En dan staat de wereld even stil... Deel 27
Zondag 18 maart 2018:
Dag 3 van de 2e R-VIM kuur:
Mama heeft een redelijke nacht gehad. Gelukkig valt de hinder die ze ervaart van haar slijmvliezen mee. Mama moet er veel hoesten en is nu ook neusverkouden. Mama is verdrietig. Er is door de verpleging met haar gesproken over een eventueel langere opname en dat deze dan in een verzorgingstehuis moet plaatsvinden. Mama wil dat absoluut niet. Door de val en breuk in haar arm eind augustus 2017 is ze noodgedwongen opgenomen geweest in een verzorgingstehuis tot half oktober. Zij omschrijft die opname als een traumatische ervaring. Wat maakt dat ze daar zo over denkt is ons volledig onduidelijk. Ik begrijp ten volle dat een ieder het liefst in zijn of haar eigen huis en omgeving is. Alleen liet de situatie dat destijds niet toe en was mama zo zorg afhankelijk dat dit de enige oplossing was.
Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen. Ik weet niet hoeveel zorg en welke zorg mama nog nodig zal hebben. Ik merk ook dat ik de verpleegkundige in kwestie wat voorbarig vindt. De oncoloog heeft met ons de situatie besproken en aangegeven dat een eventuele opname in het ziekenhuis niet uitgesloten is. Dat klinkt toch anders dan een opname in een verzorgingstehuis. Anderzijds sluit ik een opname in de toekomst niet volledig uit, maar ik wil daar nog niet aan denken. Ik merk wel dat deze opmerking door de verpleegkundige maakt dat ik me afvraag hoe verantwoord en haalbaar alles nog is.
Persoonlijk ben ik van mening dat mama zo lang als het kan en het verantwoord is thuis zou moeten blijven. Ik denk dat we middels een gesprek met thuiszorg moeten gaan onderzoeken wat hun mogelijkheden zijn en wat die van ons als gezin zijn. We zullen moeten bespreken wat het maximaal haalbare is. Ondanks dat zullen we onszelf ook goed in acht willen nemen. Mama kan van alles wensen en natuurlijk is me er alles er aan gelegen om aan die wensen te voldoen. Maar het moet ook voor mijn vader, mijn zoon en mij haalbare kaart zijn. Het lastige van deze ziekte en dit gevecht is dat mama momenteel geen oog meer heeft voor haar omgeving. Alles draait om haar. Dit maakt dat ze daarmee ook over onze grenzen heen gaat. Het afgelopen jaar heb ik behoorlijk wat grenzen verlegd. Als je me vorig jaar verteld had dat ik de dingen zou doen die ik heb gedaan zou ik je voor gek verklaren. Anderzijds ben ik op een aantal punten sterker geworden en ik weet wat ik wel en niet wil. Daarbinnen is het continue een kwestie van balanceren.Mijn zoon heeft er niet aan als ik straks omval, idem geldt voor mijn vader en mijn moeder. Dat ik hierdoor af en toe niet ben meegegaan in de wensen van mijn moeder heeft ze me niet altijd met dank afgenomen. Soms werd dit direct door haar geuit en soms indirect. Dit zijn lastige momenten. Enerzijds wil ik haar niet teleurstellen en haar verzorgen. anderzijds weet ik ook dat als ik gehoor geef aan al haar wensen doe ik mezelf te kort.
Een mogelijk hernieuwde opname in een verzorgingstehuis sluit ik niet uit. Maar zolang als het verantwoord is, wij de zorg kunnen dragen, blijft ze gewoon bij ons thuis.
's Middags komen mijn schoonouders voor het eerst bij ons op visite. Beide partijen (ouders en schoonouders) vinden het spannend. Natuurlijk had een ieder graag elkaar onder andere omstandigheden ontmoet. Helaas is dat niet het geval.
