Aan de kantlijn
Het is vreemd om te ervaren! Sinds vrienden en kennissen weten dat ik prostaatkanker heb, lijkt het alsof ik niet langer Ron meer heet maar Kanker. Niemand vraagt nog hoe het met mij gaat, maar praat alleen nog over diagnoses en/of bestralingen. Het voelt alsof alleen nog maar de kanker bestaat en ik ergens aan de kantlijn mee beweeg. Ik voel me best wel eenzaam aan de kantlijn en tegelijkertijd nodigt het mij ook uit om dicht bij mezelf te blijven en daar kracht uit te putten. Het is alsof ik op dit ogenblik in een andere wereld vertoef en veel moeite heb met aansluiting te vinden op de wereld en met mensen om me heen. Ik besef ook wel dat dit nu ook een reëel gegeven is, maar het doet pijn en ik huil veel. Ik voel echt een diep verdriet, des te meer omdat ik nu door de prostaatkanker diep geraakt wordt in mijn eigenheid als man en ik mij ook in mijn seksualiteit gekwetst voel. Het gegeven dat ik nu bestraald word op een voor mij erg belangrijke en tevens kwetsbare plek in mijn lichaam, maakt dat ik me vaak verdrietig, boos, machteloos en ontredderd voel. Ik vind ook moeilijk rust momenteel en dat vraagt erg veel energie. Ik voel me, na twee jaar van diverse ziektes, mentaal en lichamelijk best moe.
Ik kies voor het Leven, met een hoofdletter en ik ga dit proces dan ook wederom aan. Daarbij zal ik jullie als mijn 'bondgenoten' nodig hebben om 'samen' door dit proces onze weg te gaan!
Tekst van Dirk de Wachter: Belgisch psychiater: vanuit zijn ervaring met kanker:
'Wat ik zelf heb meegemaakt, doet met denken aan de volgende vraag: als een mens in de miserie zit, wat helpt dan? Wat doen we wanneer het noodlot ons treft? Waar vinden we troost? Het antwoord kun je in enkele woorden samenvatten: In de aanwezigheid van de ander. Dat is de basis!'
https://www.allesoverkanker.be/verhalen/psychiater-dirk-de-wachter-over…
16 reacties
Ik denk... zowel kanker als je "oude" zelf maken nu deel uit van wie je bent en als één van beiden genegeerd wordt, dan is dat heel moeilijk. Bij mij doen mensen net heel erg hun best om het niét over de kanker te hebben, waardoor ik echt vaak het gevoel heb er alleen mee te zitten. Maar anderzijds, als het zoals bij jou is... dat is ook niet alles want dan wordt je eigenlijke ik weer genegeerd...
Superbedankt voor de video van Dirk De Wachter... die man kan het goed zeggen...
Bedankt, Clemence, voor het delen van jouw ervaring hierin. Ik volg Dirk de Wachter al langer, is een interessante man en heeft ook erg goeie boeken geschreven.
Hallo Ron
Dit is de eerste keer dat ik ergens op reageer, maar ik hoop dat ik je een waardevolle tip kan/ mag geven.
Hoe herkenbaar is het gevoel aan de zijlijn te staan. Vrienden die het gevoel hebben het niet meer over hun eigen kwaaltjes te mogen hebben, ja wat zeuren wij nou, onze kwaaltjes zijn niets vergeleken bij wat jij hebt.
Om de gesprekken met vriendinnen juist ook over alledaagse onderwerpen te laten gaan ben ik een half jaar geleden begonnen met een blog op www.hoestie.nl. Deze update ik regelmatig zodat iedereen weet wat er speelt en hoe het ervoor staat. Als we elkaar dan zien hoeft het niet constant over mij te gaan want dan is iedereen al op de hoogte van hoe het op dat moment met me gaat. Natuurlijk wordt er nog wel gevraagd hoe het met me gaat, maar dat houden we dan kort en dan gaan we over het over andere dingen hebben.
Misschien een tip.
Veel liefs en sterkte met het doorlopen van het proces van je ziekte. Dorothee
Eens!
