En dan ben je patiënt....

Na de ontdekking van 'iets aan mijn nier' word ik gebeld door de internist. Zij bevestigt dat er verder onderzoek moet worden gedaan en ik word doorverwezen naar de afdeling urologie. Voordat ik een afspraak krijg zal ik eerst een CT scan met contrastvloeistof krijgen om een beter beeld van 'iets' te krijgen. Het is een rare realiteit waar je dan in terecht komt. Je bent nu patiënt en tegelijkertijd gaat het gewone leven gewoon door. Op mijn werk gaat het over problemen van anderen( ik ben psycholoog) en thuis ben ik moeder en partner en zit ik in een doorlopende verbouwing. Ik merk  dat ik zelf eerst meer wil weten van dat 'iets' voordat ik teveel de patiënt word. Gelukkig kan de CT scan op korte termijn. Dit stelt niet zo veel voor en ik ben blij dat het achter de rug is. Ondertussen ga ik het internet op. Ik wil weten wat het kan zijn, wat mijn opties zijn en prognose. Voor de afspraak met de uroloog moet ik (alweer) bloed prikken. En dan zit ik eindelijk in de wachtkamer te wachten op  meer informatie. De uroloog lijkt aardig en hij legt uit dat het iets een tumor is van 2,6 cm. Er zijn verschillende opties qua behandelen maar eerst moet duidelijk worden of er ook uitzaaiingen zijn. Dit woord maakt het allemaal opeens heel echt. Het kan dus wel eens goed mis zijn....Een nieuwe afspraak wordt ingepland nadat ik eerst weer een CT scan met contrastvloeistof krijg om eventuele uitzaaiingen op te sporen. Wanneer ik naar buiten loop merk ik dat het binnenkomt. Dit is serieus!