Ik ben samen met mijn vriend en schoonouders naar het ziekenhuis gereden. Daar ontmoeten zij elkaar voor het eerst. Mama zit rechtop in bed. Netjes aangekleed en draagt haar pruik en bril in plaats van haar mutsje. Ze ziet er daardoor een stuk beter uit dan de afgelopen dagen. Het bezoek duurt een half uur. Langer kan mama gewoonweg niet aan.
's Avonds zijn mijn vader, mijn zoon, mijn vriend, mijn schoonouders en ik wezen uit eten.
Al met al een gezellige dag. Even wat anders en een moment waar de ziekte van mama niet op de voorgrond staat. Het doet me goed om mijn vader zo te zien genieten. Voor het eerst sinds maanden zie ik weer even die ondeugende twinkeling in zijn ogen die hij kan hebben en hoor ik hem weer breeduit lachen. Het is spijtig dat mama niet aanwezig kan zijn. Ik hou haar onderwijl, zoals door haar gevraagd, op de hoogte door wat foto's en appjes te sturen.
Mijn schoonouders hebben we een overnachting aangeboden in een hotel naast het restaurant waar we aten. Zoals jullie begrijpen levert dit alles heel even een momentje op van "Wie betaald de rekening?" Ik heb mijn schoonouders uitgenodigd dus wij betalen. Voor mij zo logisch als wat. Mijn schoonmoeder is een andere mening toegedaan. Uiteindelijk legt ze zich onder protest hier maar bij neer. Het bijzondere is dat we een gratis upgrade aangeboden krijgen van de hotelkamer. Mijn schoonouders belanden dan ook in een super de luxe hotelkamer. Op de hotelkamer staan een stel kleine houten klompjes met daaraan een kaartje verbonden: "Volgens Twents gebruik moet u de klompjes buiten de deur zetten. Dan weten wij dat u op uw kamer bent en zullen we u niet storen." Leren ze gelijk wat Twentse tradities.
's Avonds appt mama mij. Haar speekselklieren spelen weer op. Ik kan alleen maar hopen dat het niet weer zo'n drama wordt als de afgelopen weken.
Dag 3 van de 2e R-VIM kuur:
Mama heeft een redelijke nacht gehad. Gelukkig valt de hinder die ze ervaart van haar slijmvliezen mee. Mama moet er veel hoesten en is nu ook neusverkouden. Mama is verdrietig. Er is door de verpleging met haar gesproken over een eventueel langere opname en dat deze dan in een verzorgingstehuis moet plaatsvinden. Mama wil dat absoluut niet. Door de val en breuk in haar arm eind augustus 2017 is ze noodgedwongen opgenomen geweest in een verzorgingstehuis tot half oktober. Zij omschrijft die opname als een traumatische ervaring. Wat maakt dat ze daar zo over denkt is ons volledig onduidelijk. Ik begrijp ten volle dat een ieder het liefst in zijn of haar eigen huis en omgeving is. Alleen liet de situatie dat destijds niet toe en was mama zo zorg afhankelijk dat dit de enige oplossing was.
Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen. Ik weet niet hoeveel zorg en welke zorg mama nog nodig zal hebben. Ik merk ook dat ik de verpleegkundige in kwestie wat voorbarig vindt. De oncoloog heeft met ons de situatie besproken en aangegeven dat een eventuele opname in het ziekenhuis niet uitgesloten is. Dat klinkt toch anders dan een opname in een verzorgingstehuis. Anderzijds sluit ik een opname in de toekomst niet volledig uit, maar ik wil daar nog niet aan denken. Ik merk wel dat deze opmerking door de verpleegkundige maakt dat ik me afvraag hoe verantwoord en haalbaar alles nog is.