Bedankt voor de tip, Dorothee! Ik ga zeker uit op verkenning.
Ron,
Herkenbaar en tegelijk niet. Herkenbaar, want de kanker is (ineens) een nieuwe facet van jou en dus ook voor je omgeving. Het is ook nog eens een grote, enge en bedreigende factor.
Wat mij hielp en helpt zijn twee dingen.
Leef tegelijk voluit. Doe, durf, waag. En dan bedoel ik de gewone dingen. En communiceer ook dat heel duidelijk. Het laat zien wat je doet, dát je van alles doet, dát je lol hebt in van alles.
Dan ontstaat een beter, evenwichtiger beeld. Ja, je hebt kanker met alles wat er bij komt kijken, mentaal, fysiek en psychisch. Maar daarnaast is er de Ron die daarnaast nog gewoon van alles doet, die zijn leven oppakt, dat opnieuw inricht en die daarvan geniet. Dan ben je zichtbaar Ron die veel méér is dan die zieke man met zijn bestralingen etc.
Det is mij gelukt een evenwichtiger beeld te laten zien. Ze kunnen het daardoor met mij ook hebben over het mooie boek waarin ik bezig ben, het schaatsen van mijn zoon, mijn jaarrond duiken in zee, hardlopen, mijn lezingen en de boeken die ik schreef en schrijf, het strand, het grote en kleine nieuws, onzinnig jargon van sportverslaggevers, taalkwesties, .....
En ik kan het dus ook over andermans sores, successen, passies, mee- en tegenvallers, werk, hobbies en het leven hebben.
Bedankt voor jouw reactie, Erikio! Deze vind ik erg sterk: Doe, durf, waag! Dat is ook waar ik nu mee bezig ben, om op een andere manier vorm te geven aan mijn leven. Ik heb in de afgelopen twee jaar een boek geschreven met mijn levensverhaal tot nu, met gedichten, foto's en quotes. Dit boek wil ik in eigen regie uit gaan brengen. Verder liggen er concrete plannen klaar om poëzie avonden te organiseren, waarbij ik in combinatie met muziek mijn gedichten wil delen. Daar geniet ik van! Daarom zeg ik nu ook dat ik kies voor het Leven met de grote letter L!
Mooie initiatieven! En die dus ventileren. Het mooie is, dat er dan mooie reacties op komen en nieuwe kansen.
Veel plezier daarmee.
Bedankt ook voor het delen van dit mooie interview! Heel herkenbaar en mooi besproken!
RonShiva
Bedankt voor het doorsturen van de video. Ik volg Dirk de Wachter reeds lang maar deze had ik nog niet zien voorbijkomen. Ik denk dat het voor iedereen zo verschillend is, de ene vriend(in) spreekt er teveel over, de ander durft er niet over praten, anderen durven zelfs geen contact nemen omdat ze niet weten wat of hoe ze het moeten zeggen. Mijn man praat niet veel over zijn kanker en als het gesprek er te lang over gaat durft hij wel eens zeggen: we gaan nu over de fijne zaken praten want die zijn er echt ook wel in ons leven. Ik begrijp ook dat dit alles voor jou veel verdriet meebrengt, zeker ook het geraakt worden in je man zijn en je seksualiteitsbeleving. Laat je verdriet er zijn en deel het met hen die begrip voor jou hebben en waar je je goed bij voelt. Ik hoop dat je hierover zeker met de arts kan praten. Ik ben maar vrouw van man met uitgezaaide prostaatkanker. Maar als je 48 jaar gehuwd bent en elkaar al 53 jaar kent beslis je om samen ervoor te gaan en elkaar aan te moedigen. Ik kan me zo vinden in wat Dirk De Wachter zegt, we moeten niets spectaculairs meer doen maar genieten van elk moment van de dag, dat hebben we trouwens altijd gedaan.
Goed dat je voor het LEVEN kiest, het zal jou zeker nog heel veel mooie momenten kunnen schenken.
Lastig. Ik heb ook prostaatkanker, in 2020 ontdekt. Beperkt uitgezaaid, bestralingen en hormoontherapie gehad.
