Petra Marina's Greatest hits - Volume 2
Dit is het vervolg op Greatest hits - Volume 1: 11 gedenkwaardige observaties en anekdotes van Petra_marina, die terwijl ik dit schrijf zo ziek is dat ze niet meer kan bloggen. In haar blog Game over?!?, zowel hier te lezen als op Blogspot, heeft Petra in ruim een jaar tijd zo'n 80 interessante, grappige en ontroerende blogberichten geschreven. Een eerbetoon.
Petra Marina's Greatest Hits - Volume 2
Uit: update, mei 2014"Ook verbaas ik mezelf erover dat ik eigenlijk volop geniet. Ook van de hele kleine dingen. Vorig jaar rond deze tijd keek ik naar de planten in onze tuin en dacht "dit zie ik voor het laatst". Nu kijk ik naar dezelfde planten en denk "hey, ik zie ze voor de tweede keer". Dat is een hele fijne gedachte. Alles doe ik nu voor de tweede keer en ik moet zeggen dat dát een veel prettiger gevoel geeft."
Uit: Uit mijn plaat, mei 2014"Helemaal uit mijn plaat ging ik toen mijn ega doodleuk meedeelde dat zijn koor een voor- of tegen kankerloop ging doen. En dat ze maar even hadden besloten om voor mij te lopen. Ineens was ik gedegradeerd tot een goed doel van mensen die ik amper ken. Hoezo voor mij lopen? Ik was over de toeren van boosheid. Heb meteen geroepen dat ik dat absoluut niet wilde. Wat hadden ze bedacht? Dat ik wel bij de finish zou staan huilen, zodat iedereen er een goed gevoel aan over zou houden?
Uiteindelijk toch mijn bed weer ingedoken om vervolgens ’s morgens nog boos wakker te worden. De hele dag ben ik bezig geweest om erachter te komen waarom ik in vredesnaam “over the top” op een in wezen goed bedoelde actie reageerde.
Het antwoord is heel simpel. Mijn acceptatie van mijn veranderde leven is maar flinterdun. Onder dat flinterdunne laagje schuilen dingen als: nutteloosheid, jaloersheid, onmacht."
Uit: De franjes aan mijn levenslapje, juli 2014
"De dexamethason werkt als een tierelier. Ik kan weer denken, doen én genieten. Het enige nadeel is dat ik me gedraag als een ADHD-er met ADD. Stuiteren dus. Zelf heb ik er niet zo’n last van, maar mijn omgeving wordt er knettergek van."
Uit: De aftiteling part 1, juli 2014"Al 3 jaar heb ik in het fantastisch mooie paarse schoolgebouw naar de klimmuur gestaard en altijd enigszins huiverend gekeken naar leerlingen die zich ter hoogte van het dak bevonden. Met mijn hoogtevrees durf ik amper op een keukentrap te staan. Nu was het de tijd om me daar maar eens overheen te zetten. Voor ik het wist zat ik in een tuigje, aan een draadje én aan een sportdocent vast. Klimmen dus en raad eens wat, geen enkel gevoel van vrees meer. Hahaha, ook nu heeft ieder nadeel zijn voordeel. Het heeft een geweldige foto opgeleverd. Ik hangend boven mijn vrienden als een soort super engel :P"
Uit: wondertjes vangen, juli 2014
"Het blijft wonderbaarlijk dat iets heel zwaars om te buigen is tot prachtige gebeurtenis. Ik sta er zelf van te kijken dat dát kan en dat het vanzelf gebeurt.
Nou ja, helemaal vanzelf ook niet. Het gebeurt door de mensen die om je heen zijn. In mijn eentje zou alles een stuk lastiger zijn geweest, zeg maar gerust dat ik dan waarschijnlijk “the Panic Lane “ was ingeslagen.
Nu slenter ik op een rustgevend bospad. Ik zie af en toe afslagen naar Panic Lane, maar kan er kalmpjes aan voorbij lopen. De afslagen zullen, denk ik, in rap tempo toenemen. Ik merk aan mezelf dat ik meer aan het nadenken ben over maandag en dat me af en toe even, heel vaag, de angst om mijn hart slaat."
Uit: Langs de dood heenkijken en genieten, juli 2014
"Al een week lang zitten we elke avond op de veranda. Met een glaasje (of twee). Gewoon omdat het nu kan. Soms tot diep in de nacht. Voor mij maakt dat weinig uit. Ik stuiter nog vrolijk in het rond op de dexa. Mag blij zijn als ik vijf uurtjes slaap. Zelfs ’s nachts werkt het door. Mijn mantelzorgers in opleiding zakken zo langzamerhand door de hoeven. Zij hebben toch echt wel hun acht uurtjes rust nodig. [...]
