En dan staat de wereld even stil... Deel 32
Woensdag 28 maart 2018:
Wat een stress en paniek dag.
Mama moet vanmorgen om 10:15 in het ziekenhuis zijn voor de transfusies. Dat maakt dat de thuiszorg om 08:30 bij ons op de stoep staat om mama aan te kleden. Achteraf was dit maar goed ook.
Om 7:00 uur sta ik al weer vol in de startblokken voor mijn grote schoonmaak. Vandaag is de serre de Sjaak. Binnen de kortste keren heb ik de ramen en vensterbanken leeg. Het plafond is schoon en spinnenrage vrij. Mijn emmers zijn gevuld en ik kan aan de bak met ramenlappen. De thuiszorg is ondertussen bezig mijn moeder te "lappen".
Niet veel later staat de thuiszorg bij me in de serre: "Lieve Amygdala." Op het moment dat de thuiszorg lieve voor je naam plakt is het oppassen geblazen. "Je moeder heeft een ongelukje gehad. Heb jij misschien andere kleren voor haar en zou jij reserve kleren klaar willen leggen om mee te nemen naar het ziekenhuis?" "Ja hoor geen probleem." Ik loop achter de thuiszorg naar boven en kraam op dat moment uit: "Ach ja, shit happens." Waarop de thuiszorg op een meest droge toon terug antwoord: "En shit is het. Ik heb al geprobeerd een en ander van de vloer op te ruimen." Verder details laat ze achterwege. Die ontdek ik zelf later op de dag.
Ik reik de thuiszorg andere kleding aan en vertrek weer naar beneden.
Enige tijd later staat de thuiszorg weer bij me in de serre. Ditmaal is haar blik toch enigszins bezorgd. "Kan je me helpen je moeder naar beneden te krijgen. Dat moeten we met zijn tweeën doen. Ze is er heel slecht aan toe". Natuurlijk kan ik helpen geen probleem.
We vertrekken met zijn tweeën naar boven. Als mijn moeder van haar kamer komt schrik ik me het apezuur. Ze ziet er op zijn zachts gezegd heel erg beroerd uit. Thuiszorg geeft dan aan: "Ja ik heb al gezegd moet je wel echt naar het ziekenhuis. Kan je die afspraak niet beter afzeggen?" Dat mama zich zo beroerd voelt komt natuurlijk door de veel te lage bloedwaarden. Daarom moet ze daar ook naar toe. Ik vraag me alleen op dat moment af hoe we daar überhaupt moeten komen als ik naar het zielige bleke hoopje mens voor mij kijk. Mijn primaire reactie is dan ook: " Zo ga ik helemaal niet met je naar het ziekenhuis. We gaan een ambulance bellen." Zoals mijn moeder is geeft ze tegengas: "Je belt helemaal geen ambulance. Doe niet zo gek." Ik heb het maar even laten rusten want we moeten eerst eens zien dat we haar zonder kleerscheuren beneden krijgen.
Ik loop voor mijn moeder de trap af. Mama gaat achterwaarts de trap af. De thuiszorg staat voor haar en heeft onderwijl haar ergens bij de broekband aan de achterzijde vast. Trede voor trede worstelen we ons naar beneden. Af en toe kruizen de ogen van mij die met die van de thuiszorg. Duidelijk is dat we allebei hetzelfde denken, maar we houden wijs onze mond dicht. Mama krabbelt met moeite tot halverwege de trap. Nadat ze ons bijna 2 keer aan de rechterzijde van de trap af is gedonderd. (De rechterzijde van onze trap beschikt namelijk niet over een leuning.) Mama gaat dan met moeite op de trap zitten. Het huilen staat haar, maar ook ons, nader dan het lachen. We zijn halverwege. De rest van de trap hobbelt mama op haar billen naar beneden. Goddank we zijn zonder ongelukken beneden aanbeland.
