ongelooflijk
en dan na een jaar weg te zijn geweest bij jullie ....heb ik weer even de behoefte .....het is niet met woorden te bevatten wat het met me doet ....ik kan me nog goed herrineren dat ik elke stap positief of negatief hier met jullie deelde ....zou zo graag nog elke avond alles wilde delen wat we meemaakte .....zowel positief als negatief ...hoe raar dat misschien ook klinkt ...maar dat zou betekenen dat ron er nog zou zijn
ik scrol en scrol, en zie weinig bekenden , maar wel heel veel (on) bekenden......het besef komt snoeihard binnen wat voor rot ziekte het toch is die dagelijks zoveel mensen treft .....maar ook lees ik de kracht van al deze mooie mensen , ook heel bijzonder en mooi
dit zal voor mij altijd een heel warme bijzondere plek blijven waar ik alles kon/kan delen
inmiddels is het anderhalf jaar jaar geleden dat ron moest gaan ...... hoe ik die anderhalf jaar door ben gekomen .....heb echt werkelijk geen idee .....maar ik sta nog
ook dit is een rollercoaster .....zo denk je dat het wel gaat en dan word je weer snoeihard onderuitgehaald
ben je op zoek naar jezelf wie je nog bent zonder.....gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan ron denk ....soms met een lach soms met een traan
zo heb je goede dagen ....en zo heb je vreselijke kut dagen
het gemis blijft ....voor altijd ......het besef dat t het nooit meer weer word zoals toen....en ja dat doet pijn ....veel pijn ....
fijn is het dat er mensen om je heen staan ....en heel lief ....maar toch begrijpen doen ze het niet (gelukkig maar)
liefs
astrid
7 reacties
Nee, de tijd is niet echt helend. Want het wordt nooit meer wat het was. Wat goed dat je weer wat laat horen, Astrid. En natuurlijk sta je nog. Met verdriet en al. Knap gedaan !
het is een film waar je uit zou willen rennen, dat voelde ik zelf net weer even, toen ik mijn vader geirriteerd aan de telefoon hoorde, vast en zeker door de uitslag van morgen....wat gaat het ons brengen...iedereen gespannen
ik ben maar even gaan lopen...
maar goed dat je nog steeds staat...het lijkt me ook moeilijk alles te verwerken, maar je doet je best, zo te zien, meer kun je niet doen
Lieve Astrid, wat fijn dat je even langskomt! Anderhalf jaar geleden al, ongelooflijk, dat is lang, maar tegelijkertijd verschrikkelijk kort. Dan is pijn en verdriet nog niet een beetje milder geworden.
Van je 'vaste' volgers zijn inderdaad mensen overleden. Een afschuwelijke ziekte is het (maar dat hoef ik jou niet te vertellen..).
Dank je voor je blog! Ik hoop dat eens de tijd komt dat de scherpe randen wat zachter worden, dat de goede dagen in de meerderheid komen. Ik wens je alle liefde en steun toe die je daarbij nodig hebt. En als je hier wilt delen, blijf dat doen! Maar ik kan me ook indenken dat het te confronterend is, omdat je elke dag met Ron hier deelde, toen hij ziek werd. Maar weet dat er meer nabestaanden zijn op de site en jullie begrijpen elkaar.
Veel liefs! XXX
Lieve Astrid,
Fijn iets van je " horen", 1.5 jaar geleden al weer, voor jou nog zo kort.
Ik wens je alle goeds
Marieke
Hai lieve Astrid,
Wat heb ik vaak gehoopt nog een keer iets van je te lezen. Zo benieuwd hoe het met je zou gaan, alhoewel ik dat best een heel eind zelf kon invullen. Zo één jullie waren, zo geamputeerd je nu bent. Dat verwerk je niet zomaar. Daarvoor is veel vallen nodig, tussendoor opstaan, weer vallen, en zo rommelt het door. Kracht en moed heb je genoeg, maar ja, dat 'alleen maar' voor jezelf...ach...
Ik hoop dat je met de tijd weer bij jezelf komt en met jezelf kunt zijn. Kunt koesteren wat je samen met Ron hebt gehad, de eenheid die jullie waren. Dat herinneringen je een lach ontlokken, met een traan en ooit ook zonder traan. Dierbaar zullen ze zijn die herinneringen en dat worden ze steeds meer. De pijn die blijft net als het gemis. Toch veranderen ook stukjes pijn langzaam in dankbaarheid dat je de beleving van die stukjes pijn wél hebt gehad samen. Er zijn mensen genoeg die dat nooit gekend hebben.
Dank voor je bericht lieve Astrid!
Liefs xxx Hebe
Nee...het wordt nooit meer zoals het was maar de pijn zal minder worden, op een dag zul je verbaasd zijn dat je er even niet aan denkt zonder vol te schieten. Mijn partner met longkanker overleed 3 maanden na de diagnose, ik weet nog goed hoe het voelde. Je hebt niet veel aan mijn woorden maar ik hoop echt dat ook voor jou het leven weer leuker wordt..
Liefs, Rita
Lieve Rita,
Ik kan het even niet laten te reageren...
Een oprechte, welgemeende en eerlijke reactie is altijd waardevol! Je toont medeleven, hoe mooi is dat xxxxxxx
Overigens ook bijzonder heftig voor jou de ervaring die je zelf hebt!
Lieve groetjes Hebe