Het waren weer enerverende bijzondere dagen, met nu ook bewust momenten ingebouwd voor ons als gezin. Fundamenten bouwen voor latúr. Momenten vol verdriet maar met houvast voor die onmogelijke kloterige tijd die ze straks met elkaar zullen gaan delen. Ik ben trots op ze, want ik zie, voel en ervaar dat ze het kunnen. We weten dat het moeilijk wordt en dat ze er hoe dan ook doorheen moeten. Ze kunnen het, die kanjers van mij. En ze kunnen het ook zonder mij. Het fundament is in de grond gezet en deze week nog eens heel stevig aangestampt. Het komt goed met ze!"
Uit: Ochtendritueel, juli 2014
"En dan zit je gewoon om half vijf 's morgens heerlijk op de veranda! Fluitende vogeltjes om je heen, tussen de zoemende hommels die onder de veranda hun intrek hebben genomen (ik zit zo'n beetje in de aan/uit vliegroute). Dan is de wereld toch heel prachtig. Serene rust. Mooi, ik kan het iedereen aanraden om op een onmogelijk vroeg tijdstip naar buiten te gaan om van deze geluiden te kunnen genieten zonder enig door mensen geproduceerd lawaai."
Uit: Have THE guts to face THE truth!, juli 2014
"Harde feiten: méér dan twintig metastasen/tumoren in mijn fijne brein. Kleine hersenen, grote hersenen, hersenstam. Alles doet gezellig mee. Een feestje zijn ze aan het bouwen in mijn bovenkamer. Beetje jammer dat ik de gastvrouw ben en er niet echt van kan meegenieten. We hadden de MRI al gezien en zagen idd veel feestgedruis, maar meer dan twintig? Die hadden we niet aan zien komen. Weer een gevalletje van:" Als Peet dan een keer iets heeft, heeft ze het ook meteen overdreven over the top goed!" Story of my life."
Uit: Leven in overdrive, juli 2014
"Dit zijn ook de momenten dat ik het intense verdriet, dat ik voel, kan vastpakken en omarmen. Goede momenten zijn het. Het is een bijna onmenselijke opgave om naar je dood toe te leven. Het lukt mij alleen maar als ik naast de intens mooie momenten ook de intens verdrietige momenten toelaat. Verdriet en blijdschap horen bij elkaar. Ze worden verbonden door de liefde en blijven daardoor in balans. Ik ben dankbaar dat ik, juist door de liefde van Rik, de kinderen, mijn zus en zwager en de fantastische vrienden/familie om ons heen, die weegschaal nog steeds in balans weet te houden. Zij zorgen ervoor dat ik in de voorbij razende tijd, zelfs door het pepmiddel heen, weer eventjes bij het intense verdrietige gevoel kan. Even samen echte tranen huilen. Even elkaar vasthouden omdat we weten dat we ooit moeten loslaten. Even de verschrikkelijke waarheid voelen en het enorm kudt vinden. Het zijn de rustpuntjes in mijn stuiterende dagen."
Uit: Als de tijd vliegt, vlieg mee, augustus 2014
"Ik bof maar met mijn vent. […]
We houden zielsveel van elkaar, hebben het goed, we begrijpen en respecteren elkaar. Dat komt juist nu heel duidelijk naar boven. Voelbaar en zichtbaar. Daarom kunnen we het terminale geneuzel behappen en naar onze hand zetten. Het fundament kan de toren dragen, die steeds hoger en smaller wordt naarmate de tijd verstrijkt.
Wat zit een mens toch eigenlijk mooi in elkaar. Om stil van te worden."
Uit: Rustige dagen....., augustus 2014
"Dank voor alle reacties op mijn blog, op Twitter of op FB. Ik ben mijn blog ooit begonnen om de gevoelens die je overspoelen als je te horen krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent, van me af te schrijven. Zoals iemand in een reactie schreef: “er is maar heel weinig te vinden over wat het met je mens-zijn doet als je deze boodschap krijgt, alles gaat over het lichamelijke, medische”. Ik ervaar nu dat mijn geneuzel op virtueel papier anderen sterkt, moed geeft en aan het denken zet. Dat is een ontroerend gegeven. Ik laat met mijn blogs iets achter waar anderen iets aan hebben en hopelijk ook lang nadat ik er niet meer ben. Dat is een heel waardevol gegeven voor mij. Ik heb iets bijgedragen aan het doorbreken van de taboes rondom ongeneeslijk ziek zijn en de dood."
