Reintegratie, begrip, en angst
Sinds een paar weken ben ik aan het reintegreren. Uiterlijk ziet niemand dat ik aan kanker ben geopereerd en ook mijn energieniveaus zijn gedurende enkele uren voldoende om te werken en een zinvolle bijdrage te leveren en toch.......
nadat bekend was dat de behandelfase voorlopig beëindigd was en ik in de controlefase viel heb ik direct gevraagd om contact met een reintegratiespecilialist . Deze specialist heeft mijn case voorgelegd aan een Arbo-arts en samen kwamen ze met een defensief reintegratieprogramma.
Starten met 3x3 uur per week, elke 3 weken opschalen met 3 uur per week en elke 6 weken overleg over de gang van zaken. In mijn baan ben ik verantwoordelijk voor een afdeling en lid van het managementteam. Unieke kennis en kunde maken dat ik ook met weinig uren voor het bedrijf van voldoende toegevoegde waarde ben. Ik ben hier extreem dankbaar voor omdat het ook anders had kunnen zijn.
ik ben inmiddels in mijn 2e set van 3 weken. Mijn omgeving (en dan metname mijn medewerkers of collega's van andere afdeling) heeft wel en geen begrip voor mijn situatie en dat voelt dubbel. Vermoedelijk ben ik zelf door mijn gedrevenheid hier mede schuldig aan, maar ik wil niet uitzieken maar zo snel mogelijk weer een nuttige bijdrage leveren aan mijn omgeving.
het begrip uit zich aan het begin van een werkdag, door vragen hoe het me gaat, het onbegrip ontstaat als ik aan het einde van mijn tijd, vaak later dan de afspraak me moe voel, dan komt vaak de vraag nog even dit of nog even dat. Dat even is er niet bij kost al snel een uur of meer met als gevolg dat ik mijn grenzen geweld aan doe. Gevolg is dan weer dat ik darmklachten krijg of extreem moe ben en op de bank in slaap val.
ik heb mijn computer laten voorzien van software welke ervoor zorgt dat ik 10 minuten voordat ik een uur langer werk dan afgesproken dan mijn computer hard uitschakelt. Hoe ze het hebben gedaan, geen idee maar deze signalen worden wel geaccepteerd terwijl mijn mondelinge signaal, het is genoeg, niet wordt gehoord of soms genegeerd.
ik hoor graag van jullie hoe jullie omgaan met de reintegratie. Vermoedelijk is het een uniek verhaal voor ieder. Maar toch wellicht kunnen we iets van elkaar leren. Ik wil meer en sneller maar ervaar dat mijn lichaam niet altijd kan.
nadat bekend was dat de behandelfase voorlopig beëindigd was en ik in de controlefase viel heb ik direct gevraagd om contact met een reintegratiespecilialist . Deze specialist heeft mijn case voorgelegd aan een Arbo-arts en samen kwamen ze met een defensief reintegratieprogramma.
Starten met 3x3 uur per week, elke 3 weken opschalen met 3 uur per week en elke 6 weken overleg over de gang van zaken. In mijn baan ben ik verantwoordelijk voor een afdeling en lid van het managementteam. Unieke kennis en kunde maken dat ik ook met weinig uren voor het bedrijf van voldoende toegevoegde waarde ben. Ik ben hier extreem dankbaar voor omdat het ook anders had kunnen zijn.
ik ben inmiddels in mijn 2e set van 3 weken. Mijn omgeving (en dan metname mijn medewerkers of collega's van andere afdeling) heeft wel en geen begrip voor mijn situatie en dat voelt dubbel. Vermoedelijk ben ik zelf door mijn gedrevenheid hier mede schuldig aan, maar ik wil niet uitzieken maar zo snel mogelijk weer een nuttige bijdrage leveren aan mijn omgeving.
het begrip uit zich aan het begin van een werkdag, door vragen hoe het me gaat, het onbegrip ontstaat als ik aan het einde van mijn tijd, vaak later dan de afspraak me moe voel, dan komt vaak de vraag nog even dit of nog even dat. Dat even is er niet bij kost al snel een uur of meer met als gevolg dat ik mijn grenzen geweld aan doe. Gevolg is dan weer dat ik darmklachten krijg of extreem moe ben en op de bank in slaap val.
ik heb mijn computer laten voorzien van software welke ervoor zorgt dat ik 10 minuten voordat ik een uur langer werk dan afgesproken dan mijn computer hard uitschakelt. Hoe ze het hebben gedaan, geen idee maar deze signalen worden wel geaccepteerd terwijl mijn mondelinge signaal, het is genoeg, niet wordt gehoord of soms genegeerd.
ik hoor graag van jullie hoe jullie omgaan met de reintegratie. Vermoedelijk is het een uniek verhaal voor ieder. Maar toch wellicht kunnen we iets van elkaar leren. Ik wil meer en sneller maar ervaar dat mijn lichaam niet altijd kan.
17 reacties
mij heeft het geholpen om heel open te zijn naar mijn collega's. Ik snap het heel goed dat mensen niet gelijk er bij stil staan dat je nog niet de oude bent. Ik zeg altijd: het hebben van kanker is een ervaring waarvan je de impact pas kent als je het zelf hebt. Net zoals je pas weet wat het is om je ouders te verliezen of een kind te krijgen als je het zelf meemaakt. Het helpt mij om me dus "gewoon" kwetsbaar op te stellen.
