Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest

Mijn oma en moeder zijn groot aanhanger van bovengenoemde spreuk. Uiteraard zit er een kern van waarheid in deze tegeltjeswijsheid: waarom zou je je druk maken over toekomstige situaties waarop je geen invloed kan uitoefenen? Het is zonde te stressen over iets wat misschien wel helemaal niet is, waarom zou je levensgeluk opgeven ten behoeve van een - nu nog - hypothetische toekomstige situatie. 

Mogelijk toekomstig lijden niet vrezen is echter veel makkelijker gezegd dan gedaan. Wat dan het lijden is dat ik vrees? Eierstokkanker. 

Laat ik vooropstellen dat het om mogelijk toekomstig lijden gaat. Of ik eierstokkanker heb staat nog helemaal niet vast. De seinen staan ook voorlopig op groen: alle tumormakers zijn (ver) onder de norm, één eierstok is wel verwijderd maar de bijbehorende eileider niet omdat daar niks afwijkends werd gezien, ik ben niet in een oncologisch centrum geopereerd, de operatie zou ongecompliceerd zijn verlopen (artsen heb ik daarna ook niet meer gezien) en - als ik het goed begrepen heb - zit er geen vocht in mijn buik.

Gelet op bovenstaand zou de (voorlopige) conclusie dan ook moeten zijn dat ik mijn levensgeluk nu zeker niet moet opgeven ten behoeve van een mogelijke toekomstige situatie. Ik weet mezelf echter zodanig te saboteren dat ik elk "goed bericht" kan ontkrachten. Mijn goede bloedwaarden verbind ik aan het verhaal van mevrouw X, die ook goede bloedwaarden had en helaas toch uitzaaiingen. Het niet-opereren in een oncologisch centrum verbind ik aan de lange tijd dat ik op de uitslag moet wachten: "ze willen zeker dat oncologisch centrum Y er nog naar kijkt want ze zijn er toch niet zeker van". Verder is het allemaal wel leuk en aardig dat de eileider niet is verwijderd, maar de operatie duurde langer dan gepland omdat de cyste blijkbaar toch groter was dan verwacht/gezien. En wat groeit over het algemeen sneller: goedaardige of kwaadaardige tumoren?

Het zelfsaboteren werpt niet zijn vruchten af. De afgelopen maand, en meer nog na de operatie van een aantal dagen geleden, kreeg ik geen hap door mijn keel. De twee kilo die ik in april van dit jaar wilde kwijtraken ben ik inmiddels in veelvoud verloren, met als gevolg dat ik niet meer kan opstaan zonder dat het licht wordt in mijn hoofd en ik (inmiddels redelijk hersteld van de operatie) heel snel moe ben.

Terwijl ik dit zo schrijf vraag ik mezelf af waarom ik mezelf zo saboteer. Ik denk dat het uit een vorm van zelfbescherming is, in combinatie met angst voor het onbekende. Want hoe groot zal de klap zijn als ik er nu van uitga dat de cyste goedaardig is en ik straks te horen krijg "helaas heb ik geen goed nieuws"? Met de stress die ik mezelf bezorg los ik echter niks op. De cyste zal niet opeens goedaardig zijn als ik elke nacht lig te malen. Omgekeerd geldt hetzelfde: ik heb niet opeens kanker als ik probeer lekkere dingen te eten. Mijn verstand boven mijn gevoel zetten is moeilijk, maar ik moet dit blijven proberen. 

Hoewel ik buikpijn krijg als ik aan de ingeplande belafspraak met de gynaecoloog denk, heb ik ergens ook zin in de toekomst. Er komt een moment dat dit achter de rug zal zijn. Of dat direct al na het belletje is of dat ik misschien uit voorzorg toch nog een chemokuur moet ondergaan is echter nog onbekend. Oud-studiegenootje L die helaas eenzelfde traject heeft moeten doorgaan (en gelukkig geen kanker bleek te hebben!) heeft in ieder geval alvast de grap van de eeuw met mij gedeeld. Voortaan als ik schattige kinderen zie heb ik geen last meer van rammelende eierstokken, maar van een rammelende eierstok. Eens kijken wie deze direct snapt ;)