De wandeling naar de woonkamer gaat ze niet redden, dat is wel duidelijk. Ik zet een woonkamerstoel in de gang waar we mama vervolgens in zetten. Het ontbijt en haar medicatie nuttigt ze in de gang. De trap dient als tafel en als stoel voor de thuiszorg.
Ik ben nog steeds van mening dat we mama niet zelf moeten vervoeren, maar daar wil mama niets van weten. Mijn vader zou alleen met haar naar het ziekenhuis gaan. In de toestand waar mama zich nu in bevind is dat geen optie.
Wat ook duidelijk is, is dat we nooit om 10:15 uur in het ziekenhuis kunnen komen willen we de boel niet nog verder in de stress drukken. Ik heb daarom het ziekenhuis gebeld dat we niet op tijd zullen komen en dat we maar later in de planning gedrukt moeten worden. Dit roept wat weerstand aan de andere kant van de telefoonlijn op. Ik word daarom doorverbonden met de hematologieverpleegkundige. Ik heb geen behoefte aan dit gesteggel en druk daarom de telefoon in handen van de thuiszorgmedewerker: "Jij kan beter uitleggen wat er allemaal met mama aan de hand is dan ik. Wil jij het ziekenhuis aub te woord staan?" Dat geeft mij de gelegenheid om mijn kluspak te verwisselen voor een paar fatsoenlijke kleren. "
Mijn zoon ligt nog in bed en heeft van hetgeen er net allemaal gebeurd is niets meegekregen. Die ligt met een oorontsteking en koorts in bed te slapen. Die kan ik natuurlijk ook niet alleen thuislaten. Tegen beter weten in bericht ik op dat moment mijn broer met de vraag of hij thuis is en of hij dan aub naar ons heen kan komen met een korte uitleg van de situatie.
Hij kan wel komen en staat niet veel later aan de deur. Hij wil mijn zoon meenemen naar zijn huis. Opnieuw leg ik hem uit dat mijn zoon hoge koorts heeft en oorontsteking en dat hij dus niet mee kan. Het hele gebeuren met mijn broer kost mij nodeloos veel energie. Ondertussen probeer ik voor mijn moeder te zorgen, het ziekenhuis te woord te staan en mijn vader te helpen. Probeer mijn zoon onder te brengen. Alle ballen omhoog houden is haast onmogelijk en het gezeur met mijn broer kan ik er niet bij gebruiken.
Met veel moeite pakken we mama op en zetten haar in de auto. Ze valt een paar keer bijna om en het lopen kost haar enorm veel moeite.
Rond 10:00 uur staan we tot onze verbazing dan toch nog in het ziekenhuis. Bij het uit de auto tillen gaat er iets mis in mijn rug. 2 keer vloeken en we gaan maar weer door. Om 10:15 uur staan we tot onze grote verbazing al bij de balie van de dagbehandeling.
Mama wordt snel naar een kamer gebracht en krijgt eerst plasma toegediend. Tijdens het toedienen komt de hematologie verpleegkundige binnen met een co-assistent. Ze wil weten of vragen zijn. Jep, ik heb onderweg naar het ziekenhuis nog snel een lijstje gemaakt . De meerderheid wordt zo afgetikt, alleen wil ik ook dat haar longen nagekeken worden. Dat resulteert in wat in- en uitademen. Niet veel later belanden we bij de echografie. Er moeten longfoto's gemaakt worden. De uitslag daarvan laat zich raden. Mama wordt met tien dagen antibiotica naar huis gestuurd in verband met een longontsteking. Kan er ook nog wel bij.
Na de longfoto's krijgt mama twee bloedtransfusies in plaats van één. Ieder bloedtransfusie duurt circa anderhalf uur. Ik app mijn broer of hij aub mijn zoon af en toe wil bellen dan wel achter de deur wil gaan kijken aangezien wij nog lang niet thuis zijn.
Mijn werkgever is verhuist en bevindt zich nu op nog geen 2 minuten loopafstand van het ziekenhuis. Feitelijk gezien kan ik vanuit de kamer in het ziekenhuis het kantoor zien liggen. Ik besluit om mijn lunch te nuttigen samen met mijn collega's.
