Ik ben hier
In het nu leven. Zo belangrijk. Een thema dat altijd al wat meer aandacht nodig heeft bij mij. Maar nu? Nu lijkt het haast onmogelijk.
Het duurde even om me dit te realiseren. Ik probeer vaak genoeg om in praktische zin 'in het nu' te leven. Maar ineens kwam het binnen. Ineens voelde ik dat ik overal leef, all over the place ben. Ik ben overal, behalve in het nu.
• Ik heb heimwee en ben daar, toen mama nog niet ziek was.
• Ik fantaseer en ik hoop en ben daar, waar mama weer beter is.
• Ik ben bang en ik schreeuw en ik huil en ben daar, waar mama dood gaat.
Maar deze situatie? Levend maar ziek. Onzeker over wat de toekomst gaat brengen. En vooral, realiseerde ik me, afscheid nemen van dat wat was. Volledige acceptatie dat we zijn waar we nu zijn. Dat is waar mijn focus nu op moet gaan liggen. En dat is fucking moeilijk.
Want helaas ben ik niet daar, waar mama beter is geworden. Ik ben al helemaal, thank God, niet daar waar mama is overleden. En helaas ben ik ook niet daar, waar mama nog niet ziek was.
• Ik ben hier. Hier waar geluk en verdriet zich in razend tempo afwisselen. Zo snel dat ik het helemaal niet aan kan, het niet eens bij kan houden.
• Ik ben hier. Hier waar het ontzettend onzeker is wat de toekomst ons gaat brengen. Waar plannen maken het allerbelangrijkst lijkt maar ook het meest zinloos, tegelijkertijd.
• Ik ben hier. Hier waar ik me machteloos voel. Waar ik moet toekijken naar de strijd van degene die me het aller dierbaarste is. Waar ik geconfronteerd wordt met dat de persoon waar ik het meest van hou nu een mager en ziek hoopje mens is.
• Ik ben hier. Hier waar dat hoopje mens zich soms ineens weer beter voelt, lacht, grapjes maakt, gezellig is en straalt. Waar het ineens weer even voelt als vanouds.
• Ik ben hier. Hier waar het ook ineens weer helemaal mis is. Waar ik wil vluchten naar vroeger. Vluchten naar later. Doen alsof ik de strijd in ieder geval een beetje voor haar kan strijden. Maar ik ben hier waar dat niet kan.
Ik ben hier. En ik moet flink aan het werk om dat een plekje te gaan geven.
10 reacties
Prachtig geschreven, bedankt!
Heel erg mooi geschreven en vooral heel herkenbaar!!!
🍀🍀🍀💪
Heel mooi geschreven en heel herkenbaar; Out of the bleu, in mijn destijds gelukkige leven (zonder dat ik dat altijd doorhad) had ook mijn altijd fitte, vrolijke, actieve en vooral liefste moeder (en beste vriendin) alvleesklierkanker. En zo blij dat er tegenwoordig al zoveel meer mogelijk is tov 14 jaar geleden toen er helemaal niets kon, de diagnose was direct de weg naar huis met pijnmedicatie. Wil geen arts me dan meer zien vroeg mijn wanhopige moeder, is er dan helemaal niets voor me, jullie hebben nog niks geprobeerd? Ik denk nog vaak hoe mijn moeder zich gevoeld moet hebben ook al ben ik nu zelf ongeneeslijk ziek - maar er wordt nu wel wat gedaan, tenminste. En dat maakt een verschil. Hoop. Sterkte voor jullie...
Bedankt voor jouw verhaal. Het geeft mij ook inzichten.
Ik heb toch echt veel moeite om positief te zijn. Tussen mijn oren merk ik alleen maar kanker en dood.
Het is ook onbeschrijfelijk moeilijk. Praat erover, met wie dan ook en hou vol. Ook jij kan dit. Veel sterkte gewenst.
Ik snap het heel goed! Jij bent ook al zo lang onderweg. Ongeveer even lang als ik. En ik vind het ook steeds moeilijker worden. Ben een paar keer 'ontsnapt' m.b.v. nieuwe middelen. Nu de laatste 2 jaar aan de immunotherapie. 2 jaar goed gegaan met kwaliteit van leven en nu laat de immuno het stukje bij beetje afweten. Voor het eerst bestralingen.
Er is een nieuwe medicijn, nog wel de vraag of ik mee mag doen (is een trial, 15 mensen heel Nederland). Soms denk ik: ik doe het, maar ook: weer een nieuw traject met alle (onbekende) gevolgen van dien.
Ik wens je heel veel sterkte, hoop dat je in je omgeving mensen hebt waarmee je kunt praten of zoek anders professionele hulp. Ik zit zelf bij de ggz psycholoog van de huisarts. Om de 2 weken een halfuurtje. Mij helpt het.
Jos
DochterVanMoeder, (oei, mijn gebruikersnaam is dochterVmoeder),
Heel herkenbaar. Niet kunnen beseffen wat gebeurt, geen contact kunnen maken met dat wat is. En niet kunnen beseffen dat ze echt zal verdwijnen.
Het lijkt erop, inderdaad, dat ik niets anders kan doen dan haar lijden verlichten. En de dagelijkse zorg, met haar en voor haar, op me nemen, 3 dagen per week (m'n 2 broers doen de andere 2x2 dagen). Dat, en de gerichtheid op haar lichamelijke lijden, neemt de meeste tijd in beslag. Ze incasseert zoveel tegenslagen, is zozeer in beslag genomen door lichamelijk gedoe, en ik probeer goed te doen, maar wat is goed? Ik raak vermoeid en verward.
Ze kan van zoveel niet meer genieten. Bijna alles is haar teveel, is vermoeiend voor haar. Dus haar doen genieten kan nauwelijks.
Intimiteit doet haar niets. Ik wil haar knuffelen, maar dat contact maken kan dus niet.
M'n twee broers en ik hebben onderling soms ineens heftige irritaties. Beperken onze communicaties angstvallig. Geen warm nest voor mijn moeder.
Dan is moeilijk om in het hier en nu te leven ...
Vervolg ma28juni (nav een pb):
Ik merk dat ik momenten dat ik mijn moeder kan helpen, als ze het moeilijk heeft of iets wenst, mij van de machteloosheid bevrijd. Het geeft me het gevoel iets voor haar te kunnen doen. Iets heel simpels als bv drinkrietjes kopen, omdat ze dat fijner vindt drinken. Of iets lekkers klaarmaken. Als ze moe is het woord voor haar doen, of als ze iets niet meer weet of snapt haar helpen het weer te weten en te snappen, met een tijdje knijpen in de katheter de verstopping (even dan toch) verhelpen.
Ik bedacht laatst dat dat ook een vorm van in het hier en nu leven is. Daar waar zij is, ook zijn. Precies daar waar zij mij nodig heeft.
Dankjewel voor het gevoel wat ik ook voel te kunnen omschrijven in woorden. Dit helpt mij enorm om mezelf weer wat beter te begrijpen.
Mooi, bedankt