Persoonlijk ben ik van mening dat mama zo lang als het kan en het verantwoord is thuis zou moeten blijven. Ik denk dat we middels een gesprek met thuiszorg moeten gaan onderzoeken wat hun mogelijkheden zijn en wat die van ons als gezin zijn. We zullen moeten bespreken wat het maximaal haalbare is. Ondanks dat zullen we onszelf ook goed in acht willen nemen. Mama kan van alles wensen en natuurlijk is me er alles er aan gelegen om aan die wensen te voldoen. Maar het moet ook voor mijn vader, mijn zoon en mij haalbare kaart zijn. Het lastige van deze ziekte en dit gevecht is dat mama momenteel geen oog meer heeft voor haar omgeving. Alles draait om haar. Dit maakt dat ze daarmee ook over onze grenzen heen gaat. Het afgelopen jaar heb ik behoorlijk wat grenzen verlegd. Als je me vorig jaar verteld had dat ik de dingen zou doen die ik heb gedaan zou ik je voor gek verklaren. Anderzijds ben ik op een aantal punten sterker geworden en ik weet wat ik wel en niet wil. Daarbinnen is het continue een kwestie van balanceren.Mijn zoon heeft er niet aan als ik straks omval, idem geldt voor mijn vader en mijn moeder. Dat ik hierdoor af en toe niet ben meegegaan in de wensen van mijn moeder heeft ze me niet altijd met dank afgenomen. Soms werd dit direct door haar geuit en soms indirect. Dit zijn lastige momenten. Enerzijds wil ik haar niet teleurstellen en haar verzorgen. anderzijds weet ik ook dat als ik gehoor geef aan al haar wensen doe ik mezelf te kort.
Een mogelijk hernieuwde opname in een verzorgingstehuis sluit ik niet uit. Maar zolang als het verantwoord is, wij de zorg kunnen dragen, blijft ze gewoon bij ons thuis.
's Middags komen mijn schoonouders voor het eerst bij ons op visite. Beide partijen (ouders en schoonouders) vinden het spannend. Natuurlijk had een ieder graag elkaar onder andere omstandigheden ontmoet. Helaas is dat niet het geval.
Ik ben samen met mijn vriend en schoonouders naar het ziekenhuis gereden. Daar ontmoeten zij elkaar voor het eerst. Mama zit rechtop in bed. Netjes aangekleed en draagt haar pruik en bril in plaats van haar mutsje. Ze ziet er daardoor een stuk beter uit dan de afgelopen dagen. Het bezoek duurt een half uur. Langer kan mama gewoonweg niet aan.
's Avonds zijn mijn vader, mijn zoon, mijn vriend, mijn schoonouders en ik wezen uit eten.
Al met al een gezellige dag. Even wat anders en een moment waar de ziekte van mama niet op de voorgrond staat. Het doet me goed om mijn vader zo te zien genieten. Voor het eerst sinds maanden zie ik weer even die ondeugende twinkeling in zijn ogen die hij kan hebben en hoor ik hem weer breeduit lachen. Het is spijtig dat mama niet aanwezig kan zijn. Ik hou haar onderwijl, zoals door haar gevraagd, op de hoogte door wat foto's en appjes te sturen.
Mijn schoonouders hebben we een overnachting aangeboden in een hotel naast het restaurant waar we aten. Zoals jullie begrijpen levert dit alles heel even een momentje op van "Wie betaald de rekening?" Ik heb mijn schoonouders uitgenodigd dus wij betalen. Voor mij zo logisch als wat. Mijn schoonmoeder is een andere mening toegedaan. Uiteindelijk legt ze zich onder protest hier maar bij neer. Het bijzondere is dat we een gratis upgrade aangeboden krijgen van de hotelkamer. Mijn schoonouders belanden dan ook in een super de luxe hotelkamer. Op de hotelkamer staan een stel kleine houten klompjes met daaraan een kaartje verbonden: "Volgens Twents gebruik moet u de klompjes buiten de deur zetten. Dan weten wij dat u op uw kamer bent en zullen we u niet storen." Leren ze gelijk wat Twentse tradities.
's Avonds appt mama mij. Haar speekselklieren spelen weer op. Ik kan alleen maar hopen dat het niet weer zo'n drama wordt als de afgelopen weken.