog midden in het leven. Hij werkte nog 6 dagen per week. Daarnaast had hij heel wat meer kilo's aan de kont hangen dan jij. Jou startpositie was in deze beduidend slechter dan die van Joop. Je lag al maanden hier boven op bed. Je was al bijna 40 kilo afgevallen en toen moest je nog starten met alle s." "ik was inderdaad vanaf start veel slechter. Maar de maanden daarvoor ook al. Al liet ik dat niet altijd even goed merken." "Mama kan jij je de ruzies nog herinneren die ik met je heb gemaakt vanaf eind 2016? Ik vond dat je naar de dokter moest omdat het voor mijn gevoel niet goed met je ging. Het ging steeds slechter met jou in mijn ogen. Soms hadden we hier dagelijks woordenwisselingen over. Ik moest me niet met jou bemoeien. ik moest het niet allemaal beter weten. Ik moest je niet zo betuttelen. Je hebt me dagen doodgezwegen en me genegeerd. Ik was bezorgt om jou. Maar jij was er nog niet aan toe." "Ja, nu je het zo slecht. at klopt wel. Sorry daarvoor." "Je hoeft geen sorry te zeggen. Dat is nergens voor nodig. We hadden ons toen niet kunnen bedenken dat we er nu zo voor zouden staan." "Bedankt voor alles wat je voor mij en voor ons gezin doet Amygdala." "Volgens mij moet ik jou bedanken mama. Door jou heb ik me ontwikkeld en kunnen ontwikkelen tot de vrouw die ik nu ben. Bedankt voor alles wat ik van je heb mogen leren. Bedankt dat jij mijn moeder bent. Ik heb het je niet altijd even makkelijk gemaakt. Ik ben waarschijnlijk ook één van de grootste veroorzakers van alle grijze haren die je bolletje rijk is. We hebben wellicht niet dezelfde inslag en kijk op het leven. Ik ben het ook niet altijd eens met je, hoe jij met de dingen omgaat of naar de dingen kijkt. Dit heeft vaak geleid tot woordenwisselingen. Als er wat was mocht ik altijd bij jou terug komen. Je was mijn steun en toeverlaat. Dank je wel voor alles wat je voor mij, maar ook voor mijn zoon gedaan hebt." Een traan en knuffel volgt. "Dan is de rekening vereffend" hoor ik haar zeggen. Dat is hij zeker. "Maar ik kan je zoon nog niet "alleen" achter laten. Hij is nog veel te jong. Ik heb altijd gedacht dat ik wel 80 zou worden. Het is allemaal veel te vroeg." "Mama doodgaan doe je altijd te vroeg. Daar hebben we geen keuze in. Er zijn altijd redenen te bedenken waarom we deze aardbol voor ons gevoel niet kunnen verlaten. Besef je aub dat je ons alles hebt meegegeven om het zonder jou te kunnen redden. Al hoop ik dat dit nog heel lang op zich laat wachten. Ik snap je zorgen om mijn zoon , jou kleinzoon. We wonen vanaf dat hij 6 maanden is bij jullie onder één dak. Hij is letterlijk met en bij jullie opgegroeid. Aan de andere kant heeft hij al heel vroeg "afscheid" moeten nemen van zijn vader. Dit omdat zijn vader geen vader voor hem kon zijn. Omdat zijn vader niet in staat was hem te begrijpen, te steunen en zich emotioneel met hem te verbinden. Zijn vader is er nog, maar maakt al jaren geen deel meer uit van zijn leven. Dit omdat mijn zoon dat niet wil. Het zal zeker lastig voor hem worden als jij weg zou vallen. Begrijp me niet verkeerd. Maar hij heeft een enorm goede thuisbasis gehad, mede dankzij jullie, waardoor hij het kind is wat hij nu is. Het wegvallen van jou vader, mama, was iets anders en van een ander niveau. Jij bent opgegroeid in een hecht en beschermend gezin. Van tegenslag was er in jou leven op dat moment nog geen sprake geweest. Mijn zoon kan dit wel handelen. Natuurlijk moeten we hem in de gaten houden, maar met hem komt het wel goed." "Denk je dat echt, Amygdala." "Ja dat weet ik wel zeker." "Zul je goed op jezelf en je zoon passen?" "Daar zal ik mijn uiterste best voor doen." "Ik ben heel trots op je. Om wie je bent, om hoe je mij verzorgd en voor pa en je zoon zorgt. Daar ben ik je heel dankbaar voor." "Ik zal mijn uiterste best daarvoor blijven doen, mama. Wat de toekomst ook zal brengen. Ik hoop dat je begrijpt dat ik geen beloftes doe. Die moet ik namelijk nakomen en waarmaken. Ik weet niet of ik dat wel kan. Ik kan je alleen zeggen dat ik mijn uiterste best zal proberen te doen om goed voor iedereen te zorgen." "Ik weet dat je dat zal doen en dat ik je daar in kan vertrouwen. Je mag van mij ook geen beloftes doen. Dat zou niet eerlijk zijn. Dat mag ik van niemand vragen."
"Ik hou van je mama!" Een knuffel volgt. "Ik hou van jou Amygdala. Maar dat hoef ik je niet te vertellen, dat wist je al hé?" "Ja ik weet dat, mama. Maar het is oh zo fijn om je dit te horen zeggen."
1 reactie