Rond 16:00 uur kunnen we weer naar huis. Vanuit de auto bel ik snel naar mijn zoon. In korte tijd krijg ik een spervuur van vragen. Al gauw wordt mij duidelijk dat mijn broer ook nu weer heeft laten afweten. Mijn zoon is vanaf vanmorgen alleen thuis en heeft niets van mijn broer meer gezien of vernomen. Frustratie ten top, maar ik bereik er niets mee.
Thuis gekomen wil mama eerst even in de woonkamer zitten. Dat doet me besluiten om dan maar even snel de badkamer te gaan poetsen. De serre is ook nog één grote chaos. Die ligt er nog net zo bij als dat ik hem vanmorgen heb achter gelaten. Dat zal vandaag ook niet meer veranderen, besluit ik maar gauw.
In de badkamer wordt duidelijk dat de zin "Je moeder heeft een ongelukje gehad" een behoorlijk gebagatelliseerde uitspraak is. De badkamer is een zooitje en ik weet niet waar de ontlasting niet zat. Rest mij niets anders dan met verstand op nul en handschoenen aan de gehele badkamer van top tot teen onderhanden te nemen. Een half uur later is hij weer aan kant.
Beneden zit mijn moeder nog steeds in de stoel. "Mam, zal ik je maar naar bed brengen?" "Zal ik maar doen hé? Ik weet alleen niet hoe ik boven kom." Het vergt enigszins een directieve aanpak maar dan gaat mama mee. Onderwijl bedenk ik me hoe ik haar veilig naar boven krijg. Naar beneden was vanmorgen één groot drama. Uiteindelijk belanden we zonder kleerscheuren boven. Mama moet naar het toilet. Wederom gaat het mis. Badkamer zal dus opnieuw gepoetst moeten worden. Na mijn moeder gewassen te hebben en haar te hebben voorzien van een pyjama leg ik haar in bed en stop haar toe. Binnen een paar seconden ligt ze in een diepe slaap. Dus maar snel de badkamer weer schoongemaakt.
Rond half zes sta ik weer op haar slaapkamer. Mama is wakker en ligt te rillen van de kou in bed. Shoot, toch geen koorts? Snel haar temperatuur gemeten maar dat levert normale waarden op. Ondertussen blijft ze bibberen. Had haar bed op wieltjes gestaan dan was ze haar slaapkamer door gecrost. Ik besluit maar naast haar onder de deken te kruipen en haar goed vast te houden. Mij is ooit vertelt dat menselijke warmte de beste manier is om op te warmen. Na een uur bibbert ze iets minder en heeft ze af en toe nog rillingen. Mama moet nog eten maar is nauwelijks in staat om rechtop te zitten. Ik kruip achter haar en stop haar toe met dekens. Onderwijl help ik haar met het eten en innemen van de medicatie. Nadat ze klaar is met eten blijven we nog geruime tijd zo zitten. Het rillen neemt weer toe. Uiteindelijk besluit ik haar maar weer te laten liggen. Ik trek haar thermosokken aan en voorzie haar van 3 warme kruiken en 2 dekbedden. Ik loop snel naar beneden en zet de thermostaat op stand sambal. Dan maar weer naar boven. Ik durf haar zo niet alleen te laten. Niet veel later valt ze in slaap. Heel langzaam neemt het rillen af. Rond 19:30 komt de thuiszorg op bezoek. Mama wordt wakker. De kou die ze voelde is weg, het rillen is over. Ik wijt de gehele toestand aan de transfusies die mama heeft gehad vandaag.
Vandaag is ook nog één van mijn neven jarig. In het kader daarvan vertrek ik vol tegenzin nog even die kant op. Dan heb ik me weer van mijn goede kant laten zien. Een klein uur later zit ik alweer in de auto naar huis. Ik ben gesloopt. Emotioneel en lichamelijk was het een verdomd zware dag. Hopelijk is het morgen wat beter dan vandaag.