Ik heb nog steeds last van focussen. Daar waar ik voor de kanker snel reacties op veel verschillende stukken geven, lukt mij dit nu niet. Dat zeg ik dan ook. Gelukkig hebben mijn collega's alle begrip. Zij zijn blij dat ik het steeds goed aangeef. Maar het blijft lastig omdat je zelf ook gewoon weer op je eigen niveau wilt functioneren. Het is dus continu ook een strijd met jezelf. Ik wens je veel sterkte en succes met de reïntegratie . Het komt goed maar het duurt even ( zegt deze ongeduldige dame :-))
Wat betreft je opmerking over statistieken: die kloppen natuurlijk, maar gaan over de hele populatie en zijn niet voorspellend voor jou. Als vrouw van 39 met uitgezaaide dunnedarm kanker paste ik ook niet in het plaatje; 75% binnen een jaar dood; 5% overleeft 5 jaar (en toen waren de jongens 11 en 13). Nu 20,5 maanden en counting na vier operaties en morgen chemo14 (en de jongens intussen 13 en 14, bijna 15). En nog gewoon aan het werk (70% want ja, elke twee weken paar dagen onderuit door chemo) en mijn leven aan het leiden, maar dan wel vooral met dingen die me energie geven
Ik heb ook dikkedarmkanker gehad. Ben in september 2016 geopereerd en in januari van dit jaar gestart met re-integreren. Ik word begeleid door een heel goede bedrijfsarts. Ik volg haar adviezen op (zij heeft er meer ervaring mee dan ik) en ik heb daar veel steun aan. Maar ik houd me wél aan de afspraken die ik met haar (maar indirect met mezelf) maak: tijd is tijd. Voordat ik ziek werd was ik een soort van workaholic, vaak overwerken, nog even snel dit, nog even vlug dat. Dat wil ik nu niet meer – ik ben daarin veranderd. Ik wil op tijd naar huis, er is namelijk meer in het leven. En nu helemaal. Mijn ziekteperiode heeft me geleerd om mijn grenzen beter te bewaken. Maar als je wilt dat iemand niet over je grenzen komt, zul je zelf je grenzen eerst kenbaar moeten maken. En, nog belangrijker, jezelf daaraan houden. Want als je het zelf al niet doet, is de kans groot dat een ander dat ook niet doet…. Mensen moeten wennen aan de ‘nieuwe jij’, geef ze daarvoor de tijd. Maar wees wel consequent, dan zal dat zeker lukken. Succes, Paul!
Succes en veel sterkte toegewenst.
benieuwd hoe het nu gaat Paul.
Ik ben nog voorzichtiger begonnen, 2 keer 1 uur... Advies van de bedrijfsarts.
Herken de innerlijke strijd wel, meer willen. Maar kwam er al snel achter dat het niet onnodig langzaam gaat.
De rest van de dag ook nog wat kunnen doen en niet uitgeput op de bank terecht komen is de 'graadmeter' volgens mijn bedrijfsarts of het te snel gaat.
Ik ben trouwens ook nog boventallig... nog best een tijdje ook. Dus het kan feitelijk niet zo zijn dat er werk op me af komt waardoor ik 'overwerk'. En zeker niet dat mensen me dat 'opleggen'..
(het gebeurd wel soms dat ik toch wat af wil maken, maar dat doe ik dan zelf)
Gelukkig hier dus alleen maar positieve ervaringen.
Denk dat mensen met 'minder zichtbare/ invoelbare' ziektes het vaak een stuk moeilijker hebben...
Ik heb te veel de focus gelegd om snel alles achter mij te laten. Ik hoorde vaak wie allemaal doorgewerkt hadden tijdens behandeling. Dat wilde ik ook. Ik heb geleerd dat ik alleen naar mijn eigen lichaam en geest kan luisteren. Ik ben er nog niet maar ben nu wel goed bezig. Wat ook hielp is het gedicht moeheid na kanker van de website: Als kanker je raakt. Troostend en dat heb ik aan collega's gegeven. Die overigens mij erg gesteund hebben.
Houd je aan de afgesproken uren die je met de bedrijfsarts (en werkgever) hebt afgesproken en weiger iedere onbedoelde of bedoelde druk van collega's of je werkgever. Ik zit zelf ook in een reintegratieproject (longkanker), gelukkig geen druk om meer te werken of die moet van mijzelf komen. Wijs degene die je onder druk zetten er op een vriendelijke manier op dat het om jouw gezondheid gaat en dat de mening van anderen er dus helemaal niet toe doet. Ze zullen het zelf op moeten lossen.
Succes,
Kees
ik doe mijn werk graag en wil daar ook mee verder.
iedereen heel veel sterkte gewenst met je eigen gevecht, want uiteindelijk moeten we het als patiënt zelf oppakken en een plaats geven in ons leven.
Ik kan me voorstellen dat je lichaam je soms in de steek laat. Maar gezondheid staat op nummer 1. Dus luister naar je lichaam en kijk rond welke uren van de dag heb je meer energie. Probeer je taken te delen rond die tijdstip. Of kan je ook oneven werken of naar huis jouw taken meenemen als deze een mogelijkheid is. Probeer ook met je collega's te overleggen op welke dagen zou je een tijd en aandacht kan geven van hun taken. Ik hoop dat ik je wat ideeën van toepassing zijn in jouw probleem veel succes en strekte.
Groetjes
Judeska Lunkers