Gewroet

Vanmorgen zijn er op 2 plekken biopten genomen: hals en oksel. (Het valt me op dat mijn lichaamsdelen niet meer van mij lijken te zijn maar van niemand in het bijzonder. Ik praat net zo makkelijk mee over dé borst, de hals, de oksel. Ik vind het zelf eigenlijk ook wel zo veilig, gek genoeg.) Gelukkig mag J. mee naar de behandelkamer. Ik voel me minder verloren als bij de scans.

Vooral de  (ja, sorry) hals valt nog niet mee. De radioloog geeft op voorhand al aan dat de plek lastig is met al die bloedvaten. Met het echo-apparaat gaat hij op zoek naar waar hij zijn moet, voordat de naalden eraan te pas komen. Eerst de verdoving, dan de holle naald voor de biopsie. Ik onderdruk de neiging om de man eraan te herinneren dat er ook nog een slagader in de buurt is. 

Zo'n biopsie is weinig aangenaam maar door de verdoving niet erg pijnlijk. De radioloog is wel flink aan rondpoeren en is er evengoed niet tevreden over. Hij haalt met een andere naald ook nog wat cellen weg. Ik wil dan toch wel weten waarom. Het komt erop neer dat hij doordat de plek zo lastig is, niet goed het beoogde weefsel heeft kunnen wegnemen, vandaar die extra cellen. Het zou dus kunnen dat dat dit gewroet toch niet het antwoord gaat geven. En dan? Eerst maar dit afwachten, is het vriendelijke advies. Ja, ja, stap voor stap, ik ben het nu al zat.

Met het biopt van mijn oksel gaat het een stuk sneller. Misschien vertelt die ook al het hele verhaal, maar of dat op zichzelf dan weer iets gunstigs of juist niet zou zijn, weet ik dan weer niet. Ik moet ophouden met speculeren.

Met 2 belachelijke pleisters mogen we weer gaan. Even bijkomen met een kop koffie en dan naar moeder. (Voordat ik uitstap nog even gauw die pleisters  weggehaald, anders is het zo schrikken). We besluiten om lekker buitenshuis te gaan lunchen. 

Vrijdag kan ik over de uitslag bellen met A., mijn aanspreekpunt in het ziekenhuis. Ik doe A te kort: ze is mijn anker die me door dit alles heen gaat slepen. Als verpleegkundig expert bij oncologie is ze er voor al mijn vragen, ze heeft tijd, rust en uitleg en is bijzonder begripvol. Ik weet nu al niet hoe ik zonder haar zou moeten. Mocht ik er behoefte aan hebben, dan mag ik evengoed na het telefoontje vrijdag ook nog langskomen, zo hebben we afgesproken. Ik ben blij dat ik de keuze heb: ik zie het ziekenhuis al meer dan me lief is, maar een goed gesprek kan ook veel betekenen. Over een week is mijn afspraak met de arts. Hopelijk maken we dan een plan.

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik vandaag niet ga googlen. De laatste keer is slecht bevallen. Wat me door de dagen helpt is vooral afleiding. Die probeer ik ook te vullen met wat beweging. Alles is meegenomen om zoveel mogelijk in conditie te blijven voor wat komen gaat.