Wat een stress en paniek dag.
Mama moet vanmorgen om 10:15 in het ziekenhuis zijn voor de transfusies. Dat maakt dat de thuiszorg om 08:30 bij ons op de stoep staat om mama aan te kleden. Achteraf was dit maar goed ook.
Om 7:00 uur sta ik al weer vol in de startblokken voor mijn grote schoonmaak. Vandaag is de serre de Sjaak. Binnen de kortste keren heb ik de ramen en vensterbanken leeg. Het plafond is schoon en spinnenrage vrij. Mijn emmers zijn gevuld en ik kan aan de bak met ramenlappen. De thuiszorg is ondertussen bezig mijn moeder te "lappen".
Niet veel later staat de thuiszorg bij me in de serre: "Lieve Amygdala." Op het moment dat de thuiszorg lieve voor je naam plakt is het oppassen geblazen. "Je moeder heeft een ongelukje gehad. Heb jij misschien andere kleren voor haar en zou jij reserve kleren klaar willen leggen om mee te nemen naar het ziekenhuis?" "Ja hoor geen probleem." Ik loop achter de thuiszorg naar boven en kraam op dat moment uit: "Ach ja, shit happens." Waarop de thuiszorg op een meest droge toon terug antwoord: "En shit is het. Ik heb al geprobeerd een en ander van de vloer op te ruimen." Verder details laat ze achterwege. Die ontdek ik zelf later op de dag.
Ik reik de thuiszorg andere kleding aan en vertrek weer naar beneden.
Enige tijd later staat de thuiszorg weer bij me in de serre. Ditmaal is haar blik toch enigszins bezorgd. "Kan je me helpen je moeder naar beneden te krijgen. Dat moeten we met zijn tweeën doen. Ze is er heel slecht aan toe". Natuurlijk kan ik helpen geen probleem.
We vertrekken met zijn tweeën naar boven. Als mijn moeder van haar kamer komt schrik ik me het apezuur. Ze ziet er op zijn zachts gezegd heel erg beroerd uit. Thuiszorg geeft dan aan: "Ja ik heb al gezegd moet je wel echt naar het ziekenhuis. Kan je die afspraak niet beter afzeggen?" Dat mama zich zo beroerd voelt komt natuurlijk door de veel te lage bloedwaarden. Daarom moet ze daar ook naar toe. Ik vraag me alleen op dat moment af hoe we daar überhaupt moeten komen als ik naar het zielige bleke hoopje mens voor mij kijk. Mijn primaire reactie is dan ook: " Zo ga ik helemaal niet met je naar het ziekenhuis. We gaan een ambulance bellen." Zoals mijn moeder is geeft ze tegengas: "Je belt helemaal geen ambulance. Doe niet zo gek." Ik heb het maar even laten rusten want we moeten eerst eens zien dat we haar zonder kleerscheuren beneden krijgen.
Ik loop voor mijn moeder de trap af. Mama gaat achterwaarts de trap af. De thuiszorg staat voor haar en heeft onderwijl haar ergens bij de broekband aan de achterzijde vast. Trede voor trede worstelen we ons naar beneden. Af en toe kruizen de ogen van mij die met die van de thuiszorg. Duidelijk is dat we allebei hetzelfde denken, maar we houden wijs onze mond dicht. Mama krabbelt met moeite tot halverwege de trap. Nadat ze ons bijna 2 keer aan de rechterzijde van de trap af is gedonderd. (De rechterzijde van onze trap beschikt namelijk niet over een leuning.) Mama gaat dan met moeite op de trap zitten. Het huilen staat haar, maar ook ons, nader dan het lachen. We zijn halverwege. De rest van de trap hobbelt mama op haar billen naar beneden. Goddank we zijn zonder ongelukken beneden aanbeland.
De wandeling naar de woonkamer gaat ze niet redden, dat is wel duidelijk. Ik zet een woonkamerstoel in de gang waar we mama vervolgens in zetten. Het ontbijt en haar medicatie nuttigt ze in de gang. De trap dient als tafel en als stoel voor de thuiszorg.