Vanaf het begin heb ik de keuze gemaakt er wel over te praten, maar meer als een onderdeel van mijn leven, een van de vele dingen die me bezig houden. Nadeel is dat je wat minder interesse en/of steunbetuigingen krijgt. Voordeel is dat het verder niet zo'n allesbepalend punt meer is. Maar dat is ook zoals ik het wil hebben. Iedereen maakt daar (en dat is zoals het moet....) zijn eigen keuzes in.
Misschien heb je hier iets aan: Ik ga uit van het principe: een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Wat er gebeuren moet gebeurt toch wel, daar kan ik weinig tot niets aan veranderen. Dat geeft me rust en bepaalt voor een belangrijk deel mijn houding tov. zaken die me kunnen overkomen, dus ook tov. de kanker. Ik negeer het niet, maar ik laat mijn leven er niet door bepalen.
Ik vind het een mooie stelling die je met me deelt, JvdB56! Dankje. Overgave en vertrouwen. Ik voel dat ik steeds meer in de fase van acceptatie kom en dat geeft me rust.
Zo herkenbaar, wat ik lees. De een praat alleen over jouw kanker en haar gevolgen. De ander ontwijkt koste wat kost dit onderwerp. En weer een ander blijft 'gewoon' weg. Soms voelt het, alsof je een besmettelijke ziekte hebt.
Mij helpt deze focus: Ik heb kanker. Ik ben niet de kanker.
In alle communicatie komt kanker aan bod, evenals veel andere onderwerpen. Ik probeer ook echt interesse te tonen in de ander. En bewaak dat het niet alleen over mij gaat. Dat er een balans is.
Hmja, de reactie van mensen op een nare ziekte als kanker is wisselend en nauwelijks te voorspellen. Dat kun je ze ook niet echt kwalijk nemen. Ik merkte, toen mijn vrouw kanker kreeg, al die reacties op en hoe moeilijk mensen hun houding daar in kunnen bepalen. Maar ondanks mijn ruime ervaring (helaas) op dat punt wist ik zelf ook niet hoe ik er mee om moest gaan, toen een vriend kanker kreeg. Toen begreep ik pas echt waarom anderen het er vaak ook moeilijk mee hebben....
En ja, kanker hebben is niet leuk. Maar het is wat het is, ik probeer mijn leven zo normaal mogelijk te leiden. Ik geniet van de mooie dingen en baal van mindere gebeurtenissen, net zoals veel mensen. De kanker is een van de vele dingen die in mijn leven gebeurt, maar bepaalt mijn leven niet. Hoe je met kanker omgaat is een keuze. Daar zit geen verplichting aan, geen goed of fout. Ik kies er voor de kanker mijn leven niet te laten bepalen. Ik voel me daar goed bij, veel beter dan wanneer ik mijn ziekte de boventoon zou laten voeren.
Ik herken het thema: hoe gaat mijnomgeving om met mijn kanker ( mijne van een paar jaar geleden, en nu die van mijn man. )ik merk dat het voor mij erg behulpzaam was en is om gewoon zelf heel duidelijk te zeggen hoe ik wil communiceren over de kanker en over de rest van mijn leven. Anderen kunnen niet ruiken wat jij wil en hoe jij het wil. Zijn daar ongemakkelijk onder. En zijn in het algemeen echt opgelucht als je zelf duidelijkheid schept. Ik ben zelf ook direct een blog gestart , zodat iedereen alles over de kanker zelf kon lezen. (Ik heb er sowieso een hekel aan om dezelfde dingen vaak temoeten vertellen. ) dat werkt ook heel goed
Bedankt voor jouw fijn bericht, Saskia! Ik merk nu dat ik, door innerlijke acceptatie, meer rust heb gevonden in het feit dat ik kanker heb. Ik praat nu open en transparant hierover en geef zelf aan als er effe genoeg gepraat is over dit onderwerp en dat ik dan eigenlijk over wil gaan naar de orde van de dag, het leven. Dat geeft mij een fijn gevoel van eigen regie en ik ervaar dat mijn omgeving daar ook erg positief op reageert.