Ben je er klaar voor?
Ben je er klaar voor? vraagt een vriendin aan me.
Op de ene of andere manier komt deze vraag bij me binnen. Kan je hier klaar voor zijn? Het verwijderen van de schildklier vanwege kanker, het is bijna niet te bevatten voor me. Natuurlijk bereid ik me er op voor, tenminste dat probeer ik, en dat gaat het ene moment beter dan het andere. Eerst zijn er allerlei onderzoeken; bloed; longen; echo’s en puncties. Dan worden de uitslagen besproken, toch alles eruit, de hele schildklier moet verwijdert worden. Met dat idee ga ik naar huis, niet echt de uitslag die ik wilde horen. Maar je gaat er toch voor? De kanker is niet agressief en na de Radioactieve Jodium ben je ‘schildklierkanker vrij’, voor zover dat mogelijk is.
Medicatie voor de rest van je je leven maar je leeft nog, dus niet zeuren! Zo denk ik er over maar ik moet zeggen dat dat in mijn hoofd toch anders werkt, hoe heet dat wat zo belangrijk is: Accepteren? Volgens mij sta ik nu de andere gevoelens toe, het doet pijn en mijn lijf laat me in de steek (zo voelt dat). Ik, die altijd gezond eet en supplementen slik maar wel veel stress heeft gehad. En juist nu mijn leven in rustiger vaarwater komt zegt mijn lichaam; en nu ben ik er nog. Maar niet voor mij op een positieve manier.
Dus ben ik er klaar voor? Nee, maar ik ben er zeker klaar mee!
Op 25 april gaan ze alles verwijderen en het voelt voor mij dat ik dan opnieuw mijn leven weer ga oppakken, ik ga er voor!!
6 reacties
'Niet zeuren', dat heb ik ook altijd tegen mezelf gezegd, tot ik kanker kreeg.
Maar je gevoelens van verdriet en pijn toelaten en ook uiten hier op deze site is iets heel anders dan zeuren. Ik vind het juist sterk dat jij daar zo eerlijk over bent. Je helpt anderen daar ook mee, die met dezelfde gevoelens zitten.
Ik hoop ook dat het jou helpt met dat andere heel belangrijke wat je noemt: accepteren.
Accepteren betekent voor mij ook: het aanvaarden van alle gevoelens die bij de ziekte horen. Makkelijker gezegd dan gedaan...
Enorm veel sterkte gewenst met de operatie, en een voorspoedig herstel,
Hanneke
Beste Hanneke,
dank je wel voor je reactie. En fijn te lezen dat ik, door m’n gevoelens op te schrijven, andere (kan) help. En daar heb je zeker een punt: aanvaarden. Dat is zeker nog een lange weg te gaan, voor mij. Ik zeg vaak hardop, het is wat het is.... maar dat zijn woorden. Dank je wel, operatie is gelukt en nu op naar de volgende fase!
Anke
Ik zit een stuk verder in het traject maar herken je gevoelens maar al te goed. Er gebeurt nogal wat en dat is zeker geen zeuren. Accepteren en praten erover helpt, niet alleen voor jezelf maar ook voor je omgeving.
Want ik merkte ook, als alles voorbij is (de operatie en Raj), alles voorspoedig verloopt en je weer kankervrij wordt verklaard, dat veel mensen denken dat het leven weer zijn normale gangetje gaat. Nee dus, ik ben zeker een driekwart jaar bezig geweest met alles verwerken en daarna ben je bezig met wennen aan je nieuwe lichaam en zoeken naar stabiliteit, dat met ups en downs gaat. Maar het is allemaal wel te doen, wat mij betreft, zeker als je blijft communiceren met je omgeving.
Ik wens je veel sterkte toe met de operatie en een voorspoedig herstel.
Caroline
Beste Caroline,
Hartelijk bedankt voor je reactie en voor mij goed te horen dat het herkenbaar is. Er is ook eigenlijk zo weinig bekend over schildklierkanker, voor mij was het ook allemaal nieuw. Maar ik merk ook van mensen om me heen die horen dat de operatie geslaagd is en denken dat je eigenlijk nu 'alles' achter de rug hebt. Je weer aan het opbouwen bent terwijl je nu pas echt aan het afbouwen bent voordat je weer kan opbouwen. Dat vind ik soms wel frustrerend omdat ik het gevoel heb dat ik in de verdediging moet gaan. Maar ik wil het ook niet te zwaar maken. Maar nog even en dan ga ik alles weer opbouwen!
Vriendelijke groet,
Anke
Hoi Anke,
Ja het is heel vreemd maar je bent inderdaad aan het afbouwen na de operatie om daarna weer op te bouwen en mensen snappen dat vaak niet. Ook de periode daarna niet, dat het even duurt voordat je enige stabiliteit hebt gevonden met dat ene pilletje. Blijven communiceren is het enige dat je dan kan doen.
Groetjes, Caroline
Beste Caroline, ik vind het wel een rare ervaring... Maar wat je zegt, blijven praten er over!
Groetjes, Anke