1 jaar na de operatie

Een jaar geleden lag ik in mijn ziekenhuiskamer bij te komen van de operatie. Ruud was er natuurlijk en Daan en Jol. Ik was vreselijk moe na de operatie. Ik kreeg het voor elkaar om kauwend in slaap te vallen.
Maar ondanks de moeheid had ik het idee de hele wereld aan te kunnen. Ik had in de badkamer gekeken en vond het niet gek een grote pleister te zien op de plek van mijn borst.

Ik mocht na de operatie een week niet autorijden. Daarna voorzichtig proberen. En ik had geen centje pijn. Ik dacht dat het ergste achter de rug was, de bijwerkingen waren heel langzaam aan het afnemen. En ik had ednergie voor 1000. Pas op wereld, ik kom eraan!

Nu een jaar later is het toch allemaal iets anders gelopen. Ik heb het al eerder gezegd, de bestralingen hebben mijn energie verwoest. Maar opgeven zit niet in mijn systeem. Ik ben een revalidatieprogramma begonnen bij Blixembosch. En daar heb ik inmiddels 4 weken achter de rug.

What happens in Blixembosch, stays in Blixembosch. Dat is de afspraak die we hebben. En daar houd ik me aan. Maar ik kan wel een paar dingen vertellen. Ten eerste is het fijn te weten dat mijn klachten niet gek zijn. Sterker nog, ze zijn heel normaal! Ook al hebben sommige buitenstaanders daar een andere mening over.Zo is het echt niet gek dat je de ene dag wel iets kunt en de volgende dag niet. En er zijn nog steeds mensen die dit echt niet snappen.

Het programma is wisselend per week. We hebben wel een paar uur sport, zwemmen en sport en spel per week. Het zwemmen is een uitdaging, het water is namelijk bijna 33 graden. En dat is heel warm voor baantjes trekken! Maar ik vind het heerlijk om te zwemmen en om te sporten. Mijn lijf is er minder blij mee. Voor de derde keer heb ik last van mijn slijmbeursonsteking in mijn heup. Maar ik heb nog medicijnen liggen hiervoor, dat maakt het een klein beetje dragelijker.

Overigens is het zwembad niet het enige warme. Ik weet nog niet altijd de weg, maar weet wel waar de verwarmingen hangen in de ruimtes waar we zitten. En ik ga altijd zover mogelijk van de verwarming zitten! Daar sta ik al om bekend.

En het gaat niet elke week een stukje beter. Zo werkt het niet. Maar dat hoeft ook niet. Leren omgaan met je beperkingen is belangrijk.

Ik leer om mijn grenzen te herkennen en er niet overheen te gaan. Ik leer aanvaarden dat ik sommige dingen niet kan veranderen. De rest van mijn leven zal ik met een oedeemvest opgescheept zitten. Gelukkig niet 24 uur per dag en ook niet elke dag. Want hoe ik dat in de zomer moet gaan doen? Nog geen idee. Maar wie dan leeft, wie dan zorgt. Het is niet zeker of ik mijn oude energie terugkrijg. Nou, als dat niet lukt, dan heb ik in ieder geval mijn best gedaan. En dan kom ik een heel eind door mijn leven aan te passen aan mijn energie.

En zo zijn er nog een paar dingen. Maar ik leer er steeds meer vrede mee te hebben.

De oude zal ik nooit meer worden. Daarvoor heb ik te veel meegemaakt. En wie mijn nieuwe ik is? Geen idee, ik ben nog op ontdekkingsreis. Maar ik kijk uit naar die reis. En ach, 100% veranderen kan ik toch niet. Dus sorry, sommige mensen! 

Mijn haar is nog wel een ander verhaal. Mijn pony groeit zo langzaam! Ik heb echt een hekel aan mijn haar. Als het over een paar maanden niet beter is, dan ga ik er weer met de tondeuse over. Want dit? Het is nog dunner dan het was. Ik wist niet dat dat kon, maar ja dus. En de krullen die ik wilde? Die zijn er niet echt gekomen. Er zaten er een paar, maar die zijn eruit na een kappersbeurt. En in de spiegel van de kapper werd ik nog een keer geconfronteerd met mijn haarkleur: grijs. En dan zo grijs, dat een grijze postduif ervan schrikt. Bah!!!! 

Gisteren had ik een gesprek over de positieve dingen van kanker hebben. Op de vraag: wat heb je geleerd van kanker? kan ik maar 1 antwoord geven: dat ik prima zonder had gekund. Toch heeft de kanker me laten kennismaken met mooie, leuke en grappige mensen. Heb ik mooie dingen mogen beleven.

En één van die mooie dingen is me gisteren overkomen.

Op 5 oktober vorig jaar kregen Ruud en ik een verwendag aangeboden door Stichting Bliss Shine for Cancer. En dat was een topdag! En gisteren heb ik een gesprek gehad met de oprichtster van deze stichting. Wat een geweldige plannen heeft ze in petto voor de Stichting. En nu het mooie: ik ga me als vrijwilliger inzetten voor de Stichting. Wat ben ik hier blij mee! Mensen 1 dag laten vergeten dat ze ziek zijn of zijn geweest. Alleen maar genieten op de topdag die we proberen te organiseren.

En ik ben zo blij dat ik me kan inzetten voor lotgenoten. Opeens heb ik het gevoel dat ik er toe doe. En het maakt niet uit dat mijn tempo lager ligt. Hoe fijn! Ik had tranen in mijn ogen. Gewoon, omdat ik hopelijk een geluksmoment kan creëren in het leven van anderen.