U hoeft niet te panikeren....

Daar lig je dan...halfnaakt terwijl een echografist  het echoapparaat in mijn maag duwt. Ze praat niet tegen mij maar vertelt aan de stagiaire wat ze aan het doen is. Het voelt alsof ik letterlijk en figuurlijk het lijdend voorwerp ben. Maar goed, ik wil weten waarom ik me telkens niet helemaal lekker voel. Met mijn vage klachten kan de internist in het ziekenhuis niets dus dan maar een ruim onderzoek om dingen uit te sluiten. Ik ga er eigenlijk vanuit dat ze niets vinden. Maar dan krijgt opeens de stagiaire het echoapparaat om wat te oefenen en verdwijnt de echografist. Ik vind het allemaal maar raar en wil zo snel mogelijk de kamer uit. Dan komt er een dokter binnen die zich voorstelt en zegt dat hij even wat moet controleren. Ik knik omdat ik ook niet weet wat ik anders moet doen. Hij duwt het apparaat in mijn linkerzij en schuift het heen en weer. Ja....zegt hij, daar zit iets wat er niet hoort. Hij kijkt mij aan. U heeft iets aan uw nier wat er niet hoort. U hoeft niet te panikeren maar we moeten wel even verder kijken. Kleed u zich maar aan. Ik hoor wat hij zegt maar het komt nog niet binnen. Ik sta op en veeg zo goed en kwaad als het gaat de smurrie van mijn lichaam. Wanneer ik aangekleed ben mag ik vertrekken. Ik word gebeld door de internist. Ok....er zit iets en geen paniek. Ik merk dat ik toch in een soort van paniek terecht kom. Eerst maar even koffie drinken en mijn man bellen. Wanneer ik hem aan de lijn heb en vertel wat er is gebeurd merk ik dat ik zit te trillen. Hier was ik niet op voorbereid....