De operatie....

En dan is het zover....de dag van de operatie. Vier dagen later dan de oorspronkelijke datum in verband met het opschalen van de zorg door Covid. We moeten om 10.30 in het ziekenhuis zijn . De afgelopen dagen was ik nerveus en wat emotioneel labiel. Nu voel ik me best goed. We melden ons bij de opname-nuchter afdeling. Daar mag ik een geweldig ziekenhuishemd aantrekken en 2 paracetemol innemen. En dan begint het lange wachten. De mevrouw naast me slaapt terwijl ze wacht maar dat gaat mij niet lukken. Gelukkig is mijn man er en kunnen we wat kletsen. Om 12.30 uur moeten we afscheid nemen want ik ga richting de pre-operatiekamer. Verschillende keren wordt mij gevraagd waar ik aan geopereerd word en hoe en ik begin op een bepaald moment zelfs te twijfelen. Het was toch mijn linkernier? Of was het vanuit de kijker gezien de linker- dus eigenlijk de rechternier? Uit de sluis kom ik in de voorbereidingskamer. Ik heb het koud en krijg een verwarmde deken over. Er worden plakkers geplakt en een infuus ingebracht. Blijkbaar heb ik moeilijke aders want dit gaat niet zo soepel. En dan is het zover....ik kom in de operatiekamer en stap over op de operatieplank. Nou ja, het zal wel geen plank zijn maar zo hard voelt het. De uroloog is er en voor de laatste keer wordt doorgenomen wat ze gaan doen. De anesthesist stelt zich voor en er wordt me verzekerd dat er goed voor me gezorgd gaat worden. Ik krijg een kapje met zuurstof en mij wordt aangeraden om aan een fijne plek te denken. Het volgende moment lig ik in een bed met een waterijsje in mijn hand. Het voelt surrealistisch. Ik besef niet dat de operatie al achter de rug is en lijk vertraagd te denken. Ik zie het ijsje en denk ik moet likken maar op de één of andere manier handel ik niet. Er zit iemand naast me met een machine waar ik op ben aangesloten. Dan komen er 2 mannen die mij naar een kamer brengen. Op de klok zie ik dat het 5 uur is. Mijn man en zoon komen, dat weet ik nog. Ik besef nog steeds niet echt dat het achter de rug is. Wel voel ik me een soort van dankbaar. Ik heb geen pijn, in ieder geval niet wanneer ik stil lig. Mijn hand en arm zijn behoorlijk blauw maar ook dat voel ik niet. Dan is mijn man er en hij vertelt dat de arts zei dat alles heel goed is gegaan. De tumor kon met weinig bloedverlies goed worden verwijderd. Ik krijg wat te eten en ik voel me best goed. Ik ben wel moe maar heb geen slaap. Via mijn blaaskatheter zie ik dat mijn urine behoorlijk rood is maar dit blijkt normaal te zijn. De volgende ochtend gaat het infuus eruit en wordt de zuurstof verwijderd. Ook de blaaskatheter wordt verwijderd. Ik mag naar de badkamer om mezelf te wassen. Opstaan doet wel pijn maar als ik eenmaal sta dan valt het mee. Wanneer ik weer ik bed zit komen de artsen en zij zijn tevreden. Mijn nierfunctie is helemaal goed en ze hebben erover dat ik vanmiddag of uiterlijk morgenochtend naar huis ga. DIt gaat snel en had ik niet verwacht! Bij de middagronde geven ze mij de keuze; ik kan naar huis maar als ik het fijner vind om nog een nacht te blijven dan is dat ook ok. Natuurlijk ga ik naar huis. Wie had dit kunnen denken! Ik had er rekening mee gehouden dat ik 2 a 3 dagen in het ziekenhuis moest blijven en nu sta ik binnen 24 uur al buiten! Ik krijg pijnstilling mee en iets om verstopping te voorkomen. Over een week mogen de nietjes eruit en op dezelfde dag krijg ik de uitslag. Ik ben zo blij dat het achter de rug is! Die uitslag blijft spannend....maar nu eerst herstellen.