En dan staat de wereld even stil... Deel 11

Maandag 26 februari 2018:

Dag 3 van de R-VIM kuur. Met mama gaat het naar omstandigheden goed. Ze voelt zich gelukkig niet beroerd door de kuur. De infusen lopen gestaag en we hopen dat ze doen wat ze behoren te doen. De emoties zijn wat dat betreft wisselend. Door alle negatieve berichten hebben we het ene moment er geen geloof meer in en het andere moment zijn we de hoop nog niet kwijt. Bijzonder hoe de vertwijfeling zijn impact heeft.
Mijn zoon vermaakt zich ondertussen opperbest op zijn logeeradres. Verjaardag hier, filmpje daar, uren op de ps4 mogen, laat naar bed en nog later opstaan. Gewoon, omdat het kan.

Ondertussen kabbelen we hier maar voort. Buiten laat de winter zich eindelijk zien door temperaturen overdag en in de nacht beneden nul aan te geven. De zon schijnt, heldere lucht en een fris windje. Wat kan de wereld dan mooi zijn.

Doordat mijn zoon er niet is hebben we ongestoord de tijd om de gesprekken aan te gaan die we zo nodig hebben. Al zijn ze emotioneel zwaar. Met pa gaat het wisselend en gaandeweg het jaar heeft hij zich steeds verder teruggetrokken in zijn eigen bubbel. Hij is oud geworden. Het afgelopen jaar heeft hij zich vastgehouden aan alle positieve dingen die hij hoorde over de ziekte van mama. Als je hem vroeg hoe het met hem ging, ging het over de hele wereld maar niet over hem. Vanavond tijdens het avond eten zijn we samen.
“Pa, hoe gaat het eigenlijk met jou? Hoe kijk jij tegen de hele situatie aan?” “Ik ben heel erg geschrokken dat de laatste kuur niet is aangeslagen. Dat had ik niet verwacht. Ik had ook niet verwacht dat de kanker zo gegroeid is. Het ene moment heb ik er geen geloof meer in, het andere moment bedenk ik me; er is nog steeds hoop en daar probeer ik me aan vast te houden. Ik maak me zorgen om je broer en zijn gezin. We moeten nog in gesprek met de notaris. En wat moet ik als jij en R gaan verhuizen als je moeder overlijd?”
“Pa, ik wil niet dat jij je zorgen maakt over dat wij R en ik gaan verhuizen. Ik vraag me ook af hoe je er bij komt dat ik overweeg om te verhuizen. Dat is totaal niet aan de orde. A woont in het westen van Nederland en zijn familie ook. Die zal daar gewoon blijven.
R heeft teveel al voor zijn kiezen gehad in zijn jonge leven. Zijn thuis is hier. De band die jij met hem hebt is anders dan menig andere opa met zijn kleinzoon heeft. Dat maakt dat ik vind dat ik jullie niet uit elkaar mag en kan halen. A deelt dit. Als er al verhuist wordt, zal dat hier in en naar Twente zijn. Mijn wens is dat jij onderdeel blijft van ons gezin. We zullen dan op zoek moeten gaan naar een woning waar jij bij in/naast kan wonen. Ik wil mijn uiterste best doen om voor jou te blijven zorgen. Maar of jij dat wil is de grote vraag.”
“Je moet geen beloftes doen dat kan en mag ik niet van je vragen.” “ Ik beloof het ook niet pa. Ik spreek alleen mijn wensen uit en zeg dat ik mijn uiterste best zal doen”
We sluiten het gesprek af met een dikke knuffel en door te zeggen dat we van elkaar houden. Dat laatste is het alle belangrijkste spreken we naar elkaar uit.

Daarna net als de voorgaande dagen naar het ziekenhuis om mama te bezoeken.
Ook daar volgt een emotioneel gesprek. Mama wil weten hoe ik tegen de situatie aankijk. “Wil je horen wat ik echt denk mama of wil je horen wat je wil horen?” “ Ik wil horen wat je echt denkt.”

“Ik ben het geloof kwijt mama. Ik denk dat deze kuur ook niet doet wat hij behoort te doen en ik ben bang dat jij er met de verjaardag van R niet meer bent. (Die is eind mei) Ik wil je nog lang niet kwijt en wil je nog heel lang bij me houden, maar ik ben bang dat, dat niet zo is. Ik heb de neiging om je infuus er uit te trekken en je mee naar huis te nemen. Nu ben je er nog “goed” aan toe en heb je schijnbaar energie voor 10. Maar we weten allebei dat dit door de enorme dosis Dexamethason komt. Als je straks thuis komt, kom je weer in je dipdagen. Je slaapt dan 24/7 en is de afbreuk die deze kuur met zich meebrengt het dan waard. Of moeten we de keuze maken dat we proberen je een zo’n menswaardig mogelijk leven te bieden, waarin je nog even echt onderdeel van ons gezin mag en kan zijn.
Maar mam, het is niet mijn lichaam en niet mijn leven. Ik kan en mag dit niet bepalen. Weet alleen dat welke keuze je ook maakt ik je zal volgen en steunen“
Tranen vloeien, knuffels volgen. Mama verteld dan dat zij het geloof ook kwijt is, maar nog niet wil opgeven. Angsten en wensen worden uitgesproken de wat-als-dan senario’s passeren ook de revue. We spreken naar elkaar uit dat we het zo fijn vinden om deze gesprekken met elkaar te kunnen en mogen voeren al is de inhoud alles behalve fijn.

R belt nog even om zijn dagverslag uit te brengen aan mij en oma. En dan sluit de deur van de kamer van mama zich. Het is tien voor negen het signaal dat de bezoektijd alweer bijna ten einde is.
Ik pak mijn jas, geef mijn moeder een zoen en een knuffel. “Tot morgen mama.”

In gedachten loop ik naar mijn auto. Als ik dan naar boven kijk zie ik mama voor het raam staan zwaaien. Zo moe als ze is, is zwaait ze me nog gedag. Ik zwaai terug. “Trusten mama”, fluister ik. En start mijn auto.

Onderweg naar huis bedenk ik me hoe dankbaar ik ben en wat een geluksvogel ik ben dat deze mensen mijn ouders zijn. Dat het ons gegund is dat we de tijd hebben en krijgen om deze gesprekken met elkaar te kunnen en te mogen voeren. Dat we zonder mooie woorden en zo rauw als het is, tegen elkaar kunnen uitspreken hoe we tegen het leven, de ziekte, het proces en de toekomst aankijken. Wat onze wensen zijn en wat we van elkaar nodig hebben. Dit alles zonder ruzie en zonder haat en nijd. En natuurlijk gaat het bij ons niet altijd van een leien dakje en ook wij hebben wel eens knallende kurken gesprekken. Ook ik vervloek mijn ouders wel eens en zou een cursus metselen ambiëren, omdat achter het behang plakken niet afdoende lijkt. Zo denken ze ook wel eens over mij, dat weet ik zeker. Maar in de basis weten we elkaar altijd weer te vinden en dat mede door deze mooie, waardevolle en waardige gesprekken waaruit telkens weer blijkt dat we er voor elkaar willen zijn en elkaar steunen door dik en dun.