-----
Petra Marina's Greatest Hits - Volume 2
Uit: update, mei 2014"Ook verbaas ik mezelf erover dat ik eigenlijk volop geniet. Ook van de hele kleine dingen. Vorig jaar rond deze tijd keek ik naar de planten in onze tuin en dacht "dit zie ik voor het laatst". Nu kijk ik naar dezelfde planten en denk "hey, ik zie ze voor de tweede keer". Dat is een hele fijne gedachte. Alles doe ik nu voor de tweede keer en ik moet zeggen dat dát een veel prettiger gevoel geeft."
Uit: Uit mijn plaat, mei 2014"Helemaal uit mijn plaat ging ik toen mijn ega doodleuk meedeelde dat zijn koor een voor- of tegen kankerloop ging doen. En dat ze maar even hadden besloten om voor mij te lopen. Ineens was ik gedegradeerd tot een goed doel van mensen die ik amper ken. Hoezo voor mij lopen? Ik was over de toeren van boosheid. Heb meteen geroepen dat ik dat absoluut niet wilde. Wat hadden ze bedacht? Dat ik wel bij de finish zou staan huilen, zodat iedereen er een goed gevoel aan over zou houden?
Uiteindelijk toch mijn bed weer ingedoken om vervolgens ’s morgens nog boos wakker te worden. De hele dag ben ik bezig geweest om erachter te komen waarom ik in vredesnaam “over the top” op een in wezen goed bedoelde actie reageerde.
Het antwoord is heel simpel. Mijn acceptatie van mijn veranderde leven is maar flinterdun. Onder dat flinterdunne laagje schuilen dingen als: nutteloosheid, jaloersheid, onmacht."
Uit: De franjes aan mijn levenslapje, juli 2014
"De dexamethason werkt als een tierelier. Ik kan weer denken, doen én genieten. Het enige nadeel is dat ik me gedraag als een ADHD-er met ADD. Stuiteren dus. Zelf heb ik er niet zo’n last van, maar mijn omgeving wordt er knettergek van."
Uit: De aftiteling part 1, juli 2014"Al 3 jaar heb ik in het fantastisch mooie paarse schoolgebouw naar de klimmuur gestaard en altijd enigszins huiverend gekeken naar leerlingen die zich ter hoogte van het dak bevonden. Met mijn hoogtevrees durf ik amper op een keukentrap te staan. Nu was het de tijd om me daar maar eens overheen te zetten. Voor ik het wist zat ik in een tuigje, aan een draadje én aan een sportdocent vast. Klimmen dus en raad eens wat, geen enkel gevoel van vrees meer. Hahaha, ook nu heeft ieder nadeel zijn voordeel. Het heeft een geweldige foto opgeleverd. Ik hangend boven mijn vrienden als een soort super engel :P"
Uit: wondertjes vangen, juli 2014
"Het blijft wonderbaarlijk dat iets heel zwaars om te buigen is tot prachtige gebeurtenis. Ik sta er zelf van te kijken dat dát kan en dat het vanzelf gebeurt.
Nou ja, helemaal vanzelf ook niet. Het gebeurt door de mensen die om je heen zijn. In mijn eentje zou alles een stuk lastiger zijn geweest, zeg maar gerust dat ik dan waarschijnlijk “the Panic Lane “ was ingeslagen.
Nu slenter ik op een rustgevend bospad. Ik zie af en toe afslagen naar Panic Lane, maar kan er kalmpjes aan voorbij lopen. De afslagen zullen, denk ik, in rap tempo toenemen. Ik merk aan mezelf dat ik meer aan het nadenken ben over maandag en dat me af en toe even, heel vaag, de angst om mijn hart slaat."
Uit: Langs de dood heenkijken en genieten, juli 2014
"Al een week lang zitten we elke avond op de veranda. Met een glaasje (of twee). Gewoon omdat het nu kan. Soms tot diep in de nacht. Voor mij maakt dat weinig uit. Ik stuiter nog vrolijk in het rond op de dexa. Mag blij zijn als ik vijf uurtjes slaap. Zelfs ’s nachts werkt het door. Mijn mantelzorgers in opleiding zakken zo langzamerhand door de hoeven. Zij hebben toch echt wel hun acht uurtjes rust nodig. [...]