Ik ben nog steeds van mening dat we mama niet zelf moeten vervoeren, maar daar wil mama niets van weten. Mijn vader zou alleen met haar naar het ziekenhuis gaan. In de toestand waar mama zich nu in bevind is dat geen optie.
Wat ook duidelijk is, is dat we nooit om 10:15 uur in het ziekenhuis kunnen komen willen we de boel niet nog verder in de stress drukken. Ik heb daarom het ziekenhuis gebeld dat we niet op tijd zullen komen en dat we maar later in de planning gedrukt moeten worden. Dit roept wat weerstand aan de andere kant van de telefoonlijn op. Ik word daarom doorverbonden met de hematologieverpleegkundige. Ik heb geen behoefte aan dit gesteggel en druk daarom de telefoon in handen van de thuiszorgmedewerker: "Jij kan beter uitleggen wat er allemaal met mama aan de hand is dan ik. Wil jij het ziekenhuis aub te woord staan?" Dat geeft mij de gelegenheid om mijn kluspak te verwisselen voor een paar fatsoenlijke kleren. "
Mijn zoon ligt nog in bed en heeft van hetgeen er net allemaal gebeurd is niets meegekregen. Die ligt met een oorontsteking en koorts in bed te slapen. Die kan ik natuurlijk ook niet alleen thuislaten. Tegen beter weten in bericht ik op dat moment mijn broer met de vraag of hij thuis is en of hij dan aub naar ons heen kan komen met een korte uitleg van de situatie.
Hij kan wel komen en staat niet veel later aan de deur. Hij wil mijn zoon meenemen naar zijn huis. Opnieuw leg ik hem uit dat mijn zoon hoge koorts heeft en oorontsteking en dat hij dus niet mee kan. Het hele gebeuren met mijn broer kost mij nodeloos veel energie. Ondertussen probeer ik voor mijn moeder te zorgen, het ziekenhuis te woord te staan en mijn vader te helpen. Probeer mijn zoon onder te brengen. Alle ballen omhoog houden is haast onmogelijk en het gezeur met mijn broer kan ik er niet bij gebruiken.
Met veel moeite pakken we mama op en zetten haar in de auto. Ze valt een paar keer bijna om en het lopen kost haar enorm veel moeite.
Rond 10:00 uur staan we tot onze verbazing dan toch nog in het ziekenhuis. Bij het uit de auto tillen gaat er iets mis in mijn rug. 2 keer vloeken en we gaan maar weer door. Om 10:15 uur staan we tot onze grote verbazing al bij de balie van de dagbehandeling.
Mama wordt snel naar een kamer gebracht en krijgt eerst plasma toegediend. Tijdens het toedienen komt de hematologie verpleegkundige binnen met een co-assistent. Ze wil weten of vragen zijn. Jep, ik heb onderweg naar het ziekenhuis nog snel een lijstje gemaakt . De meerderheid wordt zo afgetikt, alleen wil ik ook dat haar longen nagekeken worden. Dat resulteert in wat in- en uitademen. Niet veel later belanden we bij de echografie. Er moeten longfoto's gemaakt worden. De uitslag daarvan laat zich raden. Mama wordt met tien dagen antibiotica naar huis gestuurd in verband met een longontsteking. Kan er ook nog wel bij.
Na de longfoto's krijgt mama twee bloedtransfusies in plaats van één. Ieder bloedtransfusie duurt circa anderhalf uur. Ik app mijn broer of hij aub mijn zoon af en toe wil bellen dan wel achter de deur wil gaan kijken aangezien wij nog lang niet thuis zijn.
Mijn werkgever is verhuist en bevindt zich nu op nog geen 2 minuten loopafstand van het ziekenhuis. Feitelijk gezien kan ik vanuit de kamer in het ziekenhuis het kantoor zien liggen. Ik besluit om mijn lunch te nuttigen samen met mijn collega's.
Rond 16:00 uur kunnen we weer naar huis. Vanuit de auto bel ik snel naar mijn zoon. In korte tijd krijg ik een spervuur van vragen. Al gauw wordt mij duidelijk dat mijn broer ook nu weer heeft laten afweten. Mijn zoon is vanaf vanmorgen alleen thuis en heeft niets van mijn broer meer gezien of vernomen. Frustratie ten top, maar ik bereik er niets mee.
Thuis gekomen wil mama eerst even in de woonkamer zitten. Dat doet me besluiten om dan maar even snel de badkamer te gaan poetsen. De serre is ook nog één grote chaos. Die ligt er nog net zo bij als dat ik hem vanmorgen heb achter gelaten. Dat zal vandaag ook niet meer veranderen, besluit ik maar gauw.
In de badkamer wordt duidelijk dat de zin "Je moeder heeft een ongelukje gehad" een behoorlijk gebagatelliseerde uitspraak is. De badkamer is een zooitje en ik weet niet waar de ontlasting niet zat. Rest mij niets anders dan met verstand op nul en handschoenen aan de gehele badkamer van top tot teen onderhanden te nemen. Een half uur later is hij weer aan kant.
Beneden zit mijn moeder nog steeds in de stoel. "Mam, zal ik je maar naar bed brengen?" "Zal ik maar doen hé? Ik weet alleen niet hoe ik boven kom." Het vergt enigszins een directieve aanpak maar dan gaat mama mee. Onderwijl bedenk ik me hoe ik haar veilig naar boven krijg. Naar beneden was vanmorgen één groot drama. Uiteindelijk belanden we zonder kleerscheuren boven. Mama moet naar het toilet. Wederom gaat het mis. Badkamer zal dus opnieuw gepoetst moeten worden. Na mijn moeder gewassen te hebben en haar te hebben voorzien van een pyjama leg ik haar in bed en stop haar toe. Binnen een paar seconden ligt ze in een diepe slaap. Dus maar snel de badkamer weer schoongemaakt.
Rond half zes sta ik weer op haar slaapkamer. Mama is wakker en ligt te rillen van de kou in bed. Shoot, toch geen koorts? Snel haar temperatuur gemeten maar dat levert normale waarden op. Ondertussen blijft ze bibberen. Had haar bed op wieltjes gestaan dan was ze haar slaapkamer door gecrost. Ik besluit maar naast haar onder de deken te kruipen en haar goed vast te houden. Mij is ooit vertelt dat menselijke warmte de beste manier is om op te warmen. Na een uur bibbert ze iets minder en heeft ze af en toe nog rillingen. Mama moet nog eten maar is nauwelijks in staat om rechtop te zitten. Ik kruip achter haar en stop haar toe met dekens. Onderwijl help ik haar met het eten en innemen van de medicatie. Nadat ze klaar is met eten blijven we nog geruime tijd zo zitten. Het rillen neemt weer toe. Uiteindelijk besluit ik haar maar weer te laten liggen. Ik trek haar thermosokken aan en voorzie haar van 3 warme kruiken en 2 dekbedden. Ik loop snel naar beneden en zet de thermostaat op stand sambal. Dan maar weer naar boven. Ik durf haar zo niet alleen te laten. Niet veel later valt ze in slaap. Heel langzaam neemt het rillen af. Rond 19:30 komt de thuiszorg op bezoek. Mama wordt wakker. De kou die ze voelde is weg, het rillen is over. Ik wijt de gehele toestand aan de transfusies die mama heeft gehad vandaag.
Vandaag is ook nog één van mijn neven jarig. In het kader daarvan vertrek ik vol tegenzin nog even die kant op. Dan heb ik me weer van mijn goede kant laten zien. Een klein uur later zit ik alweer in de auto naar huis. Ik ben gesloopt. Emotioneel en lichamelijk was het een verdomd zware dag. Hopelijk is het morgen wat beter dan vandaag.
1 reactie