Het waren weer enerverende bijzondere dagen, met nu ook bewust momenten ingebouwd voor ons als gezin. Fundamenten bouwen voor latúr. Momenten vol verdriet maar met houvast voor die onmogelijke kloterige tijd die ze straks met elkaar zullen gaan delen. Ik ben trots op ze, want ik zie, voel en ervaar dat ze het kunnen. We weten dat het moeilijk wordt en dat ze er hoe dan ook doorheen moeten. Ze kunnen het, die kanjers van mij. En ze kunnen het ook zonder mij. Het fundament is in de grond gezet en deze week nog eens heel stevig aangestampt. Het komt goed met ze!"
Uit: Ochtendritueel, juli 2014
"En dan zit je gewoon om half vijf 's morgens heerlijk op de veranda! Fluitende vogeltjes om je heen, tussen de zoemende hommels die onder de veranda hun intrek hebben genomen (ik zit zo'n beetje in de aan/uit vliegroute). Dan is de wereld toch heel prachtig. Serene rust. Mooi, ik kan het iedereen aanraden om op een onmogelijk vroeg tijdstip naar buiten te gaan om van deze geluiden te kunnen genieten zonder enig door mensen geproduceerd lawaai."
Uit: Have THE guts to face THE truth!, juli 2014
"Harde feiten: méér dan twintig metastasen/tumoren in mijn fijne brein. Kleine hersenen, grote hersenen, hersenstam. Alles doet gezellig mee. Een feestje zijn ze aan het bouwen in mijn bovenkamer. Beetje jammer dat ik de gastvrouw ben en er niet echt van kan meegenieten. We hadden de MRI al gezien en zagen idd veel feestgedruis, maar meer dan twintig? Die hadden we niet aan zien komen. Weer een gevalletje van:" Als Peet dan een keer iets heeft, heeft ze het ook meteen overdreven over the top goed!" Story of my life."
Uit: Leven in overdrive, juli 2014
"Dit zijn ook de momenten dat ik het intense verdriet, dat ik voel, kan vastpakken en omarmen. Goede momenten zijn het. Het is een bijna onmenselijke opgave om naar je dood toe te leven. Het lukt mij alleen maar als ik naast de intens mooie momenten ook de intens verdrietige momenten toelaat. Verdriet en blijdschap horen bij elkaar. Ze worden verbonden door de liefde en blijven daardoor in balans. Ik ben dankbaar dat ik, juist door de liefde van Rik, de kinderen, mijn zus en zwager en de fantastische vrienden/familie om ons heen, die weegschaal nog steeds in balans weet te houden. Zij zorgen ervoor dat ik in de voorbij razende tijd, zelfs door het pepmiddel heen, weer eventjes bij het intense verdrietige gevoel kan. Even samen echte tranen huilen. Even elkaar vasthouden omdat we weten dat we ooit moeten loslaten. Even de verschrikkelijke waarheid voelen en het enorm kudt vinden. Het zijn de rustpuntjes in mijn stuiterende dagen."
Uit: Als de tijd vliegt, vlieg mee, augustus 2014
"Ik bof maar met mijn vent. […]
We houden zielsveel van elkaar, hebben het goed, we begrijpen en respecteren elkaar. Dat komt juist nu heel duidelijk naar boven. Voelbaar en zichtbaar. Daarom kunnen we het terminale geneuzel behappen en naar onze hand zetten. Het fundament kan de toren dragen, die steeds hoger en smaller wordt naarmate de tijd verstrijkt.
Wat zit een mens toch eigenlijk mooi in elkaar. Om stil van te worden."
Uit: Rustige dagen....., augustus 2014
"Dank voor alle reacties op mijn blog, op Twitter of op FB. Ik ben mijn blog ooit begonnen om de gevoelens die je overspoelen als je te horen krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent, van me af te schrijven. Zoals iemand in een reactie schreef: “er is maar heel weinig te vinden over wat het met je mens-zijn doet als je deze boodschap krijgt, alles gaat over het lichamelijke, medische”. Ik ervaar nu dat mijn geneuzel op virtueel papier anderen sterkt, moed geeft en aan het denken zet. Dat is een ontroerend gegeven. Ik laat met mijn blogs iets achter waar anderen iets aan hebben en hopelijk ook lang nadat ik er niet meer ben. Dat is een heel waardevol gegeven voor mij. Ik heb iets bijgedragen aan het doorbreken van de taboes rondom ongeneeslijk ziek zijn en de dood."
-----